[2-4-2014]

Foto: de cenote Zaci in Valladolid.

Na ons bezoek aan Tulum gaan we door naar Valladolid. We hebben een gezellige chauffeur, Louis, die van alles vertelt over Valladolid en Mérida. Louis geeft ons een nuttige tip: als we naar de cenote Zaci gaan, dan moeten we eerst iets gebruiken in het restaurant omdat we dan gratis naar de cenote kunnen en we anders 25 pesos moeten betalen. Moeten we nu ook betalen, maar dan hebben we er tenminste een drankje voor.

's Middags bezoeken we inderdaad de cenote en die is een stuk groter dan die in Tulum, maar ziet er niet aantrekkelijk uit om in te zwemmen. Een cenote is een ondergronds meertje in een kalkgrot die geheel of deels open is.

[2-4-2014]

Foto: de Christus met de flexibele gewrichten (midden op het altaar).

Valladolid is een gezellig, koloniaal stadje. De stad is gesticht door Franscesco de Montejo, net als Campeche en Mérida en toch zijn de steden door drie verschillende personen gesticht: Vader Montejo deed Campeche, zijn zoon Mérida en een neef Valladolid. Tijdens de kaste-oorlog van 1847 heeft de stad zwaar te lijden gehad en is het San Bernardino de Siena klooster grotendeels verwoest; ook de kerk werd zwaar beschadigd. Gelukkig bleef het altaar gespaard en dat is nu prachtig gerestaureerd. Foto's geven een toelichting op de altaarbeelden. De Christusfiguur van het kruisbeeld kreeg flexibele gewrichten om het beeld met beweegbare armen en benen levensechter te maken. De buitenkant van de kerk heeft het uiterlijk van een fort met leuke rode steentjes. De kerk had een dubbelfunctie als fort en kerk.

[2-4-2014]

In het stadhuis zijn volgens Louis mooie muurschilderingen en dat klopt. In vier grote schilderijen wordt de geschiedenis van de stad vanaf de precolumbiaanse tijd tot en met de Mexicaanse revolutie verbeeld. Wat ook erg leuk is, is de tijdschaal waarin de wereld, Mexico en Valladolid onder elkaar staan en waarin de geschiedenis vanaf eind 15e eeuw wordt verteld. Opvallend is dat de revolutie en de tijd van Porfirio Diaz niet expliciet genoemd worden. De opstand van de Zapatisten in 1994 wordt slechts zijdelings genoemd.

[2-4-2014]

Foto: Santo Niño de Atocha met zijn rijk gevulde mandje en karaf en zijn sandaaltjes.

Aan het centrale plein staat zoals dat hoort de kathedraal. Het altaar is eenvoudig, maar in een nis staat een aandoenlijk, kitscherig beeld van 'Santo Niño de Atocha', een jongen met een mand aan zijn arm en een kruikje op een stok.
Santa Niño komt uit Atocha, een wijk in Madrid. Ten tijde van de Moorse overheersing hadden de gevangenen van Atocha het erg moeilijk. Ze kregen geen eten van de bewakers en leden honger en gebrek. De kalief kondigde een decreet af waarin hij kinderen van 12 jaar en jonger toestond om de gevangenen eten te brengen. Voor mensen met kinderen een opluchting, maar mensen die niemand konden sturen maakten zich grote zorgen over echtgenoten, broers en zonen. Totdat de kinderen weer thuis kwamen en vertelden over het kind dat ze gezien hadden en dat ze geen van allen kenden. Hij bezocht alle gevangenen die nog geen eten en drinken hadden en zijn mandje met brood raakte maar niet leeg en ook zijn kruikje water bleef fris water geven. Toen hij bleef komen, altijd 's nachts waarbij hij de slapende bewakers passeerde en de bewakers die wakker waren vriendelijk toelachte, kregen de bewoners een vermoeden. Ze gingen kijken naar het beeld met het kindje Jezus. Als bewijs zagen ze dat zijn schoentjes helemaal versleten waren. Ze zetten nieuwe schoentjes voor hem neer die ook helemaal versleten werden.
Nadat Isabel en Ferdinand de Moren het land uit gewerkt hadden, hielden de inwoners van Atocha trouw hun kindje (Niño) Jezus in ere. Of hij toen nog nieuwe schoentjes nodig had, weten we niet.

[2-4-2014]

Foto: toevallige passant in La Candelaria.

Als laatste gaan we naar de wijk La Candelaria waar zowel het park als de kerk die naam draagt. Het is een vriendelijk park met een lief, klein rood kerkje. Ook bij dit kerkje hoort een verhaal. Een indiaan had een grote wagen vol palmblad geladen en ging daarmee terug naar huis. Toen hij omkeek, zat op de wagen een beeldschone vrouw met in haar ene hand een kaars en op haar andere arm een kindje. Zij vroeg de man om een hutje voor haar te bouwen. De man ging terug naar het bos om hout voor de hut te zoeken en kwam een andere indiaan tegen. Samen bouwden ze een mooie hut voor de vrouw. Toen ze terugkwamen op de plantage wilde de landeigenaar weten waarom ze zomaar dagen weg waren geweest en ze vertelden hun verhaal. De landeigenaar wilde hen niet geloven, waarop de indianen hem meenamen naar het hutje. Onder de indruk van de beeldschone vrouw met kaars en kind, liet de landeigenaar een mooie kerk op zijn terrein bouwen waar de vrouw – die naar haar kaarsje La Candelaria werd genoemd – over het landgoed en de mensen waakte. Elk jaar is er in Valladolid nog een grote processie ter ere van La Candelaria.