[2 februari 2019]
Volle dag safari in Wilpattu National Park
Als we aankomen bij de ingang van het park voor de dagsafari is het een drukte van belang. We zijn er op zaterdag en aankomende maandag is het onafhankelijkheidsdag dus heel Sri Lanka heeft een lang weekend en veel Sri Lankanen willen naar het park. Voor je het park in mag, moet je je eerst registreren en later je registratieformulier weer inleveren bij de parkwachter die met groot ceremonieel vertoon de gegevens in een groot boek overschrijft. Met zoveel jeepjes een heel karwei en het duurt dan ook een flinke tijd voor we naar binnen mogen Gelukkig merk je in het park niets van de drukte, want de jeepjes verspreiden zich al snel in het grote park.
De dagsafari in het park – opnieuw met Vimoekti – is geweldig. We zien weer veel mooie vogels, maar ook aapjes en wilde zwijnen. Daarnaast is het ook heerlijk om van het park zelf te genieten. De lunch is mee en die wordt genuttigd op een speciale plek met een overdekte picknickplaats en een toilet. Wie heel goed de lunchplek weten te vinden zijn de ceylonkroonaapjes (een makakensoort). Ze proberen voortdurend uit een van de jeepjes wat te stelen om er snel mee in de boom te verdwijnen. Als we later in de middag weer langs die plek komen, is er geen aap meer te bekennen. Ze weten heus wel wanneer het lunchtijd is.
Natuurlijk hopen we tijdens de safari een luipaard of lippenbeer te zien, maar we weten ook wel dat de kans uitermate klein is en niemand heeft vandaag nog een luipaard gespot. Tot we een andere jeep tegenkomen die ons wenkt. Vimoetki wijst waar we moeten kijken en dan ja hoor, verscholen onder een struik ligt een luipaard te rusten. Het is moeilijk om hem te vinden en alleen zijn staart is duidelijk te zien waardoor we weten waar de achter- en voorkant zijn, maar het is onmiskenbaar een luipaard. Hij gaat af en toe verliggen, maar opstaan en zich even goed laten zien, ho maar. We staan er tijden te kijken – ik weet niet hoe lang, je verliest alle gevoel voor tijd – in de hoop dat hij alsnog uit de struiken komt, maar we zien hem snel ademen, een teken dat hij net een fikse prooi heeft verorberd die hij nu rustig ligt te verwerken. Als katachtige komt het dan echt niet in je op om even op te staan en een rondje te lopen om het publiek te vermaken. Grappig is, dat ik de hele dag de bomen heb afgespeurd en dat hij nu op de grond ligt. Vimoekti geeft de logische verklaring. In Afrika zijn meer grote roofdieren en dus klimt luipaard veiligheidshalve in de boom. Hier zijn geen andere grote roofdieren en daarom kan hij zich de moeite besparen.
Maar we hebben nog meer geluk. Laat in de middag stuiten we op een serie stilstaande jeeps: er ligt een lippenbeer in de bosjes. Ook die is er niet op uit om het publiek te vermaken. We zien een zwarte bult en met de kijker kan je zien dat die harig is en gezien de grootte en vorm en het feit dat hij af en toe beweegt, moet het wel een beer zijn. Het absolute highlight van de dag bewaren ze tot half zes. Vlak voor onze jeep steekt een lippenbeer op een sukkeldrafje de weg over, kijkt even om, blijft even in de berm staan, zodat Rik en Vimoekti foto’s kunnen maken en verdwijnt dan aan de andere kant van de weg in de bosjes. Dit is zo’n ongelofelijke buitenkans! Vimoekti heeft in zijn tien jaar als gids, pas verleden week zijn eerste beer gezien en hem op deze manier zo goed zien, is werkelijk uniek. Na een mooie lange dag, komen we meer dan voldaan weer terug.
Bruine visuil (Brown fish owl)
Chital (Spotted deer)
Goed verscholen luipaard
Pauw (Peacock)
Lippenbeer (Sloth bear)
