Extra veel bagage

Qua comfort en bagage is de reis niet luxe. Onze onderkomens houden de meeste nachten het midden tussen een homestay en een guesthouse en tijdens een trekking slapen we twee nachten in een provisorisch kampje. Daarom moeten we dus veel bagage mee: slaapzakken, slaapmatjes, muskietennetten en vanwege het onbestendige weer en de bergen poncho’s, laarzen, paraplu’s en kleren voor temperaturen tussen 0 en 35 graden. We hopen dus maar dat de vogels al die moeite een beetje gaan waarderen, aan ons ligt het niet.

Het past niet

Eigenlijk moet ik deze reis al beginnen op de avond voor vertrek. Omdat we zoveel bagage hebben, hebben we ruim van tevoren proef ingepakt en kunnen constateren dat alles – zij het met moeite – paste. Ook over ons gewicht – voor de binnenlandse vluchten gemaximeerd op 20 kg – waren we tevreden. Maandagavond gaan we de definitief ingepakte bagage bestaande uit een rugzak met daar bovenop een weekendtas definitief inpakken, maar dan weigert het pakket om nog in de vliegtuighoes te passen en door alle ‘laatste dingen’ is de bagage opeens ook te zwaar. Wat we ingeschat hadden als een een karweitje van tien minuten wordt een gevecht met een weerbarstige rugzak, weekendtas en hoes die niet van inschikken willen weten. We zijn dik twee uur aan het rommelen met ompakken, nadenken wat we achter kunnen laten en dingen uitruilen, tot Rik op het lumineuze idee komt om te kijken of we ook twee stuks bagage mee mogen. Dat vindt geen enkel vliegtuig een probleem en nu past de rugzak gemakkelijk in zijn hoes, terwijl de weekendtas moeiteloos zijn spiksplinternieuwe vliegtuighoes (aangeschaft als regenhoes) aantrekt. Door in Jakarta nog wat uit de grote bagage in de handbagage te proppen, komen we ook aardig in de buurt van de 20 kg voor de binnenlandse vluchten.

Bagagewagen bij de ferry naar Waigeo

Lange vluchten

Dinsdag 30 juli vertrekken we met alle bagage alsnog veilig ingepakt, richting Schiphol waar het veel minder druk is dan we tijdens de vakantiepiek verwacht hadden. In redelijke tijd handelen we het afgeven van de bagage, de security check – er hoeft helemaal niets uit de dagrugzakjes, wat een verademing – en de paspoortcontrole af, zodat we nog veel tijd over hebben voordat we om tegen half vier vertrekken. Onze Nederlandse groepsgenoot, C. uit Nijmegen, zit naast ons in het vliegtuig. We reizen eerst naar Dubai waar het twee uur later is dan bij ons. Vanaf daar vliegen we volgens plan om 4 uur ‘s nachts weer verder naar Jakarta waar we om half vier ‘s middags op woensdag horen aan te komen. Helaas is het in Oman slecht weer en daardoor extra druk in Dubai en vertrekken we met flinke vertraging, waardoor we met een uur vertraging in Jakarta (vijf uur later dan in Nederland) aankomen. De paspoortcontrole duurt uren en ook voordat we de bagage hebben zijn we een flinke tijd verder, zodat we pas om kwart voor zes in de aankomsthal staan.

Daar worden we opgevangen door Mehd, onze Indonesische gids die de hele reis meegaat. We gaan snel richting Ibis hotel waar de rest van de groep – drie medereizigers en de twee Belgische gidsen – al eind van de ochtend zijn gearriveerd. We krijgen een mooie kamer met een heerlijk uitnodigend bed, waar we helemaal niets aan hebben, want na een snelle douche en een snel diner, vertrekken we na anderhalf uur alweer richting nationale luchthaven. We moeten namelijk met de nachtvlucht van tien uur naar Jayapura, een lange vlucht met een tussenstop van twee uur op Sulawesi. Ons gewichtsbesparingsplan werkt niet heel goed, want Rik heeft zijn statief vanuit de grote bagage in het dagrugzakje gestopt, maar dat vinden ze in Jakarta geen goed plan. Het mag niet mee en moet alsnog als grote bagage – die al lang weg is – ingechekt worden. Gelukkig lost Mehd het probleem op door het statief alsnog met de grote bagage in te checken. In Jayapura krijgt Rik het tegen inlevering van Mehds bonnetje weer terug.
Hebben we op de vlucht naar Jakarta nog een beetje kunnen slapen, deze tweede nacht in het vliegtuig is ons weinig rust gegund. Als we net lekker ingedut zijn, komen ze met avondeten wat we helemaal niet hoeven. Laten ze normaliter slapende passagiers met rust, hier schudden ze net zo lang tot je reageert en gekozen hebt wat je wilt eten en drinken. Als we na deze verstoring proberen om nog enige nachtrust te pakken, wordt met veel heisa de landing op Sulawesi aangekondigd en gaat het grote licht aan. Totdat we na uren weer opgestegen zijn, is het zo rommelig en lawaaiig dat er van slapen niets komt. De laatste uurtjes naar Jayapura proberen we nog iets te slapen, maar veel blijft er niet over.

Omgeving van Sentani, bij Jayapura