[23-7-2012]

Na zo'n klim is het fijn om boven te zijn! Het pad naar beneden gaat veel geleidelijker. We pakken de stokken erbij, want met een stok daal je veel zekerder en voor je gevoel veiliger af. We zien nog veel marmotten en prachtig bloeiende bloemen. Na een tijd dalen komen we weer in de begroeiing met de dwergdennen en hebben we het kale stuk boven de boomgrens achter ons gelaten. Nu moeten we opletten of we op de hellingen aan de overkant beren zien die op de bosbessen afkomen. Onderweg op beren letten is onmogelijk. Of je loopt en let goed op het pad en je voeten of je staat stil en kan rondkijken. Grappig is dat we onderweg ook diverse keren nog stukken ijs passeren die zelfs nu ver in juli nog niet gesmolten zijn. Later komen we in gemengd bos en we blijven maar dalen en lopen. Uiteindelijk zijn we om zeven uur – na negen uur lopen, gelukkig wel met pauzes – bij het busje dat ons het laatste stuk naar ons pension brengt. Volgens onze informatie zouden we in een berghut van de parkgidsen slapen, een hut zonder water en stroom. Maar Miro heeft geregeld dat we in een pension in een klein plaatsje slapen. We slapen nu in een spiksplinternieuw gezellig pension waar we naast een slaapkamer, een eigen zitkamer, een grote hal met kasten en een ruime badkamer hebben.