[20-3-1998]

Foto: straat met veel spandoeken in Lahore.

Na lange tijd verlaten we India en verruilen we dat voor Pakistan. Vanaf Amritsar is het niet ver naar de grens, en vanaf de grens niet ver naar Lahore, onze eerste stop in Pakistan. Toch hebben we vrijwel de gehele dag nodig.
De grensovergang bij Amritsar is de enige grenspost tussen India en Pakistan die open is, en het is er uitgestorven (afgezien van een overdosis aan douanebeambten en immigratie-officials). Vrachtauto’s zien we niet, bussen niet, eigenlijk niemand niet. Vracht wordt door dragers over de grens gedragen. De dragers moeten kennelijk officieel aangemeld worden, krijgen dan hun vergunning en een hemelsblauwe hemdjurk. Als ze aan het werk zijn lijkt het net een mierenhoop van gigantische grote hemelsblauwe mieren: een onafzienbare stroom dragers allemaal met een grote krat op hun hoofd.

In India willen ze de hele truck, alles van binnen, alle bagageluiken, het dak en alles leeg. Zelfs de reservebanden moeten eraf. Verder zijn ze eigenlijk niet lastig, niets van de bagage wordt doorzocht en nadat ze van Chris een rugzakje (leeg) hebben gekregen, zijn we na 3,5 uur India uit.
Pakistan in gaat veel vlugger, en ze zijn echt aardig. Omdat we veel mannen uit Australië en Nieuw Zeeland aan boord hebben, spelen ze wat cricket met de officials bij de grens. We krijgen een kopje thee en één van de beambten komt een praatje maken. Waar we vandaan komen, of we getrouwd zijn, wat voor werk we doen en of we kinderen hebben. Kinderen zijn een geschenk van God vindt hij. Tegenwoordig gaan we in dit soort gevallen lastige discussies (geen kinderen is soms niet uit te leggen) uit de weg en hebben we twee al grote kinderen: een zoon en een dochter. Sinds het gesprek met de douaneman weten we nu dat onze zoon werkt en onze dochter nog studeert. De douaneman heeft zelf drie kinderen en dat vindt hij genoeg. Zijn dochter wil nog graag een zusje, dus misschien worden het er vier, maar dan stopt hij echt.

[21-3-1998]

Foto: in Lahore maakt men op aanschouwelijke wijze duidelijk dat roken niet zo gezond is.

Pakistan verschilt meteen enorm van India. Vrouwen zijn gesluierd en de muezzin roept vanaf de moskee de mensen op tot gebed. De straten vinden we een toonbeeld van netheid. Als je direct vanuit Nederland in Pakistan komt, vind je het er waarschijnlijk vies, maar vanuit India komend, is het een stuk schoner. Op straat zijn opeens veel meer personenauto’s van verschillende merken, de ‘Indian Oil’ pompen zijn vervangen door internationale namen op pompen en de vrachtauto’s zijn allemaal even mooi versierd en beschilderd. De mensen zien er niet alleen anders uit, ze gedragen zich ook anders. Vrijwel iedereen kijkt op als onze truck langskomt, lacht en zwaait naar ons. Net als in India willen ze meer over je weten, maar hier zijn ze meer in je geïnteresseerd als medemens, terwijl het in India meer als opdringerige nieuwsgierigheid naar de curiositeit ‘buitenlander’ voelt.

Pakken melk zijn weer te koop, bier en andere alcohol niet meer. De hoofddoek en mijn Pakistanjurk en broek zijn weer uit de rugzak gekomen. De gewone kleren kunnen tot in Turkije in de tas blijven. Omdat één set kleren voor al die tijd wat weinig is, heb ik nu ook een groene jurk met bijpassende hoofddoek en broek. De broek heeft de omvang van op z’n minst een tweepersoonstent.

[21-3-1998]

Foto: Badshahi Moskee vanaf grote binnenplein.

Lahore is de eerste plaats in Pakistan die we bezoeken. De sfeer in de stad is gelijk veel meer Oosters, vooral in de bazaarstraatjes. Rijen met kleine winkeltjes, gegroepeerd per soort (papierwaren, stoffen, groenten, eetstalletjes, ijzerwaren, kleding) waar iedereen bezig is van alles te maken. Een wirwar van straatjes vol drukke mensen.
De boekwinkels hebben een assortiment dat we in India nergens gezien hebben. Niet alleen leesboeken, maar ook echte universitaire studieboeken. De meeste boeken zijn spotgoedkoop, het zijn lokaal gemaakte herdrukken. Zowel in Nepal als in India en ook nu kunnen we de goedkope boeken niet weerstaan en we hebben een belachelijke hoeveelheid (20, 25?) boeken extra. Voor de extra bagage (boeken, boeken, boeken en een beetje kleding) hebben we een metalen koffer aangeschaft die inmiddels uitpuilt. De kwaliteit van de koffer is niet denderend, hij is ingezakt, verbogen en sluit niet meer goed. Leuk voor in de truck, maar voor verder vervoer van bagage ongeschikt. Hoe we straks eind mei met al onze extra bagage vanuit Frankrijk thuis moeten komen is nog een niet opgelost vraagstuk.