[2-10-2005, richting Lake Bunyonyi]

Vertrek uit Queen Elisabeth park. We rijden eerst door groen, bossig savanne landschap. Later zien we vooral land in gebruik voor landbouw: bananen, hellingen vol thee en voor de huizen ligt millet te drogen.
Onderweg stoppen we bovenop voor het uitzicht over het park met de meren en het kanaal er tussen. We kunnen reconstrueren waar we gisteren de forest walk hebben gemaakt.

We blijven nu in bergachtig gebied. Later op de dag zien we nog echt kaal grasachtig landschap, en ook terrasbebouwing. Het valt op dat het hier erg bewoond is. We komen nergens stukken ‘leeg’ land tegen. Bij geen enkel dorp zijn politiecontroles. Dat waren we in Afrika anders gewend. Verder moeten ook de fietsen met bananen gemeld worden. We zien heel veel totaal met bananen volgeladen fietsen, waar mensen of op rijden op naast lopen (afhankelijk van of de weg te steil omhoog gaat).
Veel mensen lopen in hun zondagse kleren, en onze indruk is dat die ter kerke gaan (het is per slot ook zondag).

In Kabale (grote stad dichtbij Lake Bunyonyi) stoppen we voor lunch en shopping. Na een lange lunch vertrekken we om 3 uur richting Lake Bunyonyi, dat dat ongeveer nog een half uur rijden is.
De camping is opeens een echte camping met zacht grasveld. Boven is een restaurant en een conference room. Vlak na ons arriveren ook twee overland trucks.

De informatie over morgen is uitermate vaag. Er staat een wandeling op het programma (14 km). Om te wandelen moeten we vroeg vertrekken, je loopt alleen een stuk heen, en later pikt de bus je op. We kunnen ook met de boot op het meer varen en eilandjes bezoeken. We moeten wel met z’n allen hetzelfde doen, want een deel wandelen en een deel naar de eilandjes is een logistiek probleem.
Later in Entebbe blijkt het logistieke probleem niet te bestaan. De gidsen horen mee te wandelen, maar hebben daar helemaal geen zin in.
Niemand behalve wij willen wandelen, en als Tina vertelt dat de tocht heel steil is, en ongeschikt voor Rik’s hoogtevrees, zien ook wij van de wandeling af.

[3-10-2005, Lake Bunyonyi]

De overlandtrucks vertrekken al voor dag en dauw. Wij niet. Wij hebben om 8 uur ontbijt, en om 10 uur gaan we met de bootjes het meer op. Wij gaan met de Engelsen op Bushara Island een vogelwandeling maken. Gids Lydia gaat met ons mee, en ziet heel veel vogels.

Het is een klein eiland (16 km²), en we lopen op ons uiterste gemak rond en zien massa’s vogels. Wij zijn wel tevreden met de rustige kijkwandeling.
Tijdens de lunch is de rest van de groep er ook weer. Zijn hebben meer eilandjes bezocht o.a. voor (voorheen) leprosen en ongehuwd zwangere vrouwen. De ongehuwd zwangere vrouwen zaten op een piepklein eiland zonder eten en drinken tot ze dood gingen. Tot 1992 is dat eiland in gebruik geweest!

[3-10-2005, Lake Bunyonyi]

Om 3 uur vertrekken we richting Kisoro. Het eerste stuk weg rijden we langs het meer. De weg is echt erg slecht, en de meeste mensen zitten niet op hun gemak vanwege het meer ver beneden. Dat Mohammed (wij zitten vandaag in de grote bus, de kleine bus blijft bij de Engelsen die een nacht langer in Lake Bunyonyi blijven) alles in de hand heeft, blijkt wel als hij tijdens de moeilijke tocht ook nog otters in het meer ver beneden spot.
Over deze weg zouden we eigenlijk gewandeld moeten hebben. Zou een prachtige wandeling geweest zijn, en helemaal niet te eng voor Rik. De gidsen Lydia en Tina hebben ons wat op de mouw gespeld, maar goed, het alternatief was ook de moeite waard.

Overals onderweg is alles bebouwd. Overal terrasakkertjes en grotere en kleinere stukken Eucalyptusbos. De Eucalyptus wordt gekweekt voor bouw- en brandhout, en staat er echt erg veel. Ook komen we onderweg door bamboebos.
Ergens onderweg zien we een akelig verongelukte vrachtauto gekanteld langs de kant van de weg liggen. Het kan niet goed afgelopen zijn met de chauffeur.

De mensen en vooral de kinderen zijn hier duidelijk gewend aan goedbedoelende verkeerd handelende toeristen. Ze schreeuwen met uitgestrekte handjes ‘Give me a pen’, ‘Give me the money’ of ‘Ashad’ wat bij navraag ‘A shirt’ blijkt te zijn.

Aan het eind van het meer wordt de weg beter en om 6 uur bereiken we Kisoro. In Kisoro zitten we in een hotel (Travellers Rest), waar ook Diana Fossey geweest is. We worden met een sapje ontvangen door Joost, een Nederlander . Heerlijke kamer met eigen facilities. De douche met echt warm water is meer dan heerlijk, en ook echt nodig. We hebben vreselijk lang achter een vrachtauto gezeten, en zijn ongelofelijk vies en stoffig. Alle kleren mogen schoon, en de was geven we af.