[1 februari 2019]

Wilpattu Tree House

Vanaf Kalpitiya rijden we weer terug over het schiereiland en gaan nog verder richting noorden naar Wilpattu voor een bezoek aan het Wilpattu National Park. Wilpattu, in 1905 al begonnen als wildlife sanctuary, heeft in 1938 de status van nationaal park gekregen en is een van de oudste en grootste (1.317 km²) parken van Sri Lanka. Een uniek fenomeen in het park zijn de ‘willus’, natuurlijke door een zandrichel omgeven waterbassins die gevuld worden door regenwater. In totaal zijn er zo’n 60 willus en tanks verspreid in het park die er voor zorgen dat er ook in de droge tijd altijd genoeg drinkwater voor de dieren is. Het park is wereldberoemd vanwege zijn luipaarden waarvan er met fotovallen 49 geteld zijn. Daarnaast zijn er ook olifanten, lippenberen, waterbuffels, herten en heel veel vogels. Vanwege de burgeroorlog is het park van december 1988 tot maart 2003 dicht geweest en daardoor een van de meest ongerepte gebieden. 25% van het park is toegankelijk voor publiek, de rest van het park bestaat uit dicht bos en dicht struikgewas.

We logeren hier in een piepklein resort waar we in een hoog huisje zitten dat prachtig uitkijkt over een groot veld met een kruid- en grasachtige begroeiing dat omzoomd wordt door bos. Op dit paradijselijke plekje zou je vergeten dat er nog een boze buitenwereld bestaat. Maar pas op, niet alles is wat het lijkt, want er huist hier een diefachtige schurk, maar daarover later meer. In het uurtje voor de lunch zien we vanaf het balkon al veel vogels, een groepje grazende herten, de kleine gestreepte eekhoorn en de enorme reuzeneekhoorn. Het is baltstijd voor de pauwen en in het veld staat een pauw die met zijn trillende staartveren hoog in de lucht en verleidelijk flapperende en kleurige vleugels probeert een onvergetelijk mannelijke indruk op de vrouwen te maken. Hij staat dicht in de buurt van een vrouwtje dat totaal ongevoelig lijkt voor zijn charmeoffensief. Ze staat te eten zonder de macho een blik waardig te keuren en je ziet haar denken ‘doe normaal man’.

Uitzicht vanaf het balkon

Het Wilpattu Tree House, waar wij op de bovenste etage verblijven.

Diefstal

De eerste dag hebben we een middagsafari en de volgende dag hebben we van ‘s morgens tot ‘s avonds zes safari. We gaan dus op tijd naar bed, maar het lijkt alsof op het dak de eekhoorntjes oorlog voeren door elkaar met noten te bekogelen die vervolgens tik-tak-tik over het dak stuiteren. Het is een kabaal, getrippel en gekwetter vanjewelste. Het lijkt Rik zelfs dat hij getrippel in de kamer hoort, maar alle ramen en deuren zijn dicht, dus dat kan niet. Als ik de volgende ochtend om kwart over vijf ga douchen kan ik mijn zeep niet vinden. Niet in zijn doos (dat hoort), niet in de douche. Rik komt erbij, maar dat helpt niet, de zeepdoos blijft leeg. Bij het aankleden mis ik mijn horloge en Rik mist later zijn pakje tissues. We staan voor een raadsel, een ding kan je kwijt raken, maar niet drie dingen. De tissues vinden we later aangevreten terug bij de koelkast. Het kan niet anders dan dat er een kleine schurk binnengedrongen is. De kleine onverlaat moet wel een emotioneel aangrijpende afspraak hebben gehad, waar hij fris gewassen en op tijd bij wilde verschijnen en waarvoor hij de drie genoemde artikelen nodig had. Het hotel denkt – net als wij – meteen aan de leuke kleine gestreepte eekhoorn en doorzoekt de kamer grondig, maar van eekhoorn of horloge geen spoor. Ergens op Sri Lanka loopt nu vast een gestreepte eekhoorn aan iedereen pocherig te vertellen hoe laat het is. De volgende avond ruimen we alle spullen veilig weg. Stel je voor dat eekhoorn vannacht mijn kettinkje komt stelen om aan zijn lief te geven. De schade is de tweede nacht beperkt, alleen het hotelzeepje is verdwenen. Jullie zien dus wel hoe gevaarlijk^* Sri Lanka is als binnen een week mijn horloge al gestolen is!

^* Noot: dat Sri Lanka echt gevaarlijk zou kunnen zijn (aanslagen in april 2019), hadden we op dat moment niet kunnen vermoeden.

Eekhoorn (de schuldige?) bij ons balkon