Tijdens het 'traject Zuid Amerika' van onze wereldreis zijn we diverse natuurgebieden gepasseerd waarvoor we geen tijd hadden die te bezoeken.
De reis in 2006 was bedoeld om deze gebieden (met name Pantanal, Noel Kempff Mercado, Torotoro en Manu) alsnog te bekijken. Vooraf hadden we weinig daadwerkelijk geregeld: de heenvlucht naar Cuiabá in Brazilië, twee overnachtingen aldaar en een terugvlucht uit Lima, Peru. Het regelen van tours naar de diverse parken zouden we steeds ter plekke doen in de dichtstbijzijnde grotere plaats. Ook het vervoer tussen de diverse gebieden moesten we nog ter plekke organiseren.

Achteraf gezien heeft dit prima uitgepakt. Sommige excursies bleken weliswaar wat lastiger te organiseren dan verwacht, maar dat heeft op zich ook wel weer bijzondere momenten opgeleverd. Alle voorgenomen hoogtepunten zijn gerealiseerd en er zijn, op aanraden van lokale mensen, nog diverse extra bijzondere plekken aan toegevoegd.

[31-7-2006]

Voor de zekerheid gaan we al vroeg op weg naar Schiphol. De NS blijft niet te vertrouwen. Is wel verstandig, want onderweg stoppen we voor een ´noodremtrekker´. Het blijkt om een mevrouw te gaan die dacht met de noodrem de Wc-deur (was lift van de dubbeldekker) te openen. Maar ondanks dat zijn we erg vroeg op Schiphol.
Inchecken en douane gaan erg snel, zodat we nog ruim tijd hebben om een nieuw boek voor mij voor onderweg te kopen. Ik ben zo stom geweest om het 8 cm dikke deel 5 van Harry Potter mee te slepen, die heb ik al lang gelezen had, terwijl het ongelezen deel 6 thuis nog op me ligt te wachten.

Op Schiphol krijgen we een ´stand-by´ stempel voor de al gereserveerde plaatsen voor de vlucht Madrid Sao Paulo. Die moeten we bij de gate op Schiphol om laten zetten in nieuwe plaatsen. Waarom is uiteraard niet duidelijk, maar bij de gate krijgen we keurig 35 L en J i.p.v. de 28 L en J die we eerst hadden. Lijkt ons ook prima.
In Madrid moeten we een lange weg afleggen naar de gate voor het Sao Paulo vliegtuig. We worden ondergronds gestuurd, wat ons voor een vliegtuig niet helemaal correct lijkt, maar het blijkt om een treintje te gaan, dat ons via een ingewikkelde rit weer ergens afzet.

In Madrid is het echt een chaos bij de gate. Er staan ongeveer 30 mensen meer dan in het vliegtuig passen, en al die 30 mensen willen wel mee, en hebben tot hun ongenoegen ook ´stand-by´ op hun plaats staan. Wij hebben dus geluk.
In het vliegtuig zitten op onze plek al mensen. Dat gebeurt wel vaker, voor veel mensen is het vinden van de goede stoel een te moeilijke opgave. Maar hier gaat dat niet op. De mensen hebben exact dezelfde stoelen als wij. De stewardess belooft het probleem op te lossen, en stelt voor dat we ver uit elkaar allebei midden in een middenrij gaan zitten. Niet dus. Volgens haar is er geen andere oplossing, volgens ons wel. De rij achter onze rij is nog leeg, dus daar kunnen wij best zitten. Omdat wij vinden dat zij een probleem heeft als de rij-36-bewoners komen, besluit ze de purser erbij te roepen. Er gebeurt lange tijd niets, totdat we tenslotte de purser aan zien komen.
Hij begrijpt ons probleem (?), en gaat een oplossing zoeken. Na korte tijd keert hij terug. We mogen lekker blijven zitten. Hoe het de mensen van rij 36 is vergaan, zullen we nooit weten.

[1-8-2006]

Om half tien (Nederlandse tijd) maakt Rik me wakker: het vliegtuigontbijt komt er aan.
Met drie kwartier vertraging komen we ´s morgens om 6 uur (lokale tijd) in Sao Paulo aan, waar we om 9.22 de vlucht naar Cuiabá moeten halen. Dat lijkt genoeg tijd, maar nee. Ons verblijf in Brazilië begint met vooral veel WACHTEN. Allereerst de paspoorten: 50 minuten, maar nog niet dramatisch, daarna de bagagecheck. Omdat we volgens de Braziliaanse autoriteiten teveel geld (d.w.z. Traveller Cheques) bij ons hebben, moeten we via `Goods to declare`. Scheelt een wachtrij, maar er zit maar één dame die hopeloos verstrikt zit in de laptop-inklaring van de man voor ons.
Onze redding komt in de vorm van Ricardo. Ik vraag hoe lang het nog duurt, want we moeten onze vlucht halen. 'Een kwartier', zegt Ricardo. Ik kijk pijnlijk getroffen, dat is te lang. 'Ja', zegt Ricardo, 'maar wat doe je hier bij de douane, je hebt toch alleen maar wat geld?'. Of ik niet dacht dat er niet mensen met meer geld binnenkomen? Ik ben het roerend met hem eens, maar de paspoorten liggen wel bij hem en de laptopdame.
Ricardo geeft de paspoorten en wuift ons weg. Alsof wij hun declaratieformulier verzonnen hebben.

Na de douane moeten we het vluchtnummer van de vlucht naar Cuiabá laten wijzigen. De vlucht is gewijzigd (na toezenden van de tickets), en we vertrekken nu ook van een andere luchthaven in Sao Paulo (Congonhas). De wachtrij bij de balie van TAM is niet lang, maar wel onoplosbaar. Elke klant krijgt hier ruim aandacht en als wij aan de beurt zijn, is het al tegen 8 uur.
Een ernstig fronsend meisje gaat aan de slag om de opdracht te vervullen. Ze overlegt met buurvrouw, ´meer ervaren´. ´Meer ervaren’ zegt dat we een taxi moeten nemen, omdat we anders de vlucht niet halen. We hebben natuurlijk nog geen Reals (Braziliaans geld), dus dat kan als zij een ticket voor de taxi geeft. Dat doet ´meer ervaren´ niet, maar ´fronsend meisje´ krijgt nu de opdracht om ons om te boeken naar een latere vlucht. Ze peutert de stickers weer van het ticket, en vervangt ze door nieuwe stickers en stempels.

Gezien de tijd berusten we in deze oplossing, en sluiten aan in de volgende rij: de bus naar Congonhas vliegveld. We krijgen een gratis rit van meer dan een uur naar en door de gigantische stad Sao Paulo, alvorens we op het veel kleinere nationale vliegveld aankomen. Daar begint de laatste etappe wachten, totdat we om drie uur zonder problemen toegelaten worden in het vliegtuig naar Cuiabá. Daar komen we om half 5 lokale tijd (half 11 ´s avonds Nederlandse tijd) aan, na 32 uur reizen. Met de taxi gaan we naar het hotel, en we lopen nog een klein rondje tot het etenstijd is. Na een uitstekend buffet rollen we om kwart voor 9 (kwart voor drie ´s nachts) in bed. Slapen lukt ons wel.

In Cuiabá is het warm zoals de laatste weken bij ons, maar dan nog iets warmer.

Dit schema is achteraf gemaakt. Bij aanvang hadden we alleen de vlucht naar Cuiabá, twee overnachtingen aldaar en de terugvlucht vanuit Lima geboekt. Wel wisten we welke natuurparken we wilden bezoeken, maar daarvoor was nog niets geregeld.