Als op een kaart icoontjes voorkomen, kun je meestal daarop klikken om enig houvast te krijgen over die plek op de kaart.

Soms bevat die informatie dan ook een link naar de betreffende webpagina.

[1 t/m 3 april 1997]

Foto: onderweg naar Arusha.

Van Nairobi (Kenia) gaan we weer naar Arusha (Tanzania). De nieuwe instappers regelen in Arusha direct een trip naar Ngorongoro en vertrekken 's middags al. Wij blijven twee dagen in Arusha en vertrekken 3 april weer via Moshi en Korogwe in de richting van Chalinze, zodat we op 4 april vanuit Dar es Salaam met de boot naar Zanzibar kunnen.

[4-4-1997]

We rijden met de truck naar Dar es Salaam, regelen daar een overnachting voor als we terugkomen en gaan met de ferry naar Zanzibar.
Als we met z'n achten van de boot komen worden we belaagd door zeker zes mensen die ons willen 'helpen'. Ze leiden ons naar de immigratie - formulier invullen, nog een stempel in ons paspoort, Zanzibar wil wel laten weten dat het anders is dan de rest van Tanzania - en willen ons vervolgens naar een hotel gidsen, toevallig het hotel waar we heen wilden. Als dat hotel geen plaats heeft voor acht man, wordt het wat onoverzichtelijk, de één wil ons naar hotel zus brengen, de ander naar hotel zo en het één is nog mooier dan het andere goedkoop is. Uiteindelijk belanden we onder aanvoering van een zekere Eddy bij het hotel 'Pyramide': prima kamers, water en licht en vanwege onze 'speciale korting' redelijk geprijsd.

Als we ons geïnstalleerd hebben en de stad in willen, hangt onze voltallige escorte in het hotel rond. De manager wil weten wie ons naar zijn hotel heeft gebracht. Als ik naar waarheid zeg 'Eddy', springt Eddy een gat in de lucht: hij wordt beloond door de manager. De man die ons naar het eerste volle hotel bracht is kwaad, we waren tenslotte 'zijn' buit en de rest druipt af.

[5-4-1997]

We gaan met een taxi naar Jozani over een prima asfaltweg. Onderweg is het vrijwel vlak, zeer groen, veel palmen: het doet wel aan de Molukken denken.
We zien in Jozani tientallen red colobus apen van heel nabij; veel jonkies.
De Nature Trail stelt niet veel voor, mede omdat een deel door recente regenval onbegaanbaar is.

[5-4-1997]

Stone-town, het oude centrum van Zanzibar-stad, doet nog het meest denken aan de oosterse medina's. Heel smalle kronkelige straatjes, bijna alleen maar moslims en veel oude stenen gebouwen met mooie veranda's. Zelfs de muziek is oosters in plaats van Afrikaans. De sfeer in de stad (en op het hele eiland) is heel ontspannen en vriendelijk. We worden vaak aangesproken (ook om uitstapjes te verkopen) maar op een aangename manier. We zijn perplex als iemand ons nadat we verteld hebben dat we uit Nederland komen, meedeelt dat we dan aan het eind van de maand koninginnedag vieren!

[5-4-1997]

Dit is een van de mooiste gebouwen in Stone Town.

Meer informatie is te vinden op de Engelse Wikipedia.

[5-4-1997, Zanzibar]

Beit-al-Ajaib, een oud paleis, is het grootste gebouw in Stone Town en wordt in het Engels 'Palace of Wonders' of 'House of Wonders' genoemd.

Informatie is te vinden op de Engelse Wikipedia.

[5-4-1997]

Vandaag is het uiterst warm, maar we doen toch een rondje bezienswaardigheden. Diverse zaken, waaronder het fort, zijn gesloten vanwege de zaterdag.

Informatie is te vinden op de Engelse Wikipedia.

[5-4-1997, Zanzibar]

Foto: zonsondergang Zanzibar.

We gaan met een aantal mensen eten bij 'The Sunrise Restaurant', al is het dan wel tijd voor de zonsondergang. De serveerster is uitermate ongeïnteresseerd: kauwt nadrukkelijk op kauwgum, gaapt om de haverklap, vergeet sommige bestellingen, heeft geen idee wat de gerechten op de kaart inhouden, etc.
Het eten is prima. Het is echter wel opvallend dat de chicken curry, chicken masala en de chicken coconut sauce exact hetzelfde zijn. Kennelijk is er één tomatensaus die steeds de naam krijgt van het toevallig bestelde gerecht.

[6-4-1997, Zanzibar]

Foto: toren van het Oude Fort.

's Zondags doen we de spices-tour over het eiland, bijna een verplicht nummer hier. Je gaat dan een aantal plantages af waar de diverse kruiden van het eiland groeien. Suleiman, een grote imposante moslim met het stemvolume en de toon van een prekende dominee, wijdt ons in in de mysteriën van de kruiden. Bij elke plant somt hij alle namen op die voor de plant gebruikt worden: first name is called/calling ....; second name is ... enzovoort tot vijf namen aan toe.
Heeft hij al zijn wetenswaardigheden gespuid, besluit hij steevast met 'So, do you understand, all my tourists?' Suleiman benadrukt ook de medicinale werking van sommige kruiden en hij is ervan overtuigd dat als we zijn betere en goedkopere middelen straks thuis gebruiken: 'dan zullen we ons de lessen van hem, Suleiman, herinneren, all my tourists'.
We zien heel veel kruiden en ruiken en proeven alles. Een kleine selectie: kaneel (bast van de boom wordt gedroogd en gerold), custard apple (echt gebruikt voor custard), kurkuma, de kapokboom, anijs, vanille, nootmuskaat en natuurlijk kruidnagel. In de lunch die we krijgen zijn heel veel kruiden verwerkt.
De spices-tour mag dan toeristisch zijn, het is een uitstapje dat je hier niet mag missen.

[7-4-1997, Zanzibar]

Vandaag gaan we naar de zuidpunt. Eddy (die van het hotel) schijnt overal waar wij op het eiland zijn uit het niets op te duiken. Als we terugkomen van de spices-tour staat hij ons al op te wachten om een nieuw uitje voor ons te regelen. Hij zegt dat hij ons graag 'happy' wil zien op zijn eiland. We vragen of we dan voor niets mee mogen, maar zo 'happy' hoeft ook weer niet voor Eddy. Na het nodige onderhandelen gaan we met hem op pad. Aan de zuidkant kan je met een bootje de zee op om dolfijnen te zien (officieel heet het 'zwemmen met dolfijnen', maar zo dichtbij komen ze niet). Als we in Kizimkazi in het zuiden aankomen gaat het vreselijk waaien en dreigt een onweersbui die vijf minuten later losbarst. Zo gaan we dus maar niet de zee op. Na anderhalf uur begint het op te klaren en na nog een half uurtje besluiten we te gaan.

Met een gedeeltelijk gemotoriseerde boot (ouderwets model roeiboot, heet 'dhow') gaan we de Indische Oceaan op. Gedeeltelijk gemotoriseerd wil zeggen dat na twintig minuten de motor heel definitief uitvalt. Het touwtje waar de motor de eerste twintig minuten steeds mee gestart moest worden is uit de motor getrokken en niemand krijgt hem nu nog aan de praat.
Zo dobberen we een poosje rond tot de bemanning besluit om met een afgebroken plank en een stok terug te gaan roeien. We zien ondertussen onze eerste dolfijnen. Na een poosje roeien wordt het anker uitgegooid. We gaan wachten op redding. De redding komt van een andere dhow met zeil (dat is een zeil-dhow) die een motor heeft. Na een keer of vijftien proberen start deze motor wel en kunnen we weer varen, inmiddels zijn drie van de acht mensen aardig op weg zeeziek te worden, vooral door de golfslag bij het stilliggen. We varen langs verschillende groepen dolfijnen en we zien ze ook echt door het water springen. Soms met drie of vier tegelijk. We roepen met zijn allen 'oh' en 'ah' als ze springen en buitelen alsof we in het Dolfinarium zijn. Heel erg leuk, om ze in het echt te zien.

Met de geleende motor komen we uiteindelijk weer terug in Kizimkazi, waar Eddy uitlegt dat we toevallig net motorpech hadden. (Een andere groep had net zo toevallig ook motorpech, Zanzibar hoort in dit opzicht echt bij Afrika.)