[1-6-2015]

Foto: het golvende landschap onderweg.

Laatste ontbijtje alweer bij de aardige boer en zijn vrouw. Na het ontbijt worden we met bagage weggebracht. Wij worden naar Smolniki gereden, onze bagage gaat naar Burniszki een paar km van Wizajny. De boer weet niet waar we afgezet moeten worden, hij is hier nooit geweest. Wij ook niet en de tomtom heeft vandaag weinig zin om mee te werken. Door het zoeken en verkeerd rijden zijn we lang onderweg en we stappen pas om kwart voor tien in Smolniki uit op wat we denken dat het goede beginpunt is. Het duurt even voordat Rik overtuigd is dat we op de goede route zitten. Het postkantoor – ons uitgangspunt – is verhuisd en dat zorgt voor de nodige verwarring. Maar ook nu vinden we met veel speurwerk het begin van de route.

[1-6-2015]

We zitten nu echt in het noordoostelijke puntje van Polen vlakbij de grens met Kaliningrad en Litouwen. Het landschap is hier volstrekt anders. We lopen opeens door echt heuvelachtig terrein met vergezichten, naaldbossen en grote stukken met uitzicht over golvende heuvels. We zien keien bovenop een heuvel staan. De wandeling klimt en daalt voortdurend. We lopen vandaag onder een strakblauwe lucht met veel zon en warm weer, door open landschap. We lopen de hele dag zo'n beetje over onverharde wegen en komen hooguit wat boerderijen tegen, maar geen enkel dorp.

[1-6-2015]

Foto: roze wilde akelei (Aquilegia vulgaris).

Bij een boerderij worden we door de boer aangesproken. Hij begint een heel verhaal en wij proberen uit te leggen dat we Nederlandse toeristen zijn. Hij denkt dat Holland in Denemarken ligt of anders in Hongarije. Na een hartelijk gesprek nemen we afscheid en wandelen we weer verder.
We zijn vandaag erg vroeg en de route is maar 15 km. Ondanks de late start zijn we al tegen de lunch in Wizajny. We lunchen op de picknickbank bij de winkel en bekijken de kerk en het pleintje bij de kerk. Daarna lopen we de laatste 2,6 km naar ons nieuwe overnachtingsadres. Het laatste stuk is vol in de zon en heel erg warm.

[1-6-2015]

Foto: het Pippi Langkous-achtige huis waar we logeren.

Het pension is een groot, achter de bomen verscholen huis met gammele kamers en een gammel, hard bankje buiten. We worden ontvangen door een dikke moeke die nauwelijks de trap op kan komen. De dochter(?) neemt het over. Die spreekt een beetje Engels, maar als ik over het Suwalki park begin, lopen we meteen vast. Natuurlijk kunnen we er heen, maar zij begrijpt niet dat wij eigenlijk transport zoeken. Lopend is te ver, op de fiets is te steil, dus de enige mogelijkheid die overblijft is vervoer ter plekke regelen, maar dat gaat ons niet lukken hier.
Het eten is ook hier prima. We krijgen lekkere soep en de tafel staat vol met lekkere hapjes: gevulde hamrolletjes (gevuld met een soort smeerkaas die naar asperges smaakt), enge koude groentetaartjes in teveel gelatine, een bordje met kaas en tomaat in een dressing en een bord met kleine stukjes taart. We krijgen zoals altijd weer een grote pan soep en daarna heerlijke zuurkool met een grote bak aardappelpuree met spareribs zonder bot en een soort met groente gevulde slavinken. Erg lekker allemaal. We krijgen ook een kopje koffie. Net als op andere adressen krijg je alles tegelijk. Als je soep zit te eten, komt de rest al en als je net aan de rest toe bent, staat je koffie al op tafel.