[3-8-2010]
Vanaf Ulan Ude rijden we naar Kyakhta, de grensplaats in Rusland om Mongolië in te gaan. We verwachten een lange dag: tot de grens is het 225 km, bij de Mongoolse grens moet de bus ingeklaard worden, want die wordt in Mongolië verkocht en vanaf de grens hebben we nog 350 km te gaan tot Ulaan Baatar. We rijden vandaag in Rusland al door echt ander landschap: een kaal steppeachtig landschap met mooie heuvels en veel vee. Verspreid in het landschap komen we af en toe kleine dorpjes tegen.
Al voor de grens worden we aangehouden voor paspoortcontrole. Als we om elf uur bij de grens komen, staat daar een overzichtelijke rij van pakweg vijftien auto's voor het hek dat af en toe open gaat om een auto of een vrachtauto door te laten. Er zijn drie banen: een voor vrachtauto's, een voor bussen en een voor personenauto's. Tot half twaalf gebeurt er helemaal niets in onze wachtrij. Er gebeurt wel veel om ons heen: er wordt in velgen gehandeld. Personenauto's sluiten aan in de vrachtwagen-rij en twee auto's voor ons schuiven ook de vrachtwagen-rij in en worden het hek binnengelaten. Dan komt een potige douanedame aangemarcheerd, zoekt de rij personenauto's af en wijst naar ons. Wij moeten uit de wachtrij en helemaal vooraan gaan staan in de inmiddels lege vrachtwagenrij. Er gaan nog een stuk of drie kleine busjes en auto's voor ons door het hek, maar dan wijst de dame ons opnieuw aan en mogen wij lang voordat we aan de beurt zijn door het hek. Daar stellen we maar geen vragen over. Binnen moeten we eerst de papieren voor de auto in orde maken, daarna moeten we ons opstellen bij een grote vrachtauto met een hele grote U-vormige arm. Die scant alle auto's en vrachtauto's met radioactieve straling om te kijken of je geen smokkelwaar (mensen, drugs) meeneemt. Na het doorlichten krijgen we een stempel en kunnen we een tweede definitieve stempel voor de auto halen. Daarna moeten we zelf door de douane. We krijgen na een kritisch onderzoek ons uit-stempel voor Rusland en de immigratiebriefjes worden ingenomen. Na nog een of twee controles van paspoort en autopapieren zijn we Rusland uit. Het heeft ons twee uur gekost, geen gekke tijd dus.
We verwachten dat Mongolië-in meer tijd gaat kosten. Bij de grens staan twee mensen van Tiara-tours om de auto in te klaren. S., Rik en ik kunnen alvast door de paspoort controle waar ze erg vriendelijk en snel zijn. M. mag nog niet omdat hij de chauffeur is. Bij het inklaren van de auto hebben we een groot probleem. Nergens is te vinden wat de motorinhoud van de auto is. De douane wil daar officiële papieren van zien, want op basis daarvan wordt de belasting vastgesteld. In Rusland wilden ze het ook al weten, maar toen werd het probleem opgelost door een vrouwelijke official die zeker wist dat de inhoud 2324 was, wat M. zich toen opeens ook weer kon herinneren. Hier nemen ze met de 2324 geen genoegen. Er dienen officiële bewijzen overlegd te worden. Er wordt gebeld met Ulaan Baatar en er wordt navraag gedaan bij een officiële dealer daar. Hij moet faxen of mailen wat de motorinhoud is en pas als ze dat weten, gaan ze verder met de procedure, maar eerst is het tijd voor de lunch ...
Er gebeurt een hele tijd niets, behalve dat wij ook maar lunchen en de restjes oud brood aan dankbare zwerfhonden voeren. Rond kwart over vier komt er een positief bericht. Ze hebben in UB (Ulaan Baatar) op internet de motorinhoud gevonden (2148) en met die informatie gaan de officials akkoord. Ze beloven dat het nu in een half uurtje gepiept is. Om zes uur mogen we van de parkeerplaats af en de tien meter naar het kantoor rijden en dan weer even een paar minuutjes wachten. Uiteindelijk verlaten we om zeven uur de Mongoolse grens om te beginnen aan het traject naar Ulaan Baatar. De gehele procedure Rusland uit en Mongolië in heeft al met al acht uur gekost. Later horen we dat we bij de Mongoolse grens extra pech hadden, omdat er toevallig net die dag mensen uit UB waren om de grensprocedures te controleren. Elke ambtenaar deed dus extra zijn best om het protocol meer dan stipt te volgen.
Gezien de tijd stoppen we in Darkhan, de tweede plaats van Mongolië, voor het diner. Daar wacht ons een aangename verrassing: de klok mag een uurtje terug, we hebben opeens een uurtje ingelopen. Na het eten moeten we in het donker over de matig tot slechte weg nog 200 km tot UB. Het is een gevaarlijke weg. Auto's verblinden je met hun grote licht, mensen parkeren overal hun auto en staan dan in het stikdonker midden op de weg. Ruiters rijden zonder enige verlichting op de rijweg. Al met al zijn we erg blij als we om half twee 's nachts (voor ons dus eigenlijk half drie) in ons hotel zijn. Aangename verrassing: er zijn veel handen die de bagage in de lift zetten, we krijgen gelijk een sleutel en niemand doet moeilijk over de 'documentie'.
