[5-2-1998]

Op dinsdag 5 februari maken we een lange rijdag van Khajuraho naar Varanasi. De weg is slecht en smal; de omgeving wordt wel steeds groener en er komen weer rijstveldjes.
Bij Rewa blijkt een vrachtwagen midden op de smalle brug niet verder te kunnen. Chaos, en de politie weet e.e.a. absoluut niet te regelen. Het duurt ongeveer drie kwartier om aan de andere kant van de brug te komen. De file aan de andere kant van de brug is inmiddels immens.

[6-2-1998]

In Varanasi gaan we met een boot met zonsopgang langs de Ghats. De Ghats zijn de trappen en wasplaatsen langs de heilige rivier voor de Hindoes, de Ganges. Vooral ’s morgens vroeg zijn er veel Hindoes die komen baden in de Ganges. We hebben na de boottocht over de Ganges de hele dag een brommerriksja tot onze beschikking die je brengt waar je wilt, wacht tot je klaar bent, en je dan naar het volgende adres brengt. De lokale Indiase gids Munni heeft de riksja’s voor onze groep georganiseerd.
Wij willen eerst naar Indian Airlines (informatie inwinnen voor het traject vanaf Kathmandu – India – Pakistan), en dan door naar de universiteit waar een interessante miniaturen collectie moet zijn. Munni keurt onze beslissing af. Indian Airlines mag nog, maar de universiteit mag niet. Reden: Er is vandaag iets speciaals te doen in de stad. Sonia Gandhi (weduwe van de vermoorde Rajiv Gandhi) komt op bezoek. De stad is nu te druk, afgesloten en te gevaarlijk voor toeristen. We mogen naar Indian Airlines, daarna naar de plaats buiten de stad waar Boeddha zijn verlichting heeft bereikt en net als de hele groep naar de zijdefabriek. Munni weet vast niet dat in de reisgids staat dat ze je altijd wijsmaken dat er in de stad iets aan de hand is, en je dan naar de plaats brengen, waar de toerist alles kan kopen, en dat de riksja chauffeur daarbij hoe dan ook provisie opstrijkt.

We laten Munni in het onzekere over de definitieve plannen en gaan met Kiran (onze chauffeur) naar Indian Airlines. Daar verzekeren ze ons dat er geen enkele reden is waarom we niet naar de universiteit kunnen. We vertellen Kiran dat we toch naar de universiteit willen. Hij sputtert en wil naar Boeddha en de zijdefabriek. Wat willen we doen bij de universiteit? Ik zeg dat we er heen moeten omdat we een afspraak hebben daar. In India stik je niet in je eerste leugen. Kiran ziet in dat de zaak hopeloos is, en brengt ons keurig eerst naar de universiteitsbibliotheek en daarna naar het miniaturenmuseum. Tussendoor bezoeken we om hem een lol te doen de Birla tempel. Een erg nieuwe tempel gefinancierd door de in India belangrijke zakenfamilie Birla. Een soort Indiase van der Valk’s, maar dan in cement. De tempel is van buiten ook van cement. Van binnen is veel marmer, daar zal wel een broer of een Birla neef in doen.

[6-2-1998]

Foto: toegangspoort bij Banares Hindu University.

De universiteit is buiten het stadscentrum, en na de universiteit willen we terug naar het centrum. Kiran, die na zijn aanvankelijke protesten toch erg aardig is, wil ons daar niet heenbrengen, vanwege de eerder genoemde Sonia Gandhi. Veel te gevaarlijk voor toeristen. Wij wilden graag naar een boekhandel. Kiran weet wel een andere goede boekwinkel. Aangezien Kiran (het is al 3 uur) weinig reden heeft om niet terug te willen naar het centrum, en de door hem genoemde boekwinkel ook genoemd wordt in de reisgids als goede boekwinkel gaan we accoord. Het blijft per slot een kwestie van geven en nemen. Om Munni en Kiran niet in een te kwaad daglicht te stellen: Sonia Gandhi is op dezelfde dag als wij in Varanasi, maar heeft niet de universiteit, en wel het centrum bezocht.

[6-2-1998]

Foto: zonsopgang bij de Ganges.

Als we ‘s avonds na het eten teruglopen naar het hotel belanden we in een bruiloftsstoet. We hebben al meer bruidsparen gezien (het is trouwseizoen), maar niet eerder zo’n stoet. De optocht begint met mensen die op hun hoofd een standaard met 2 brandende TL-buizen dragen. Zeker zo’n 20 tot 30 mensen. Daarna komt een karretje met een generator voor de TL-balken. Achter het karretje komen weer 20 à 30 mensen, ook met elk 2 brandende TL-balken, maar bij deze groep is de standaard nog extra versierd met een ronde plaat met gekleurd glas en gekleurde lampjes langs de rand. Zij worden gevolgd door een muziekkorps. Achter het muziekkorps komt de familie en de groep bruiloftsgasten. De mannen voorop, uitbundig dansend en met geld strooiend, de vrouwen allemaal even mooi gekleed, ingetogen erachter. Laatste in de stoet is de bruidsauto, van buiten helemaal, maar dan ook helemaal, versierd met van bloemen gemaakte slingers. Gerekend naar het gemiddelde Indiase welvaartsniveau moet zo’n bruiloft een vermogen kosten.

De vader van de bruid wordt geacht daarvoor te betalen. Daarnaast moet aan de familie van de bruidegom de Dowri, de bruidsschat betaald worden. Dochters zijn dus (aangezien je als goede ouder je dochter hoort uit te huwelijken) veel minder gewenst dan zonen. Het schijnt ook dat veel vrouwen abortus plegen als ze in verwachting zijn van een dochter. Er zijn ook verbazingwekkend veel abortusklinieken in India waar je een echo kan laten maken.
Natuurlijk kijken we onze ogen uit, vooral de dragers met de twee verticale TL-balken op hun hoofd zijn verbazingwekkend. We hebben ook geen idee wat daar de achtergrond van is, en waarom ze dat doen. Misschien om te laten zien dat de elektriciteit ook wel kan werken (op sommige stukken is de stroom bijna 7 avonden van de week uitgevallen).

Leuk om te zien maar niet geheel te begrijpen. Maar laten we eerlijk zijn. Stel dat iemand uit India bij ons in Nederland op bezoek zou komen, en stel dat hij dan toevallig terecht komt in een restaurant waar de bruidegom en later ook de bruid als kabouter verkleed op een podium staan. Kaboutermannetje en -vrouwtje zingen vol overtuiging en uit volle borst: “Hé-ho, hé-ho, het werk is weer gedaan”, daarin begeleid door een koor van vrienden allemaal voorzien van een kleurig kaboutermutsje. Die bezoeker zou toch ook veel naar huis te schrijven hebben. En je mag hopen dat die bezoeker uitermate verbaasd is over de Nederlandse huwelijkstraditie betiteld als ‘vrijgezellenavond’. Deze vrijgezellenavond hebben we met eigen ogen gezien in het restaurant tegenover ons huis 1 à 2 maanden voor ons vertrek naar Afrika!