[12-1-2014, Gamboa]

Foto: een kapucijnaapje klimt snel door de boom.

Onze dag in Gamboa is fantastisch. We starten om zeven uur met de eerste ochtendwandeling en sluiten af met een nachtsafari in het donker. De ochtendwandeling maken we met Gina, een semigids, die gelijk aangeeft dat ze geen gediplomeerd gids is, maar haar best zal doen. Ze is te bescheiden, want ze weet en ziet ontzettend veel. We worden met een soort safari-jeep die het resort in veelvoud heeft, weggebracht en doen de pipeline-walk. Dat klinkt niet gezellig, maar de pijplijn is in de Tweede Wereldoorlog aangelegd om in geval van nood altijd nog olie van de ene naar de andere kant van het continent te kunnen transporteren. Gelukkig is de pijp nooit gebruikt, maar de pijp en de weg zijn er nog steeds. Veel natuur rondom het Panamakanaal is beschermd natuurgebied. De natuur is niet zo heel slecht af met het Panamakanaal, want op het Panamakanaal zijn ze zuinig en extra onderhoud kost geld. Zolang de jungle gezond en wel op de hellingen staat, wordt de bodem vastgehouden en is bodemerosie geen probleem. Een van de zeldzame voorbeelden waarin economisch belang en natuurbelang gelijk opgaan.

 Als we nog maar net op pad zijn, zien we de eerste toekans overvliegen. Ze vliegen hoog en zijn ver weg, dus we herkennen ze aan het silhouet. Een paar stappen verder zien we een kapucijnaap en later steekt hoog in de bomen een hele groep over. Dit aapje (Cebus capucinus) heeft veel namen. In het Engels heet hij white-headed capuchin monkey, white-faced capuchin of white-throated capuchin. In het Nederlands wordt hij witkeelkapucijnaap, witschouderkapucijnaap of gewone kapucijnaap genoemd.

[12-1-2014, Gamboa]

Foto: slaty-tailed trogon (Massena's trogon).

Gina vindt fantastische vogels voor ons: de trogon, een prachtige vogel met een mooie rode borst, een cacique die wel iets weg heeft van een wielewaal (sorry vogelaars) met een mooie rode rug en de tinamou die ik pas zie als Gina hem 47 keer aangewezen heeft.

[12-1-2014, Gamboa]

Hoogtepunt van vandaag is zonder meer de drievingerige luiaard. Ik wilde zo graag op deze reis een luiaard zien en ziedaar op de eerste echte excursie hangt hij (eerst een zij later een hij) in de boom. Je mag dieren geen menselijke eigenschappen toedichten, maar hij heeft zo'n leuk koppie, het lijkt echt alsof hij gelukzalig naar ons glimlacht. Wat wil je ook als je 18 uur per dag slaapt, maar één keer in de week of minder je boom uit hoeft om te poepen, maar één keer per jaar je druk hoeft te maken over de paring en als je wakker bent, alleen maar jonge blaadjes hangt te eten. Overigens is er ook geen strijd om een wijfje. De mannetjes komen op een vruchtbaar vrouwtje af en zij zoekt uit de kring aanbidders de meest macho luiaard uit.
Bij de tweede luiaard blijven we niet heel lang omdat vlakbij de brulapen tekeer gaan. We lopen snel de kant van hun geluid op, maar zien niets meer. Het geluid van brulapen die helemaal niet zo extreem groot zijn, is indrukwekkend. Het klinkt een beetje als het geluid van aanzwellende vliegtuigmotoren. Het grappige is ook dat de brulapen hier vaak reageren op vliegtuigen of auto's die over de gravelweg rijden. We lopen hetzelfde stuk weer terug en worden aan het eind weer door de safari-bus opgepikt.