[7-3-2014]

Foto: het landschap met de optrekkende wolken na de hevige regen van gisteren.

Cultuurverschillen blijven raadsels opleveren. Als ze ons 's morgens om over half negen op komen halen, stelt gids León zich voor en vertelt dat we eerst in twee uur naar Lanquin rijden en vervolgens over moeten stappen in een 4WD-jeep. Vanwege de regen moeten we in Lanquin wachten tot de weg naar Semuc Champey gemaakt is. Na vertrek met León en chauffeur rijden we een tankstation binnen. In plaats van te gaan tanken, bestellen beide heren een maaltijd en koffie. Als ze die genuttigd hebben, vertrekken we weer. We slaan twee hoeken om en stoppen opnieuw. Gids León stapt zonder een woord te zeggen uit en we zien hem nooit meer terug. Waarom was hij er dan bij? We hebben vandaag een groepsexcursie, maar wij zijn de groep en we rijden met een zwijgzame chauffeur – die niet voorgesteld is door León – verder.

[6-3-2014]

Foto: vele handen maken wel erg licht werk.

In Lanquin wijst de chauffeur dat we over moeten stappen op een soort vrachtwagen. Iemand anders wijst ons de wc, vertelt dat de rit drie kwartier duurt en dat we meteen vertrekken. De 4WD-jeep blijkt een open vrachtauto te zijn waarbij je in de achterbak moet staan. We klimmen dus maar achterin, later gevolgd door twee dames van rond de dertig. Van een gids die onderweg iets over het landschap of de te bezoeken punten vertelt, is geen sprake. Af en toe krijg je een brokje informatie van zomaar iemand en dat is het.
De weg is echt bar slecht en je hebt twee armen en zeebenen nodig om je staande te houden. Het woord comfort is hier niet uitgevonden. Kort na vertrek is de weg weg. Een enorme groep mannen is bezig om plastic pijpen na verwarming boven een vuurtje eerst in en later uit elkaar te schuiven. De buizen verdwijnen in een goot in de weg en vervolgens komt een grote graafmachine de weggegraven hoop aarde weer terugleggen op de weg. Als die klaar is, kunnen we verder over de slechte weg die maar 10 km is, maar waar we vijf kwartier over doen.

[7-3-2014]

Foto: de machtige Cahabón rivier duikt bij el Sumidero onder de rotsen en gaat ondergronds.

Aangekomen in Semuc Champey draagt de chauffeur ons op om half drie terug te zijn. Er springt een lenig mannetje voor ons, duwt een plastic zakje en een flesje water in ons handen – onze beloofde packed lunch – en zegt dat hij Badul heet en onze gids is.
Semuc Champey hoort thuis in de reeks karstverschijnselen. Het bestaat uit een serie van zeven natuurlijk gevormde terrassen. Bij het hoogste terras stort de kolkende Cahabón rivier een kloof in om bij 'el Sumidero' onder de grond te verdwijnen. Het water van de rivier heeft het kalkhoudende gesteente onder de terrassen opgelost; de terrassen vormen daardoor samen een brug van 300 meter. Aan het eind van de terrassen komt een grotere, nog harder kolkende Cahabón rivier door drie grote gaten onder het laagste plateau uit. De terrassen met vriendelijke watervalletjes en prachtig turquoise water zijn een zwemparadijs voor iedereen die daar van houdt en lijkt een must voor backpackers. De terrassen en de rivier liggen midden in een dicht en steil tropisch regenwoud.

[7-3-2014]

Foto: de brug is niet slechter dan de rest van de weg.

Om half drie is er geen vrachtwagen voor de terugweg en als we na een poos wachten gaan informeren, belt Badul waar de vrachtwagen blijft. Die heeft een lekke band. Als de vrachtwagen uiteindelijk komt, besluit ik brutaalweg te vragen of ik niet voorin kan zitten. Per slot zijn wij veruit de oudste reizigers – Rik blijft liever bovenop staan vanwege de foto's – en als oude vrouw heb ik zo mijn rechten, toch. Dat mag en de chauffeur is een aardige jongen van ongeveer 20 met al een zoon van twee maanden en keiharde reggae muziek op. Ze hebben hier echt nog geen benul van toerisme.

[7-3-2014]

De terugweg duurt vanwege langdurige werkzaamheden op een ander punt weer vijf kwartier. Als we staan te wachten, gebeurt er in de jeep voor ons iets grappigs. Drie mannen roken een sigaret. Niet heel bijzonder, maar ze roken met z'n drieën één sigaret die ze na een paar trekjes weer doorgeven. Je ziet mensen hier ook losse sigaretten kopen. Eerder heeft de chauffeur mij een sigaret aangeboden, een uiterst hoffelijk gebaar dus. Hij wil ook graag weten wat we voor de excursie betaald hebben. Ik zeg dat we geen losse excursie geboekt hebben, maar een heel pakket en dat ik dat dus niet weet. Dan wil hij weten wat we voor het pakket betaald hebben. Ik lieg dat ik dat vergeten ben. Of het meer was dan 200 dollar. Ik zeg dat ik het echt niet meer weet. Maar de eerlijkheid gebiedt om hier op te biechten dat Avila geen reis voor 92 dagen voor ons wilde regelen voor 200 dollar.

[7-3-2014]

Foto: de toegang tot de grotten van Lanquin. Erg ver zijn we er niet gekomen.

Terug in Lanquin stappen we weer in ons busje samen met de gids en nog twee andere mensen om naar de grotten te rijden. Het heten prachtige grotten te zijn met een verlicht pad van 400 m waar je 45 minuten over doet.
Al in Semuc Champey komt Badul vertellen dat Lanquin een beetje een probleem is. In de grot is geen licht en het is er erg glad. Badul weet inmiddels dat we niet van glad houden, omdat we na de stortregen van gisteren het steile, gladde pad naar het uitzichtpunt in Semuc Champey opgegeven hebben. De grotten van Lanquin kunnen we iedereen afraden. Er is inderdaad geen licht meer, de paden en schuine traptreden zijn spekglad en leuningen of touwen voor houvast ontbreken. Ander groot nadeel van een onverlichte grot is dat er nog zulke prachtige formaties kunnen zijn, maar dat je er met je zaklantaarn maar bitter weinig van ziet. Badul heeft zelf alleen een speelgoed-zaklantaarn die ook nog eens met plakband aan elkaar hangt. We hebben op eerdere reizen al zulke mooie druipsteengrotten gezien, dat we heel snel beslissen dat we hier niet gaan stumperen op de gladde treden van het nauwelijks zichtbare pad om toch niets te kunnen zien. Het is nu tijd om terug naar Cobán te gaan.

[7-3-2014]

Foto: de kerk van Lanquin.

We zetten Badul af in Lanquin en vervolgens stappen er steeds meer lokale mensen in. Dat bevalt ons niet erg. Natuurlijk hebben we geen bezwaar tegen bekenden van de chauffeur die mee willen rijden, maar met willekeurige mensen weet je maar nooit wat je binnenhaalt en we blijven per slot rijke westerlingen. Bovendien betalen wij de tocht, dus ze kunnen op zijn minst even met ons overleggen. Nog ongehoorder is dat een man die zich een beetje opstelt als een gids, maar waar we verder niets mee te maken hebben, geld int van de passagiers.  Los van de punten waar je voor gaat, is zo'n excursie een ervaring op zich. Van de meeste dingen zien we de humor wel in en die zijn ook leuk om mee te maken, zelfs de oncomfortabele 4WD-jeep, want bijna iedereen doet heus zijn best. Maar aan de truc met de betalende passagiers als bijverdienste ergeren we ons wel. Dat hoort niet en dat gebeurt ook nergens. Slechte aantekening voor Maya'ch!

[7-3-2014]

We zijn pas om half zeven terug en gaan eten bij een soort fastfood tent. Daar hebben we weer zo'n geweldige ober. Als we een pizza met losse ingrediënten bestellen, wijst hij ons erop dat ze een pizza van het huis hebben met naast al onze gekozen ingrediënten nog extra ingrediënten voor minder geld. Als we die bestellen (de middenmaat voor z'n tweeën), wijst hij aan dat er een vrijdag-actie 2 voor de prijs van 1 is. Dus als we twee kleine pizza's bestellen zijn we veel goedkoper uit. Hij vertelt dat we 15 minuten op de pizza moeten wachten en wil vervolgens weten hoe je dat in het Engels zegt. Omdat het erg moeilijk is om dat uit te spreken en te onthouden, schrijven we het voor hem op. Hij oefent heel hard op zijn mooie Engelse zin. Zo wordt zelfs een fastfood restaurant leuk.