[16 maart 2019]
Van Little Rann of Kutch naar Delhi
Na een vroege lunch wordt het tijd voor de rit van Dasada naar Ahmedabad waar we op het vliegtuig terug naar Delhi stappen. Alhoewel we vooral tijd in natuurparken hebben doorgebracht, hebben we tijdens de autoritten ook onderweg een stukje India gezien. Het is duidelijk dat er ten opzicht van tien jaar geleden, toen we hier voor de laatste keer ook voor een natuurreis waren, veel veranderd is. De wegen zijn onherkenbaar verbeterd en de verkeersdeelnemers zijn ‘normaler’ geworden. Je ziet hier nu veel meer redelijk nieuwe auto’s rijden. Natuurlijk kom je nog wel de zelfgebouwde vrachtwagens en ossenkarren tegen, maar ze bepalen niet meer het straatbeeld. Ook het verkeer is meer geordend. Af en toe zie je nog auto’s of tractoren tegen het verkeer in rijden, maar ook dat gebeurt veel minder. Bij grote steden ligt soms een rondweg om de stad en aan de rand van de stad zijn grote wijken met enorme flatgebouwen verrezen. Soms rijden we onderweg zelfs langs stukken waar bijna geen afval meer ligt. In de kleinere dorpen is veel minder veranderd al loopt soms dwars door een dorp een betonnen viaduct over alles wat er al stond heen. Je moet de weg toch ergens kwijt. Maar de chaos en de troep op straat met de koeien die van de vuilnishopen eten, vind je daar nog steeds. In Delhi zijn wijken die zo uit Engeland kunnen komen met brede lanen en bermen vol met goed verzorgde kleurige bloemen.
Security in Ahmedabad
In Ahmedabad hebben we weer het gedoe met het inchecken. Ik kom nog redelijk ongeschonden door de vrouwentak van de security, maar Rik moet weer alle toestellen, opladers, reserveaccu’s e.d. uit de rugzak halen. De official wil nu in één hand Riks rugzakje meenemen en met de andere de plastic bak met fototoestellen en aanverwanten. Dat zijn allemaal zware spullen, dus de bak kan zo kapseizen waarbij alle spullen op de grond vallen. Dat gaat niet gebeuren. Ik zeg hem – niet al te vriendelijk – dat hij de bak met twee handen vast moet houden. Als hij dreigt door te zetten, pak ik de bak met twee handen vast en blokkeer hem zo. Ik herhaal nogmaals dat hij de bak met twee handen moet dragen en eerst maar het rugzakje moet doen. Hij blijft met één hand de bak vasthouden, dus ik maak zijn vingers los en wijs dat hij met het rugzakje kan gaan en dan de bak op mag komen halen. Hij is zo verbijsterd en overbluft dat hij nooit meer teruggekomen is om de fototoestellen door de scanner te halen. Soms helpt brutaal zijn gewoon.
We landen om half acht in Delhi en gaan dan snel naar het hotel voor een vlugge hap. Het wordt tijd om afscheid te nemen van de groep. Zij vliegen vannacht al terug naar huis, maar wij blijven nog een nachtje. Wij hebben onze vlucht zelf geboekt in verband met onze Sri Lanka reis en wat zekerheden ingebouwd qua aansluiting met de vlucht vanuit Ahmedabad. Van de anderen is de vlucht ook nog vervroegd, zodat ze om tien uur alweer naar de luchthaven moeten. Ze hebben een kamer om zich op te knappen, maar na het eten is het al kwart over negen, dus veel hebben ze daar niet aan.
Gujarati vrouw bij het hotel in Dasada
Ook zo kun je slapen
Veel nieuwbouw in de omgeving van Ahmedabad
