[20-6-2010]

Via Fromborg, een heel aardig dorpje met uitzicht op de Oostzee, rijden we door naar de Pools - Russische grens. Overal staat de lupine met velden vol prachtig paars te bloeien.
Bij de grens valt de drukte gelukkig erg mee. Er staan een paar auto's voor ons, maar vanwege de zondag zijn er geen vrachtauto's. Eerst moeten we Polen uit. Dat gaat vrij soepel. De paspoorten worden gecontroleerd en de achterklep moet even open, zodat ze de bagage kunnen inspecteren. De Russische kant duurt uiteraard langer, maar gaat ook eigenlijk best snel. We moeten allemaal in tweevoud een bonnetje invullen met onze naam, paspoortnummer en visumnummer en natuurlijk de voornaam van je vader (erg belangrijk in Rusland). De autopapieren worden uitgebreid bestudeerd en M. moet in tweevoud een declaratieformulier voor de auto invullen. De persoonlijke in- en uitvoerbriefjes zijn zowel in het Engels als in het Russisch dus die begrijpen we wel. Het autobriefje is in het Russisch. Ze zijn echt heel sympathiek en vragen of we Russisch spreken. Als blijkt dat we het declaratieformulier niet in het Russisch kunnen lezen, komt een Engels sprekende douaneman M. stap voor stap door het papiertje helpen. Ondanks dat moet het briefje in tweevoud wel over. M. heeft een gegeven één regel te laag ingevuld. Dat kan natuurlijk niet, zoiets veroorzaakt te veel wanorde in de administratie. Geeft niets, nu hebben we gelijk een voorbeeld voor als we Rusland vanuit Estland opnieuw binnengaan.

Herdershond

Bij de grens hebben ze een prachtige herdershond die graag wil werken. Als wij van loket naar loket schuiven, is een andere auto zo onverstandig om tussen twee controleposten zijn achterklep open te doen. Daarmee maak je jezelf verdacht en onmiddellijk gaat de sirene af en treedt het sirene-protocol in werking. Een lange douaneman rent onmiddellijk op de slagboom waar de auto staat af en iets er achteraan komt iets langzamer een kleinere, dikkere man, die ter compensatie van zijn lengte een enorm grote lefpet draagt.
Op het moment dat de sirene begint de loeien wordt de hond dolenthousiast. Hij staat te janken en te springen en rukt zowat zijn ketting los, zo graag wil hij meedoen. Als we ons omdraaien, staan op de twee wegen die vanaf de grens Rusland in gaan, twee dames midden op de weg de doorgang te blokkeren voor het geval iemand slechte plannen heeft. Als een paar minuten later het alarm weer stopt, gaat de hond onmiddellijk rustig zitten. Zijn kans op een feestje is voorlopig weer verkeken.

[20-6-2010]

Foto: de kathedraal van Kaliningrad.

Na vijf kwartier zijn we in Kaliningrad, het vroegere Pruisen met als hoofdstad Köningsbergen waar alle Pruisische koningen gekroond werden. De stad trok veel geleerden en kunstenaars en een van zijn beroemdste bewoners uit de 18e eeuw is Emmanuel Kant. In de Tweede Wereldoorlog is Köningsbergen in een drie maanden durend offensief grondig onderhanden genomen door het Rode Leger. In 1946 werd het grondgebied en Köningsbergen aan Rusland toebedeeld, dat het ter nagedachtenis aan een trouwe generaal van Stalin, Mikhail Kalinin, Kaliningrad noemde. Recent heeft Kaliningrad veel aandacht van de Russische regering gekregen omdat Poetin's vrouw daar vandaan kwam.

Het landschap in Rusland lijkt veel op dat van Polen, maar de huizen en de dorpjes zijn meteen anders. We zien onmiddellijk armoedige huisjes en de Sovjetflats. Wel zien we dat ook hier de welvaart doorgedrongen is. Naast kleine huisjes en flats, zien we ook mooie nieuwe huizen. Opvallend is dat de tuintjes er doorgaans goed verzorgd uitzien.

Als we in Kaliningrad aankomen blijkt het opeens een uur later te zijn dan we dachten. Dat gaat ons nog vaker overkomen als we alsmaar naar het oosten blijven rijden.
We gaan eerst een hapje eten. Met onze lunch arriveren we in het echte Rusland. De serveerster spreekt geen woord Engels of Duits en als je wat wilt eten, moet je heel erg geduldig wachten tot er eindelijk iets komt. We hebben al besloten tot brood met kaas, als we aan de tafel naast ons een heerlijk soort drie in de pan zien. We wijzen aan dat we die ook willen en met hulp van een vriendelijke gast van een tafel verderop die Engels spreekt, komen we er helemaal uit.

We bezoeken de kathedraal, maken een rondvaart door de haven en bezoeken een van de weinige resterende torens van een vroeger fort. De stad is erg aangenaam en wat er aan historische gebouwen staat is de moeite waard, maar veel is verdwenen. Op dat gebied hielden de Russen wel van grondig werk. 's Avonds eten we in een soort zelfbedieningsrestaurant met heerlijk eten en aandoenlijke, levende muziek Een pianist en violist spelen samen en geen van beiden staan ze boven de stof.

[20-6-2010]

Foto: muurschildering in Kaliningrad met één brug.

De 'zeven bruggen van Koningsbergen is een bekend wiskundig vraagstuk. Zie de Wikipedia pagina voor gegevens daarover.