[8 en 9 april 1998]

Op 7 april rijden we van Shiraz via Persepolis naar Esfahan. In Esfahan hebben we twee volle dagen. Ondanks dat we zoveel mogelijk doen als we kunnen, is twee dagen te kort. Esfahan is zo’n prachtige stad. Ook nu valt op hoe modern alles is: straten, winkels. Alles is schoon, de straten zijn breed met bomen en keurig onderhouden stoepen. Verder valt op dat veel dingen veel vrijer en minder streng zijn dan we verwacht hadden. Een enkele man loopt zonder sokken of met korte mouwen. We zien een meisje in spijkerbroek met een jas die maar tot aan de knie komt, en we zien een paar keer stelletjes die gearmd of hand in hand lopen. In vergelijking met Pakistan zie je hier veel meer vrouwen op straat. In Pakistan zag je vrijwel alleen mannen, en als je al vrouwen zag, liepen ze meestal in een chador. Een chador is een gewaad dat over je hoofd gaat, alles maar dan ook alles verhult, en een soort stoffen traliewerk op ooghoogte heeft, zodat je naar buiten kan kijken om te zien waar je loopt.
In Iran loopt het merendeel van de vrouwen in zwart, maar grijs, vaalbruin en donker grijsgroen zie je ook geregeld, en een chador hebben we nog niet gezien. Wat ons ook verbaast, is dat we in Esfahan toch redelijk wat vrouwen zien die autorijden. Iran is duidelijk voorzichtig aan het veranderen.

[8-4-1998]

Foto: toegangspoort van de Masjed-é Emam.

Absolute must in Esfahan is de Imam-moskee aan het grote plein. Via een toegangspoort met twee minaretten kom je door een schuine gang op de binnenplaats van de moskee. De prachtig betegelde toegangspoort staat in lijn met het plein, de moskee is uiteraard georiënteerd richting Mekka (vandaar de schuine gang). De moskee is aan drie kanten omgeven door pilarengalerijen, die op hun beurt weer naar binnenplaatsen leiden. Alles maar dan ook alles aan het enorme grote complex heeft prachtig blauw tegelwerk met schitterende mozaieken: geometrische figuren, bloemmotieven en fantasiemotieven. Twee ogen is voor normaal gebruik voldoende, maar voor hier veel te weinig. De grote koepel van de moskee is zowel aan de binnenzijde als aan de buitenkant betegeld. Esfahan is terecht trots op deze moskee.

Uitgebreide informatie op de Engelse Wikipedia. Daar wordt ook belicht dat de moskee onder verschillende namen bekend is (geweest).

[8-4-1998]

Foto: muurschildering in Vank kathedraal.

Een ander hoogtepunt in Esfahan is de Vank-kathedraal, de Armeense kerk. De kerk is van binnen prachtig beschilderd, met drie series schilderingen onder elkaar. Een wand bestaat uit het laatste oordeel. Alle schilderingen zijn van Bijbelse taferelen: de toren van Babylon, het Kerstverhaal, verhalen van martelaars en het laatste avondmaal. Bij de kerk is ook nog een museum met prachtige 10-13e eeuwse manuscripten, 16e eeuwse handgeschreven manuscripten, de eerste gedrukte bijbels, en het allerkleinste boekje ter wereld van 0,7 gram, en nog geen 1 cm². In het boekje staat het ‘Onze Vader’ in 7 talen.

Meer informatie op de Engelse Wikipedia.

[8-4-1998]

Foto: gewelfde muren en tegeltableaus in Masjed-é Jame.

Ook de Masjed-é Jame (Vrijdag moskee) is meer dan de moeite waard, met heel ander tegelwerk dan elders: stukjes in reliëf, meer geometrische patronen, stukjes opengewerkt, bakstenen plafonds in gevarieerde patronen.

Meer informatie op de Engelse Wikipedia.

[8-4-1998]

Foto: in de rij voor een minaretje.

De 'shaking minarets' zijn veel kleiner dan verwacht. De bijbehorende moskee is kennelijk nooit afgebouwd en volstrekt onversierd. Toen men merkte dat de kleine torentjes konden trillen, is men waarschijnlijk gestopt met de bouw en heeft men er een kassa voor gezet (met een voor deze streek pittige toegangsprijs).

Meer informatie op de Engelse Wikipedia.

[8-4-1998, Esfahan]

De 'Zoroastrian Fire Altar' ligt op een vrij steile rots. Omhoog gaat nog wel, maar omdat er geen enkel echt pad is maar alleen steil zand met losse steentjes, was de steile afdaling niet zo prettig.

Meer informatie op de Engelse Wikipedia.