[30-12-1997]

Foto: straatbeeld Madurai.

Onze volgende halte is Madurai, waar een groot Gandhi museum is. Niet alleen veel informatie over Gandhi, maar ook over de koloniale overheersing en onafhankelijkheidsstrijd van India. Opmerkelijk is dat de berichtgeving heel eenzijdig is. Engeland wordt uitsluitend afgeschilderd als de slechte koloniale onderdrukker die het land uitputte, de mankracht misbruikte, de grondstoffen stal en de economie liet instorten. Dat er ook goede dingen gedaan zijn (spoorwegnet, infrastructuur, rechtssysteem, basis voor regering) wordt volledig verzwegen. Op zich kan je je daar nog wel iets bij voorstellen, maar tot nu toe viel het juist op hoe mild er door landen over de vroegere heersers geoordeeld werd. In Zimbabwe bijvoorbeeld waren er veel lovende woorden voor Cecil Rhodes, die zichzelf toch echt verrijkt heeft ten koste van het land. Boeiend wel.

[30-12-1997]

Foto: één van de ingangen van de Sri Meenakshi tempel.

Na het Gandhi museum bezoeken we de Sri Meenakshi tempel, genoemd naar de dochter van een koning. De dochter werd geboren met drie borsten, en de koning werd verteld, dat de derde borst af zou vallen als ze de man zou ontmoeten met wie ze zou trouwen. Dat gebeurde dan ook abrupt toen ze op een berg Shiva (Hindoe God) tegenkwam. Hij zei haar terug te gaan naar huis, en acht dagen later was Shiva daar ook (in de vorm van Lord Sundareshwara) en trouwden ze. Iedere avond is er een ceremonie in de tempel waarbij het beeld van Sundareshwara naar de slaapkamer van Sri Meenakshi wordt gebracht. Om 6 uur ‘s morgens wordt hij weer opgehaald en teruggebracht naar zijn eigen tempel. Zo houd je je Goden wel te vriend!

[31-12-1997]

Vandaag gaan we van Madurai via Cape Comorin naar Kovalam. Cape Comorin is de zuidelijkste punt van India, met een tempel op een rots in de zee. Grote hoeveelheden stalletjes met schelpen en daarvan vervaardigde rotzooi.

[31-12-1997]

In Kovalam vieren we oud en nieuw. We doen eerst onder genot van een glaasje punch spelletjes bij de truck. Om tegen twaalven gaan we naar het strand om het nieuwe jaar in te luiden.

[2-1-1998]

Foto: nep-gotische kerktoren in Trivandrum.

We blijven vandaag in Kovalam. Omdat daar niet veel meer te doen is, gaan we met een lokale bus naar Trivandrum. In de stad zijn vrij weinig historische gebouwen, maar we gaan naar de dierentuin. De zoo is ruim opgezet in een parkachtige omgeving; de hokken van veel dieren zijn echter fantasieloos en sommige dieren maken een zielige indruk. Ook het Natural History Museum is niet bijzonder met bijschriften die slecht tot niet te lezen zijn; kennelijk is er jaren niets aan gedaan.

[3-1-1998]

Foto: onderweg naar Cochin.

Vandaag gaan we van Kovalam via Alleppey naar Cochin/Ernakulam. De gehele route van ruim 200 km gaat eigenlijk langs lintbebouwing. Zoals bijna overal is vrijwel elk stukje muur voorzien van reclameschilderingen waarbij de cementsector ruim vertegenwoordigd is.

[4 en 5 januari 1998]

Foto: visnetten in Cochin.

Cochin bestaat eigenlijk uit stadjes op diverse eilanden, en de stadstour doen we ook per boot. Met de boot gaan we ook naar het achterland en bekijken daar een kokosfabriekje. Daar verwerken ze kokosvezels tot bruikbare dingen.

[4-1-1998]

In Cochin gaan we naar een dansvoorstelling die specifiek voor de staat Kerala is: Kathakali dansen. Voordat we naar de voorstelling gaan, bekijken we eerst het grimeren. De dansers krijgen heel groene gezichten met (met lijm vastgeplakte) afstaande witte kragen over wang en kin, een grote rode mond en nog extra geel op hun voorhoofd. De voorstelling begint met een inleiding. De meester van het Kathakali dansen laat zijn perfecte spierbeheersing zien. Hij trekt wenkbrauwen op, rolt razendsnel zijn ogen heen en weer in zijn kassen, trilt met zijn wangen en schudt met zijn schouders. Daarna volgt de serie dieren: olifant, leeuw, pauw en tenslotte de serie emoties: angst, woede, liefde, verbazing etc. Dit alles demonstreert de meester zittend op een stoel, waarbij alleen gezicht en armen en vooral de handen bewegen. Kinderachtig, maar bij de serie ‘dieren’ begint de ‘meester’ op onze lachspieren te werken. Zo’n grote dikke kerel die koket kijkend, en met flapperende handen een pauw nadoet. Samen verzinnen we hoe het ‘konijntje’ eruit moet zien, maar helaas, de meester doet geen konijntje.

Na de inleiding wordt het verhaal verteld dat tijdens het dansen (de echte voorstelling) uitgebeeld gaat worden. De echte voorstelling met de mooie geschminkte dansers, de kostuums en de enorme kroon van de ene danser (er zijn er twee) is echt leuk om te zien. Het ‘dansen’ bestaat uit gezichtsmimiek, ingenieuze handbewegingen en af en toe een stamp. De originele voorstellingen duren 8 à 10 uur. We vinden het niet erg dat de onze ingekort is tot anderhalf uur, en in praktijk nog wat korter duurt, omdat het licht uitvalt. Leuk dat het verhaal van te voren verteld is, maar een verband tussen dans en verhaal hebben we niet ontdekt. Zeker waard om een keer meegemaakt te hebben, maar één keer is voor ons ook wel genoeg.

[4-1-1998]

De Paradesi synagoge in Cochin is de enige van de zeven synagoges die nog in gebruik is. De term 'Paradesi' betekent letterlijk 'vreemdeling'.

Meer informatie is te vinden op de Engelse Wikipedia.

[4-1-1998]

In Cochin wordt gebruikgemaakt van zogenaamde Chinese visnetten, eigenlijk een soort hijsinstallatie met netten.