[9-10-2005, Nyungwe Forest]

Foto: theeplantage onderweg naar de waterval.

Vandaag 6 uur op, half 7 ontbijt en 7 uur vertrek voor de waterval-trail. De anderen gaan voor de chimp-trail. Wij willen niet voor de chimp-trail. Kibale was zo ontzettend goed, hier zijn ze minder aan mensen gewend, dat kan alleen maar tegenvallen.

Onder het ontbijt komen ze vertellen dat het kantoor dicht is, nu kunnen we pas om half 8 vertrekken. We betalen de excursie ($ 30 p.p.) met $ 100, maar wisselgeld is er niet. We krijgen een tegoedbon voor de excursie van morgen. Om half 8 is er nog steeds geen gids. Iemand gaat met de motor de gids zoeken, maar komt alleen terug. Om even over 8-en is de gids er dan toch, en we gaan met Roger op weg.
We lopen eerst door de theeplantages die bezit zijn van een coöperatie. De theeplantages zijn een goede bescherming voor het forest, omdat het mensen werkgelegenheid biedt, waardoor ze het forest met rust laten. Op de theeplantage voegen Jennifer en man zich bij ons. Zij zijn vanuit Kigali hier een weekendje uit.

Vanuit de theeplantage gaan we het bos in. Het bos is niet heel geschikt voor Rik: veel te steil en te glad, en alsmaar naar beneden. De informatie over het bos is wel interessant. Veel bomen worden aangewezen en hun nut wordt verteld. Olifanten en buffels zijn er niet meer. De laatste olifant is in 1999 door stropers gedood. De buffels zijn er al sinds ’74 niet meer. Doordat de grote planteneters ontbreken, rukt een klimplant die de bomen wurgt op, en vormt zo een ernstige bedreiging voor het bos. Ze zijn wel met herintroductieprogramma’s bezig. Ook nu zijn er nog stropers die op de duikers jagen voor het vlees. Maar ja, je kan mensen ook niet kwalijk nemen dat ze willen eten.

Na veel geklauter bereiken we het uitzichtpunt bij de waterval. Jennifer en man gaan met de gids tot onderaan de waterval, wat wij wijselijk overslaan, omdat het moeilijk, nat en glad is. Om 12 uur aanvaarden we de terugweg, die stukken beter is dan de heenweg. We praten onderweg met Jennifer en man over de snelle opbouw van Rwanda na de genocide, hoe het is om zo’n land te bezoeken en de plannen van de regering om in 2022 niet in de armste laag, maar in de middenlaag te zitten.
Op de theeplantage staat de auto voor Jennifer en man klaar. Het blijkt de auto van de directeur (van het kantoor van het park) te zijn, die een kennis van ze is. Wij stappen ook meteen maar in, en directeur brengt ons vanaf de theeplantage thuis.

Het eten bestellen is erg complex. We krijgen een uitgebreide menukaart, maar krijgen de opdracht pasta te bestellen. We willen liever wat anders. Uiteindelijk wordt het een vegetarische quiche, en voor één persoon kip. ’s Avonds klopt de bestelling ook nog, al zit er wel ham in de overigens heerlijke vegetarische quiche. Het Ierse echtpaar, dat wel pasta besteld heeft, krijgt ook de quiche, de Belgen doen zich tegoed aan hun pasta.
Ook over onze $ 100 is gedoe. Het biljet is spiksplinternieuw, maar van ’96, en dat lusten ze hier niet. Oude truc toegepast: we hebben niets anders, het is of dit biljet of niets. Ze gaan het nu met gids Lydia bespreken. Beloofd thuis bij de bank te klagen (wat we natuurlijk niet gaan doen, het is prima ABN-Amro geld).

[10-10-2005, Nyungwe Forest]

Foto: enorme korstmossen en andere epifyten.

Half 7 ontbijt en 7 uur vertrek voor de swamp walk. Op het kantoor moeten we nog een aanvulling van $ 20 betalen, nu voor de swampwalk (kost ook $ 30 p.p.). Ze beginnen opnieuw over ons $ 100 biljet van gisteren. Nee, nee, wij hebben geen ander biljet, en niemand van de groep heeft het wel. Rik stelt voor het biljet terug te nemen, en het bedrag vanuit Nederland te gireren. Dan houden ze toch maar liever ons foute geld.

De swamp-trail gaat voor een swamp-trail eerst heel lang door het bos, pas later zien we de swamp. De wandeling is erg leuk, en alhoewel we niet heel veel vogels zien, horen we er des te meer. De gids kan alle geluiden herkennen. Het geluid van de black billed turaco is wel heel bijzonder. We denken dat we een aap horen, maar het is de turaco, die ook kan blaffen als een hond.

Aan het eind van de wandeling komen we uit bij de swamp, die echt erg mooi is. We zitten in de verkeerde tijd voor de orchideeën (december tot mei), maar zien toch nog één bloeiende orchideeënsoort, en één uitgebloeide.
Vanuit de swamp lopen we terug naar de weg, waar het busje staat om ons terug te rijden naar het guesthouse.

De rest van het dagprogramma bestaat uit vogeltjes en apen kijken in de tuin van het guesthouse. We zien opnieuw de trogon en ook de prachtige paradise flycatcher.
De colobuswalk (kwartiertje lopen, aapjes kijken en kwartiertje teruglopen à $ 30) slaan we over. We vinden de prijs buiten proportie, en we hebben al heel veel Colobus apen gezien. In de tuin zien we (gratis) spelende velvet monkeys die minstens even leuk zijn.