[11-8-2006, Chapada]

Foto: uitzicht vanaf de 'Mirante'.

Op vrijdag lopen we ruim voor we op pad zullen gaan met z’n tweeën naar de Reisagent om te informeren naar de stand van zaken.
Helaas, helaas, het is niet gelukt om de beloofde Jorge of een andere Engelssprekende gids te regelen, maar hij heeft goed nieuws. Hij heeft wel een gids die een beetje Spaans (naast Portugees) spreekt. En ook weet hij wel ietsje van vogels en planten. Dat was niet afgesproken, bovendien doet hij alsof we nog met z´n vieren gaan, wat niet zo is. Eva en Andrea hebben immers bij nader inzien een andere tour geboekt.
Dat vindt hij geen probleem, want dan betalen wij dubbel. Wij zijn niet helemaal gek. Het is logisch dat een tour met twee personen duurder is, want je hebt nog steeds hetzelfde vervoer, en dezelfde gids nodig, maar we gaan natuurlijk niet voor een slechtere gids het dubbele van de deal van gisteren betalen.
Vriend Reisleider is onvermurwbaar. Als hij een lagere prijs rekent, gaat hij failliet. Ik reken voor dat hij voor de twee dagen toch een aardig totaalbedrag krijgt, en hij vraagt bedenktijd, en loopt naar achteren. Er lijkt schot te komen in de onderhandelingen, maar nee. Zijn uiterste bod blijft de eerdere totaalprijs. Dan kunnen we geen zaken doen.
Inmiddels is het kwart over 8. De tour van Andrea en Eva zou om half 9 vertrekken. We grijpen snel, snel wat spullen bij elkaar, en schieten hen aan, en vertellen dat onze tour niet doorgaat. Oké, dan gaan we met hun tour mee. Hun auto komt met twee gidsen wel op tijd. Ook hun Engelssprekende bioloog is veranderd in een Duits sprekende chauffeur, die niet betrapt kan worden op een grote veldkennis.

Al met al zien we vandaag een heleboel van de hoogtepunten van de Chapada. De eerste stop is bij de Mirante, een uitzichtpunt met uitzicht vanaf het hoge plateau over het lager gelegen landschap. Verder gaan we opnieuw langs de watervallen, en als laatste punt gaan we naar de ‘Cidade de Pedra’ met hele grillige zandsteenformaties.

De Duitssprekende Gio maakt wel een grote fout, die hij vandaag maar één keer maakt. Bij het park met de watervallen gaan we wandelen. Het dan 10 uur en ongeveer 35 graden, en de zon schijnt onbarmhartig. Ik ben niet zonbestendig, als we te lang gaan, blijf ik liever achter. Ik vraag hoe lang we gaan wandelen. Antwoord: 1 uur, een half uur heen en een half uur terug, dezelfde weg. Dat valt nog te overzien.
Na een half uur zijn we bij de eerste waterval. Ik vraag voorzichtig hoeveel verder we gaan. Antwoord: nog vijf minuten. Vooruit dat houd ik nog wel vol. Natuurlijk is het geen vijf minuten, en na ruim een uur op en neer geklauter gaat het echt niet meer. Ik wil alleen nog maar terug! Ik heb toch niet voor niets gevraagd hoe lang we gingen!
Gio heeft nu door dat het mij menens is, en parkeert Rik (die het geklauter met zijn hoogtevrees ook wel beu is) en mij in een armzalig piezeltje schaduw. De anderen gaan door. Als ze later ook nog voor een ‘swim’ gaan, gaan Rik en ik samen terug, Rik weet de weg.
Bij de volgende excursiepunten informeert Gio ons exact, en vraagt eerst of ik wel mee wil. Soms is het toch handig als je in oververhitte toestand de normale tact en beleefdheid inruilt voor tactloze, maar hele duidelijke taal!

Eén groot compliment verdient Gio. Het is een uitstekende chauffeur. De weg naar de Cidade de Pedra met de grillige zandsteenformaties is een mulle zandweg met diep zacht zand. In onze ogen probeert alleen een gek of een sukkel hier zonder 4WD doorheen te komen. Gio speelt het klaar om slippend, glijdend, schakelend en hotsend een kleine personenauto met 5 volwassenen door 2 keer 20 km zand te loodsen zonder een keer vast te komen zitten.