Als op een kaart icoontjes voorkomen, kun je meestal daarop klikken om enig houvast te krijgen over die plek op de kaart.

Soms bevat die informatie dan ook een link naar de betreffende webpagina.

[8-4-1997, Zanzibar]

Foto: verkeer in Dar-es-Salaam

Dinsdag 8 april bezoeken we eerst nog het Nationaal Museum in Zanzibar. Dat is een merkwaardig allegaartje, met als uitschieters:

• wat willekeurige postzegels: enkele van Zanzibar zelf, maar ook een van Ethiopië en een van de Dominicaanse republiek, zonder dat die zegels een raakvlak hebben met Zanzibar;
• kranteberichten over de hurricane van 1872;
• een stukje telegraafkabel;
• een half vergane vlindercollectie (met als toelichting bij een aantal vlinders: 'butterfly');
• bijschriften op afgescheurde stukjes karton (handgeschreven en vol doorhalingen);
• een muis die langs de muur loopt (geen museumstuk).

Boot terug

De boot terug blijkt duurder te zijn dan de boot heen. Er is echter geen keus: je moet weer naar het vasteland. Het zal weer een verdienmodel zijn dat de 'wetenschap' der bedrijfskunde heeft uitgedokterd.

[9-4-1997]

Foto: olifant in Mikumi Park

Vanaf Dar-es-Salaam rijden we voor het grootste deel dezelfde weg terug, die we eerder heen, op weg naar Kenia ook hebben gereden. Door de regen van de laatste tijd ziet alles er onvoorstelbaar veel groener uit dan een paar weken geleden. We komen ook weer door Mikumi wildpark, waar we veel wild en ontzettend veel olifanten zien.

[10-4-1997]

Foto: akkertje met zonnebloemen richting Tukuyu.

Ook vandaag rijden we grotendeels over een bekende weg terug, via Iringa en Uyole tot voorbij Tukuyu. 's Ochtends en 's middags is het behoorlijk koud in de truck.

[11-4-1997]

Foto: marktje richting Chitimba.

Vandaag passeren we de grens met Malawi. De grensformaliteiten stellen niets voor, we hebben zelfs geen visum nodig voor Malawi. De douaneman in Malawi, waar we allemaal persoonlijk langs moeten, is erg vrolijk. Hij wil van Rik weten hoe rijk hij is en mij stelt hij voor om in Malawi te blijven. Het is, vindt hij, een mooi land. Verder wil hij mijn paspoort houden, want hij heeft zelf een paspoort nodig. Rik wijst hem er op dat hij niet erg op mijn foto lijkt, daar moet hij vreselijk om lachen en om die reden houdt hij mijn paspoort toch maar niet.

Wegwerkers

Het grootste verschil na de grensovergang is de conditie van de weg. Er ligt wel asfalt, maar met gruwelijk grote gaten en kuilen er in. Hier en daar wordt aan de weg gewerkt. De wegwerkers: jongetjes die met emmertjes zand de grootste gaten opvullen en vervolgens aan langskomende voertuigen een bijdrage vragen. De eerste houdt gewoon een schaaltje op, de tweede houdt een kartonnen bord omhoog. Op het stuk karton staat te lezen: 'Stop: Self-help ploject' (ook in Malawi is er geen verschil tussen de 'r' en de 'l'). Nummer drie staat wat voor de show met zijn schep en schreeuwt alsof het een overval betreft: 'Give me the money.'

[12-4-1997]

Onze eerste plek in Malawi is een camping aan het Malawi-meer, dat zo groot is dat het wel de zee lijkt. We hebben een foldertje van de camping voor een uitstapje naar het Nijika-park. Dat komt goed uit, daar wilden Rik en ik naar toe.
We informeren bij de (uitermate luie) barman, die eerst zegt dat het uitje 300 dollar per persoon kost, vervolgens dat het 400 dollar kost (voor zeven personen) en daarna dat het 100 dollar per persoon kost, maar dat hij eerst zijn baas moet bellen. Na een halve dag is hij er eindelijk in geslaagd om zijn baas te bellen. Helaas zit zijn baas ver weg, ons uitje kan dus niet geregeld worden. Later blijkt dat het foldertje drie jaar oud is en gemaakt toen de camping nog niet bestond! Als we doorzeuren belooft de luie barman (hij heeft de keuze uit Sprite en pils als barvoorraad, van de menukaart (omelet, cake, brood, patat) kan hij helemaal niets leveren) om de volgende ochtend iemand in het dorp voor de tocht te charteren.

De ochtend daarna noemt hij een absurd hoge prijs en we verdenken hem er ernstig van dat hij aan niemand iets gevraagd heeft en dat hij hoopt dat we bij zo'n belachelijk bedrag wel opgeven. Zijn hoop is terecht. We gaan zelf nog informeren in het dorp, maar vervoer blijft problematisch (vanaf tachtig kilometer voor het park is geen regulier openbaar vervoer, het kan je dan dus een à twee dagen kosten voordat je dat vervoer geregeld hebt). We besluiten het Nijika-park maar op te geven, temeer omdat Rik op een laaghartige manier is aangevallen door een gemeen insect. Hij heeft gemene geïrriteerde plekken boven zijn enkel en kan eigenlijk niet goed lopen met wandelschoenen.

[12-4-1997]

Foto: Malawi meer.

Nijika park is onhaalbaar. De truck (Bertus) zal verder het Malawi meer volgen, maar wij willen (op advies van een aantal uit de oude groep) niet langs het meer. Ons tweede plan is Kasungu National Park. We besluiten om morgen in Mzuzu uit de truck te stappen en met de bus door te reizen naar Kasungu.