[27-11-1997]

Vandaag is het officiële begin van het eerste deel, 'Darjeeling and the Eastern Horizons', van onze drietraps India rondreis met Dragoman. We verkassen naar Hotel Garuda, maar daar zeggen ze toch geen budgetkamer meer te hebben omdat andere mensen niet vertrokken zijn. Na ons argument 'Geeft niet. Dan geef je maar een andere kamer tegen budgetprijs', blijkt er toch ineens een budgetkamer vrij te zijn. Die mensen gingen wel vertrekken, maar hadden nog niet uitgecheckt. We doen maar alsof het geen opzet was om een duurdere kamer te verhuren.

We hebben een eerste bijeenkomst met Dragoman. De truck heeft al het traject Engeland-Kathmandu afgelegd en een deel van die mensen gaat ook verder mee India in. De organisatie lijkt veel degelijker dan we gewend zijn van de Ashraf-expeditie in Afrika. Het water aan boord wordt gezuiverd met Micropur, en de tourleader spreekt nadrukkelijk over het verbod van drugs en vuurwapens. Het regelen van de kookploegen wordt ook strakker geregeld: telkens twee kokers en twee helpers. De helpers moeten de volgende dag koken en weten dan wat er overgebleven is van de vorige dag. De samenstelling van de groep is divers qua leeftijd en nationaliteit: Canada, Groot Brittannië, Australië, VS, Zwitserland en Nederland, natuurlijk.

[28-11-1997]

Foto: vergezicht op besneeuwde Himalaya toppen.

Het Canadese stel blijft voorlopig achter vanwege een infectie aan de voet van de man. De truck blijkt luxer dan die van Ashraf, maar 'Bertus' had zeker zijn charme als omgebouwde zandauto. De Dragoman-truck is speciaal voor dit doel gebouwd en dus efficiënter, maar ook minder speciaal. Er is nu 's avonds voldoende verlichting om te schrijven en lezen, ook een flinke buitenverlichting voor tijdens het koken, een uitrolbare overkapping, vier gaspunten, afgedekte voorraadkisten, een aparte ruimte voor de bagage^*, iedereen kan 24 uur per dag in de afsluitbare truck. Omdat de truck afsluitbaar is, behoeft er ook geen continue truckwacht te zijn, zodat je niet op interessante plaatsen 'huisarrest' hebt.

^* Noot: er is weliswaar een aparte backlocker, maar de ruimte is ook maar net of net niet genoeg voor de bagage van iedereen. Als je de spullen er niet heel systematisch in laadt, past het niet.

[28-11-1997]

Foto: uitzicht bij Daman.

De truck kan de wijk Thamel niet in, zodat we onze bagage daar heen sjouwen. Na een klein stukje Kathmandu (gekkenwerk met de truck), slaan we af voor de scenic route naar Hetauda via Daman. Het is een spectaculaire weg vol haarspeldbochten en potholes, waarbij behoedzaam gemanoeuvreerd moet worden bij tegenliggers.
Mooie uitzichten op besneeuwde Himalaya-toppen, vooral vanaf het uitzichtpunt bij Daman op 2322 meter, 1000 meter hoger dan Kathmandu. Mt Everest schijn je ook te zien al is het op 250 km afstand. Onduidelijk bleef welk klein stipje nu precies Mt Everest was.

[28-11-1997]

Foto: onderweg naar Hetauda.

Na 160 km, waar we ruim 7 uur over rijden, gaan we iets buiten Hetauda op een glooiend veldje wildkamperen, net boven een kleine nederzetting. Ook de rituelen rond het eten zijn duidelijk anders dan bij Ashraf. Er worden twee teiltjes opgesteld voor het handenwassen: de eerste om je handen met zeep te wassen en de tweede met een Dettol-oplossing om na te spoelen. Ook de afwas gaat in fases: voorwas met afwasmiddel, afwas met Dettol-oplossing, hot rinse. Daarna wordt de vaat droog gewapperd^*.
Er is een bar aan boord, met een turflijst. Je betaalt een bedrag naar keuze en als dat op is, stort je bij. Voor het afmeten van de sterke drank is er een filmrol-houdertje.

^* Noot: in het Engels heet dat flappen. Voordeel is dat je geen natte, slecht drogende, en vieze theedoeken hebt. Nadeel is dat flappen bij iets kouder weer nauwelijks werkt zodat mensen het na verloop van tijd maar opgeven en de vaat halfnat opbergen.

[29-11-1997]

Foto: huisjes in Hetauda.

Vandaag een rit van ca. 5,5 uur van Hetauda naar Itahari. Het is een redelijke asfaltweg door een vrijwel vlak landschap met veel heel brede, ondiepe drooggevallen rivieren. Het stro wordt van het land gehaald. We komen weinig dorpjes tegen, maar wel veel losse huisjes langs de weg. Behalve rietgedekte hutjes zien we ook vrij luxe huizen met twee verdiepingen.
We kamperen in het Village Resort net buiten Itahari. Om de truck op het terrein binnen te laten, slopen de eigenaars een rieten hekwerk. We hebben slechts een klein grasveldje voor de tenten, maar dat is voldoende omdat een aantal mensen zich een huisje voor vanavond gunt. De kampeerders kunnen bij twee andere huisjes gebruikmaken van douche en toilet. Dat laatste is geen waar genoegen: de pot van de hurk WC staat vol water en uitwerpselen, maar zo te ruiken hebben ze er wel een flinke dosis ontsmettingsmiddel ingegooid.

[30-11-1997]

Net als gisteren rijden we door een vlak landschap met veel moerassige stukjes. De weg gaat regelmatig over een dijkje en er wordt veel aan de weg gewerkt. Er zijn bovendien veel slagbomen, zo te merken van lokale mensen die een zelfbedachte belasting proberen te innen. Soms heeft men de slagboom zelfs vervangen door een plastic lint. Een andere keer is de weg geblokkeerd door een onbeheerd minibusje. Als Steve achter het stuur daarvan kruipt om het te verplaatsten, duikt de eigenaar wel ineens op en maakt zelf de weg maar vrij.

De grensovergang tussen Nepal en India kost 3,5 uur: Nepal uit bij Kakarbhitta en India in bij Raniganj. De tijd gaat volledig op aan papierwerk, doorzocht wordt er niets. We zien geen geldwisselaars bij de grens. Na de grens rijden we nog zo'n 30 km door naar Siliguri in West Bengalen, een grauwe stad.
We overnachten in Hotel Sharda. Dat is aangekondigd als 'basic' en dat klopt. Er is wel beddegoed, maar de eigen slopen en lakenzakken gebruiken we hier liever. De man van het hotel wil wel dollars wisselen, maar verlaagt de koers tijdens het proces. Als we zeggen dat op de TV een veel betere koers wordt genoemd, gaat hij weer terug naar zijn oorspronkelijke koers. Ach, hij probeert in het klein wat de banken in het groot doen.