[7-8-2010]

Foto: het begint te schemeren. Ergens in dit gebied zou iemand moeten zijn met extra slaapzakken.

Aan het eind van de dag rijden we langs de plotseling uit het landschap oprijzende granietrotsen van Zorgon Hairhan Uul. Enorme rotsblokken met de meest fantastische en grillige vormen. Hier in de buurt overnachten we en hier moet dus ook de overdracht van de slaapzakken plaatsvinden, die door een ander jeepje dat hier ook overnacht, meegenomen zijn. Hoe je hier een plek af kunt spreken is ons een raadsel. Je hebt (in onze ogen) geen enkel referentiepunt en wegen lopen kris-kras door het landschap en vertakken zich voortdurend. De gids (Jacky, ze heet anders, ongeveer Gadarbagma, maar dat is te moeilijk) en onze chauffeur, Oghtroh, proberen te bellen, maar de mobiele telefoons hebben geen bereik. We rijden wat rond en mijn verrekijker dient nu niet om gazelles te bekijken, maar om ver afgelegen slaapzakken waar te nemen. We zoeken en speuren door de verrekijker, nergens blijken twee slaapzakken naar ons op zoek te zijn en tegen achten geven we het op en zoeken we een plekje voor de nacht. We staan op een prachtig plekje met helemaal niemand in de buurt en 's nachts zie je alleen maar een heldere sterrenhemel en de melkweg.

De eerste nacht worden we gelijk door de regen geplaagd. Onze tent staat nog net met droog weer, maar Jacky's tent, een afdankertje met een verzameling ongelijke stokken waaruit het moeilijk is de juiste te kiezen, krijgen we niet meer droog opgezet. De regen zet echt door en we eten dus maar in de ruime voortent van ons tentje. De volgende dag zullen we ook weer overnachten op dezelfde plek als onze onzichtbare reisgenoten. Nu is 'dezelfde plek' in Mongolië een ruim begrip dat algauw een aantal vierkante kilometers omvat, waar je door alle heuvels ook totaal geen overzicht hebt wie waar is. En al belooft Jacky dat we de slaapzakken echt krijgen, wij geloven er al niet meer in.

De volgende ochtend is het weer droog en lopen we voor het ontbijt een flink stuk langs de rotsen.