Over Honduras

Voor wat betreft de koloniale tijd en de onafhankelijkheid geldt voor Honduras ongeveer hetzelfde verhaal als voor de meeste landen van Midden-Amerika. Na de onafhankelijkheid heeft Honduras een kleine 300 opstanden, oorlogen en onvrijwillige regeringswisselingen meegemaakt.
Rond 1870 schiepen de liberale regeringen een gunstig klimaat voor buitenlandse ondernemingen en investeerders. In eerste instantie betrof het export van fruit vanaf de noordkust, later richtten ze zich op de infrastructuur. De aanleg van de treinverbinding van de Caribische kust naar de hoofdstad, Tegucigalpa, bereikte door tekorten slechts San Pedro Sula, dat daardoor uitgroeide tot een belangrijk industrieel centrum en de tweede stad van het land. In de late 19e eeuw kregen grote Amerikaanse fruitbedrijven aanzienlijke stukken land toegewezen met als gevolg dat duizenden werkers naar de noordkust afreisden. Alle winst kwam ten goede aan de Amerikaanse bedrijven, het land werd er zelf economisch nauwelijks beter van.
In 1969 brak de zogenaamde voetbaloorlog uit tussen Honduras en El Salvador. Tussen beide landen was een grensconflict en de Hondurese regering weet de slechte economische situatie aan de vele illegale immigranten uit El Salvador. Tijdens een voetbalwedstrijd tussen beide landen escaleerde het conflict dat een week duurde. In die week werden 130.000 Salvadoraanse immigranten Honduras uitgezet.
Een recenter intern conflict heeft zich in 2009 afgespeeld. De president, Zelaya, wilde een referendum houden over het instellen van een constitutionele raad die tijdens de volgende regeringsperiode zich zou buigen over politieke en constitutionele hervormingen. Dat referendum werd verboden door de Hoge Raad. Zelaya trok zich daar niets van aan en ontsloeg de hoogste militair die weigerde het referendum uit te voeren. Door de Hoge Raad werd de militair weer in zijn functie hersteld. In opdracht van de Hoge Raad die daar totaal niet bevoegd toe was, werd Zelaya op de dag van het referendum – 28 juni 2009 – vroeg in de morgen door het leger gearresteerd en uitgewezen naar Costa Rica. Micheletti, de vroegere president en partijgenoot van Zelaya, werd dezelfde dag door het congres ingezworen als president. Drie maanden later lukte het Zelaya Honduras weer binnen te komen en zich te verschansen in de Braziliaanse ambassade van waaruit hij probeerde zijn aanhangers te mobiliseren. Een dag later schortte de regering vijf basale mensenrechten, waaronder vrijheid van meningsuiting, op en sloot een linkse radio- en televisiezender. In november werden in een gespannen Honduras verkiezingen gehouden. Pepe Lobo van de conservatieve nationale partij won de verkiezingen en werd begin 2010 geïnstalleerd. Zelaya is nu congreslid voor een nieuwe door hem opgerichte partij die het met de verkiezingen in november 2013 goed deed.