Het Nationaal park Manú is een natuurreservaat in het Amazonegebied in het oosten van Peru. Met een oppervlakte van 15.328 km² is dit het grootste natuurreservaat van Peru. Op 29 mei 1973 verklaarde de overheid van Peru het gebied tot beschermd gebied. Ook in de periode daarvoor is het gebied goed bewaard gebleven, dankzij de relatief moeilijke bereikbaarheid. In 1987 verklaarde UNESCO het park tot werelderfgoed.
Het park is gelegen op een hoogte van 150 tot ruim 4000 meter boven zeeniveau. Daardoor zijn haast alle ecologische zones van Peru in het park vertegenwoordigd en kent het een zeer uitgebreide en gevarieerde flora en fauna.
Het reservaat begint op een hoogte van bijna 4 km boven de kronkelende Manu rivier. Dit is de Duna of Andes grasland. Een beetje lager raken de wolken de bergen en vinden we de silhouetten van het Elfenwoud. Verder naar beneden neemt de vochtigheid toe en bedekt de vegetatie alles behalve de tuimelende beekjes. Dit is het Andes Nevelwoud. Uiteindelijk veranderen de bergen in lage, ronde heuvels, worden de bomen zestig meter hoog en explodeert de fauna in een onvergelijkbare exhibitie van leven: Het Amazone regenwoud.

Nationaal Park Manú herbergt onder meer 800 soorten vogels, waaronder 7 soorten ara's, de jabiru stork, de harpy eagle en de toekan, 200 soorten zoogdieren, waaronder 100 soorten vleermuizen, de brilbeer, ocelot, jaguar, reuzenotter, capibara en de tapir. Er zijn in Manu 13 soorten primaten, van de kleine tamarin tot de territoriale brulaap. Er leven meer dan 120 vissoorten en een overvloed aan reptielen, zoals de zwarte kaaiman en verschillende soorten slangen. De insectenwereld is ook duidelijk niet één van de kleinste en het is onmogelijk om geen cicaden, mieren, vlinders en libellen te zien onderweg. Deze dieren leven tussen meer dan 15.000 plantensoorten, waaronder een zeer groot aantal medicinale planten. Op één enkele hectare grond zijn er meer dan 250 verschillende boomsoorten gevonden. Om de mate van diversiteit aan te geven; in één enkele hectare van Manu bevinden zich 220 verschillende soorten bomen vergeleken met 20 verschillende soorten in Europese bossen. Door de biodiversiteit is het park van grote wetenschappelijke waarde en één van de meest gewaardeerde van de wereld.

Manu omvat de grote Manu Biosphere zone, een bufferzone die onder restricties commercieel en agricultureel gebruikt kan worden, en die als een beschermende schil om Manu Nature Park (een beschermde zone) heen ligt. Manu Nature Park bestaat uit een groot beschermd en afgesloten gebied, waar inheemse stammen leven, en waar alleen onderzoekers met speciale permits in mogen, en een klein stukje (de reserved zone), waar toeristen welkom zijn.
In de biosphere zone is de bescherming beperkt. Er zijn wel veel reservaten, maar bewoning, gebruik van land, vee en houtkap zijn (beperkt) toegestaan.
In het Nature Park (de reserved zone inbegrepen) is de bescherming vrijwel optimaal, en vind je nog het (bijna) onaangetaste primaire regenwoud. Slechts 8 touroperators mogen de reserved zone in, en het aantal jaarlijkse bezoekers is beperkt tot ongeveer 3000.
Onze tour doet zowel het biosphere gedeelte, als de reserved zone aan.
Behalve in de beschermde zone wonen in het park meer dan 30 gemeenschappen van quechua-indianen. Daarnaast wonen er enkele inheemse Amazone-volken. Daardoor worden er in het park meer dan tien moedertalen gesproken, waaronder naast het Qechua ook het Matsiguenka, Amahuaca, Yine, Amarakaeri, Huachipaire, Mashco-Piros en Nahua. In het natuurgebied bevinden zich nog enkele archeologische sites die nog niet nader bestudeerd zijn.

Foto: dichtbegroeide hellingen bij San Pedro.

De tweede dag stappen we na een kort stukje bus in Atalaya over op de boot, die de Madre de Dios rivier afgaat tot het kruispunt waar de Manu rivier de Madre de Dios rivier ontmoet. Vanaf hier splitst de groep zich in tweeën, en gaan we met z’n tienen met Tina op pad. We zijn met een Nederlands stel, drie Australiërs, een Engels/Frans stel en iemand uit Wales.