[19-1-2014]

Caribische terugtocht

Vandaag gaan we terug van Bocas del Toro naar Almirante en vervolgens steken we de grens over naar Costa Rica. Daarbij worden we getrakteerd op een stukje zuivere Caribische mentaliteit. Vanaf Bocas del Toro moeten we weer met de watertaxi terug naar Almirante.
In het hotel hebben ze al gezegd dat het zondag waarschijnlijk druk is bij de watertaxi en dat het verstandig is van tevoren kaartjes te kopen. 's Zaterdags gaan we dus langs voor de kaartjes. De dame bij de balie slaat bij onze vraag haar ogen ten hemel, houdt een lange pauze en zegt op een toon van 'hoe vaak moet ik je dit nog zeggen', dat we vandaag he-le-maal geen kaartjes voor morgen kunnen kopen. Oké, wanneer zijn ze morgen open? Om 6 uur. Prima komen we dan kaartjes kopen. Een diepe zucht. Dat kan ook niet. We kunnen pas om half negen de kaartjes voor de boot van kwart over negen kopen.
De volgende dag staan we met de man van het hotel – eigen ogen dwingen in dit geval meer dan vreemde ogen – om tien voor half negen opnieuw bij de dame die alleen in beweging is te krijgen als je haar met een kanon afschiet. Helaas, de boot van kwart over negen is vol. Hoe dat kan? Logica helpt hier niet en boos worden ook niet. We informeren naar de volgende boot. Die gaat om 10 uur. Is daar wel plaats op? Ja. Dan willen we daar kaarten voor. Mevrouw Onverstoorbaar zucht, dat kan pas om kwart over negen.
Rik gaat met de bagage zitten, ik blijf voor de balie wachten. Onverstoorbaar lijdt onder een onzichtbare werkdruk, zegt op elke vraag 'no' en als de druk echt te hoog oploopt 'Ay, dios mio'. Om negen uur komt er iemand bij. Met wie we reizen? Met Gapa Travel. Ah, dat is mooi, Gapa Travel wacht aan de andere kant en we kunnen mee met de boot van half elf of elf uur. Niks half elf. Er was een boot om tien uur. Ja, maar die is vol??? Bovendien Gapa Travel blijft wel wachten en Onverstoorbaar weet echt dat we met de boot van half elf of elf uur mee moeten. Daar kan ik nu nog geen kaarten voor kopen, bovendien wordt Onverstoorbaar nerveus (lijkt onwaarschijnlijk) van mijn gewacht voor de balie. Om kwart voor elf (!) kan ik naar de balie om kaarten voor de boot van half elf te kopen. Aangezien niemand wegkomt, omdat ze drie boten hebben waarvan er één weg en één stuk is, ga ik ook maar zitten. Om kwart over tien ga ik Onverstoorbaar opzoeken. Ik sta recht voor haar, maar toch weet ze me volledig te negeren. Tot mijn stomme verbazing pakt ze het blok met de vellen voor de passagierslijsten, vult wat gegevens in en geeft de lijst aan mij. Ik vul keurig onze namen in en wapper met mijn 20 dollar biljet en vraag welke boot ik moet hebben. Ze wijst de gele watertaxi aan, pakt het geld en houdt 12 dollar in, twee meer dan op de heenweg. De lijst verdwijnt; er komt verder niemand op te staan. We lopen naar de boot en nog steeds verbaasd geven we de bagage af, klimmen aan boord en blijken echt met ruim een uur vertraging naar Almirante te gaan.
Voor ons als georganiseerde Westerlingen blijft het moeilijk te bevatten waarom ze er hier zo'n ongeorganiseerd zooitje van maken. Geef iedereen een kaartje en een volgnummer, dan kan je in de wachttijd iets anders doen en iedereen komt op volgorde aan de beurt. Maar ja, dat werkt niet als vriendjes e.d. tussendoor gesjoemeld moeten worden.

Naar de grens

In Almirante worden we opgewacht door iemand van Gapa Travel die ons in zijn busje naar Guabito, de grensplaats van Panama, brengt. Daar worden we doorgeschoven naar iemand met een wit shirt en een geplastificeerd vel in zijn handen. We moeten met hem meekomen een tunneltje onderdoor, langs een onhandig geparkeerde vrachtauto en komen dan bij de douane van Panama waar een lange rij bij 'salida = exit' staat. De rij gaat redelijk snel en Wit Shirt neemt ons mee (vrachtwagen, tunneltje) een trap op. Daar worden we een hokje ingestuurd waar we voor 3 dollar een sticker voor het paspoort moeten kopen.
Na de sticker lopen we met Wit Shirt een heel lange voetgangersbrug over en moeten dan aansluiten in een onafzienbaar lange rij voor de douane van Costa Rica. De wachtrij staat in de felle zon en het is heet. Wit Shirt komt nu terug met Oranje Shirt en kleinzoontje. Die gaan ons, als we door de douane zijn, naar Puerto Viejo brengen. Oranje Shirt gaat snel terug naar zijn busje om op de spullen te letten. Hij neemt vast een deel van onze bagage mee. Dat is op z'n zachtst gezegd verbazingwekkend, want aan de grens willen ze misschien toch wel weten of wij geen drugs of wapens mee smokkelen (doen we trouwens niet, hoor). Wit Shirt verschijnt ten tweede male. Dit keer met twee immigratiepapiertjes die we in de schaduw in moeten vullen. Daarvoor moeten we uit de rij. Lijkt ons niet zo'n goed plan, maar vooruit, Wit Shirt kent hier beter de weg dan wij.

Hoe werkte dit?

Daarna gebeurt er iets heel merkwaardigs. Wit Shirt gebaart dat we hem moeten volgen. We lopen langs de rij, die nog veel langer is dan we dachten en wijst dat we het kantoor van de douaneman binnen moeten gaan. Dat is raar, we kunnen niet aan de beurt zijn, maar we gehoorzamen toch maar. Voor ons staat de gelukkige die eindelijk aan de beurt was. De zure man achter het loket werpt een blik op zijn formulier, krast zijn naam en voornaam door, zet een kruis door de rest en verfrommelt het formulier. Fout ingevuld, dat moet over.
Dan zijn wij aan de beurt. We zeggen vriendelijk gedag en ik schuif mijn paspoort met briefje naar Zure Man. Mijn naam is wel goed en de rest ook. Ik krijg allemaal krulletjes. Wel moet ik het vluchtnummer opgeven. Dat kan niet, we zijn met een gids met auto. Excuus geaccepteerd. Inbriefje krijgt een stempel, paspoort krijgt een stempel en een krul van Zure Man. Ik ben klaar. Bij Rik verloopt de procedure identiek en binnen twee minuten staan we volledig goedgekeurd buiten. Wit Shirt kijkt ons stomverbaasd aan. Zijn we klaar? Ja. Wit Shirt uit een vreugdekreet en geeft plotseling aanwezig Rood Shirt een high five. Rood Shirt is net zo opgetogen als Wit Shirt. Welke truc ze uitgehaald hebben en wie er omgekocht is, zullen we nooit weten, maar dat hier sprake is van enige corruptie is wel duidelijk. Maar goed, wij zijn binnen en hebben minstens twee uur wachten bespaard. 's Lands wijs, 's lands eer zullen we maar zeggen. Naar onze bagage heeft helemaal niemand omgekeken. Oranje Shirt en kleinzoon staan bij het busje, maar Oranje Shirt zucht. Het is hopeloos bij de grens vandaag en hij moet op andere mensen wachten. Er is een andere chauffeur en die gaat ons naar Puerto Viejo brengen. Al met al zijn we ondanks de chaos bij de watertaxi, maar dankzij een perfecte aansluiting tussen reisorganisaties van twee landen en een handige fixer, toch nog om kwart voor twee bij ons ontzettend mooie bungalowtje in Puerto Viejo.

Laag maximum

Bij de pinautomaat in Puerto Viejo willen ze ons geen colones geven. Het saldo is niet toereikend. We mogen hopen dat dat niet waar is. De derde pinautomaat van de tweede bank legt ons alles uit. Je mag maximaal 50.000 colones (75 euro) opnemen. Zo laag hadden we het maximumbedrag niet ingeschat.