[13-7-1997]

Foto: een hutje met bewoners langs een blubberig pad. Het is hier overigens net even droog.

Zondag bezoeken wij ons eerste natuurpark (Andasibe/ Perinet), een tropisch regenwoud. En regenen doet het! Met 2 gidsen lopen we 4,5 uur door de regen in het park, maar het is zeer de moeite waard. We zien na lang zoeken de Indri, een teddybeer achtige lemuur met een grijsachtig lijf en een schattig zwart kopje. Ook zijn handjes en voetjes en een beetje van zijn rug zijn zwart. De indri’s die we vinden willen eerst niet wakker worden, we staan zeker een half uur te wachten, en zien alleen een kopje of pootje bewegen. Eindelijk staat hij op, rekt zich uit, en hopst met hele elegante sprongen van wel 5 meter ver door het bos. In een boom verderop gaat hij zitten eten. Met zijn handjes trekt hij een tak naar zich toe, zoekt even en peuzelt dan de allerlekkerste blaadjes op. Regen of geen regen, om dit zomaar in het echt te zien, is fantastisch.
We zien ook nog een piepkleine kameleon (de kleinste die er bestaat) van 10 cm. Kameleons met hun trage, secure manier van lopen en hun bolle ogen die onafhankelijk van elkaar 360˚ kunnen draaien zijn fascinerend.

's Avonds gaan we op zoek naar de nachtdieren. Met een zaklantaarn door het bos lopen op zoek naar oplichtende oogjes. We zien (op het allerlaatst) de bruine muismaki, een klein beweeglijk diertje dat nog geen ons weegt, maar wel sprongen van 3 m. kan maken.

[14-7-1997]

Foto: uitzicht bij Maromizaha, als het weer even droog is. In Perinet en omgeving is de camera nauwelijks gepakt vanwege de regen.

We blijven nog een dag in Andasibe en gaan dan, alweer in de stromende regen in een ander nog niet officieel geopend park (Maromizaha) wandelen. We horen wel de indri’s roepen, maar zien ze vanwege de regen niet. De wandeling is desondanks zeer spectaculair: over paadjes die je nauwelijks kan zien zo dichtgegroeid zijn ze, via uiterst gladde, natte heel steile hellingen naar beneden en weer naar boven.
Bij een aardig snelstromend riviertje van ongeveer drie meter breed blijft de gids beteuterd staan. Hij kijkt nog even om zich heen, maar meldt ons dan: 'De brug is weg'. Dat zagen we wel, geeft niet nat was het toch al.