[18-7-1997]

Foto: geen foto van de dieren diie we hier gezien hebben. In het altijd donkere regenwoud was het in 1997 lastig om met diafilm en een flitsverbod foto's te maken van beweeglijke beesten. Met de huidige digitale camera's zou dat beter zijn gegaan. Een extra reden dus om nog eens terug te gaan.

Alhoewel we toch al een flinke tijd op reis zijn, gebeuren er nog steeds zulke leuke dingen dat we nog steeds het gevoel hebben dat we nog nooit zoiets leuks meegemaakt hebben.
Vanuit Ambositra rijden we naar Ranomafana waar we weer het regenwoud intrekken. Zien we overdag al veel, de avondtocht naar de nachtdieren is echt schitterend. Echt zoeken is het niet, de gidsen spelen gewoon een beetje vals: in de boom worden stukjes banaan opgehangen, en boven een vuurtje wordt vlees geroosterd, en er worden kleine stukjes vlees uitgestrooid. We hoeven maar even te wachten en dan komt al de eerste muismaki op zijn banaan af. Het zijn zulke leuke diertjes. Ze passen met gemak op je hand, hebben een schattig koppie met grote naast elkaar staande ogen. Ze zijn zo klein dat ze bovenop het stuk banaan gaan zitten om er van te snoepen. De civetkat, (die veel kleiner is dan we dachten) komt af op de stukjes vlees en dat was ook de bedoeling. De civetkat is tamelijk schuw, en vlucht steeds vrij snel weer weg.

Als de muismaki’s al diverse keren geweest zijn, klinkt er veel meer kabaal. Een grote roodbuikmaki (ongeveer normale aapjesgrootte) lust ook wel een stukje banaan. Hij pikt gelijk het hele stuk banaan, en gaat een tak hoger lekker zitten smikkelen. Dat gaat zo door tot alle banaan op is, en hij zijn pootjes helemaal af zit te likken tot er niets meer aan zit. De roodbuikmaki is helemaal geen nachtdier, maar voor een gratis banaan blijft hij wel een uurtje langer wakker.

De roodbuikmaki’s hebben we ook al overdag gezien, net als de diadeemsifaka en de wezellemuur. Al die lemuren zijn heel leuk, als ze als pluchen dieren in de winkel hadden gelegen had ik ze vast allemaal gekocht. Ook voor de wezellemuur spelen de gidsen een beetje vals. Het is een nachtdier, en de gidsen weten waar hij overdag slaapt. Ze kloppen net zolang op zijn boom totdat hij z’n kop naar buiten steekt om te kijken welke gek er midden op de dag staat te kloppen.

Van zelf op zoek gaan naar dieren is eigenlijk geen sprake. De gidsen weten waar de dieren ongeveer zitten en als ze gevonden zijn, geven ze dat aan elkaar door. We zijn ook niet alleen in het bos: behalve onze groep is er nog een andere Nederlandse groep en een Franse groep en nog wat losse mensen, allemaal met hun eigen gidsen. Een beetje een dierentuin gevoel geeft dat wel, maar wat ons betreft, bederft dat de pret niet in het minst.
Bovendien wordt er op deze manier aardig gegarandeerd dat het park en de dieren beschermd worden. Zolang dit meer oplevert dan het kappen van het bos, zullen ze erg zuinig zijn met het park. Aan het park is tevens een onderzoekstation verbonden dat onderzoek doet naar leef-, eet- en andere gewoontes van de lemuren.