[3 en 4 maart 2014]

Saul brengt ons helemaal tot aan Río Dulce, onze eerste bestemming in Guatemala op ongeveer anderhalf uur rijden van de grens met Honduras. Op de parkeerplaats moeten we al de spullen uit de auto halen, en via een hangbrug en een lang houten vlonderpad over het water lopen we naar de receptie. We hebben een hutje aan het water. We nemen hartelijk afscheid van de aardige Saul die oprecht verbaasd lijkt over zijn fooi. Hij moet nog terug naar San Pedro Sula en moet voor 6 uur de grens over zijn, want dan sluit de grens.

Deur sluit niet, en dat is niet prettig in Guatemala

Bij de receptie is het ’s morgens een drukte van belang met een groep die gaat hiken - met enorme stokken terwijl er uitsluitend gravelpaadjes zijn – en een groep die gaat paardrijden waarbij beide groepen voortdurend mensen kwijt zijn. Wij gaan met een privé boot over de Río Dulce naar Livingston.
Bij vertrek gaat, wat we ook proberen, de kamer niet meer op slot. We roepen er iemand bij en die doet in een handomdraai de deur op slot en kijkt ons met een triomfantelijk voilà-gebaar aan. Rik probeert de deur en schuift hem meteen weer open. De dame probeert het nog een paar keer, maar als Rik aan de deur schuift, gaat die onmiddellijk open. We kunnen rustig gaan, in de loop van de dag repareren ze de deur dan wel. Via de jachthaven en vanuit alle kamers van het hotel kun je zo bij ons huisje komen zonder dat iemand je ziet. Dat lijkt ons dus niet zo'n goed plan, maar de dame houdt vol: we kunnen rustig weggaan. Doen we niet, wij blijven staan tot de deur op slot zit of de bagage achter slot en grendel zit. Als ze door heeft dat we echt niet bewegen voordat er een oplossing is, krijgen we een ander hutje met slot, keurig opgemaakte bedden en schone handdoeken op de koop toe. Nu kunnen we beginnen aan onze boottocht over de rivier naar Livingston.

[4-3-2014]

De plaats Río Dulce ligt aan de gelijknamige rivier en aan het Izabal meer. Met bootsman Casper en zijn jonge zoon die helpt bij het aanleggen en losmaken, maken we een prachtige tocht over de rivier naar Livingston en terug.
We gaan eerst naar het kasteel van San Felipe, een koloniaal fort uit de 17e eeuw dat diende om het Izabal meer te beschermen tegen piraten. We gaan niet aan land, maar zien het fort dat op de UNESCO lijst staat vanuit de boot aan alle kanten.

[4-3-2014]

De Río Dulce rivier die in de Caribische zee uitmondt, is indrukwekkend. Niet alleen zien we weer ontzettend veel vogels – bruine pelikanen, visarenden, eilandjes met reigers en fregatvogels –, maar ook velden vol smalbladige waterlelies, prachtige houten huisjes op palen in het water en vissers en lokale bewoners die met hun bootjes onderweg zijn.

[4-3-2014]

Foto: de warmwaterbron met echt heet water.

Ongeveer halverwege maken we een stop bij een warmwaterbron met behoorlijk heet water. We pauzeren daar even en zien trieste souvenirs: twee schildpadschilden.

[4-3-2014]

Even verder varen we langs een hoge kloof die soms uit een kale kalkklif bestaat, maar grotendeels uit tropisch regenwoud dat totaal geen hinder lijkt te hebben van de verticale kloofwanden.

[4-3-2014]

In de buurt van Livingston zitten op de aangemeerde boten massa's meeuwen, grote sterns en pelikanen.

[4-3-2014]

Na 2,5 uur varen komen we aan in Livingston, een plaats die alleen per boot te bereiken is en die in alle opzichten anders is. In de 18e eeuw mengden veel Afrikaanse slaven – ontsnapt of slachtoffer van een schipbreuk – zich met de inheemse bevolking van de Caribische eilanden en dan vooral van het eiland St. Vicente.

[4-3-2014]

In de loop van de tijd ontstond uit deze Afrikaans–Caribische mix een geheel nieuwe cultuur die nu bekend staat als de Garifuna, met hun eigen taal en tradities. Ze weerstonden lang alle veroveringspogingen, maar eind 18e eeuw kwamen ze onder Brits gezag. Veel Garifuna trokken naar de kust van Honduras, Guatemala, Belize en Nicaragua. Livingston is zo'n Garifuna dorp met naast de Garifuna, ook Maya's en Ladino's. We lopen door het stadje en de sfeer is hier echt anders. Je merkt gelijk dat het tempo laag en sloffend is geworden. Natuurlijk is het warm, maar dat is het in de rest van Midden-Amerika ook en daar sloffen ze niet.

[4-3-2014]

Foto: Maria met een gifgroen kleed en plastic rozen.

We bekijken het stadje, de kerk, waar iemand net Maria aangekleed heeft en Maria nu weer op haar tafeltje terugzet. Maria is net zo groot als de man en waarschijnlijk behoorlijk zwaar, want om Maria op haar tafel te zetten, moet hijzelf op de bank klimmen en daarbij vallen Maria en de man bijna samen van de bank. Een tweede man zit toe te kijken en komt pas in actie om de man en Maria uit hun benarde positie te redden, als de eerste man hem te hulp roept. Als Maria eenmaal op haar tafeltje staat, drapeert de man die zich bijna aan Maria vertilde, haar jurk en cape met zorg.

[4-3-2014]

Op een terrasje genieten we van een pannenkoekje met banaan en chocolade en van alle verschillende mensen die langs komen.

[4-3-2014]

Ook hier word je weer bedroefd van alle foute souvenirs die je ziet: massa’s zeesterren, schelpen, haaienkaken en meer.