[4-8-2010, Ulaan Baatar]

Foto: vrouwen bij het Gandan klooster.

In Ulaan Baatar moet ons busje helemaal leeg, want in Mongolië reizen we met Tseren-tours, een lokale organisatie met lokaal vervoer en de bus wordt verkocht. We stallen al onze overbodig geworden bagage als motorolie, ruitenvloeistof, reservetankjes met diesel, gastankjes, de koelbox, gereedschap, de klapstoeltjes en de Senseo van W. met een voorraad koffiepads uit in de achterbak. Geloof het of niet, maar binnen een half uur heeft M. de hele handel verkocht voor 140 dollar. Dat ruimt lekker op! Een 5 liter jerrycan met diesel gaat naar de fixers van gisteren omdat ze ons zo goed geholpen hebben.

Al vanuit Nederland hebben we een drie-weekse rondreis door Mongolië uitgestippeld. We blijven twee dagen in de stad om bezienswaardigheden te bezoeken, daarna beginnen we aan een rondreis, waarvan we de eerste dag nog gezamenlijk reizen. Daarna splitsen we ons op. S. en M. gaan naar het westen, wij gaan eerst naar het zuiden en dan naar het oosten, omdat we drie jaar geleden al veel hoogtepunten in het westen gezien hebben.

Omdat we wisselen van reisorganisatie moeten we uit ons hotel weg en worden we door onze gids van Tseren-tours overgebracht naar een ander hotel. Onze gids heet Inca en weet eigenlijk niet meer dan dat ze vandaag onze gids is. Ze weet niets van de rondreis en weet ook het programma van vandaag niet. Bovendien is er geen vervoer naar het andere hotel dus wil ze een taxi bellen. Maar ons busje staat er nog en de aardige fixers van Tiara rijden ons naar ons nieuwe hotel dat op drie minuten afstand zit. Van buiten oogt het een stuk armoediger, maar van binnen zijn de kamers prima en lekker ruim. We geven eerst de was af en ondertussen dat we die uitzoeken, klopt Inca aan om te vragen naar het programma. We laten het haar lezen en daarna gaan we op pad.

[4-8-2010, Ulaan Baatar]

Foto: toegangspoort tot het kloostercomplex.

In de stad bezoeken we onder meer het Gandan klooster, het grootste en belangrijkste klooster van Mongolië. Inca vertelt ons veel. Er zijn twee hoofdsoorten goden: de goden van vergiffenis en de beschermingsgoden. De beschermingsgoden zien er angstaanjagend uit. Dat is nodig om de boze krachten te verdrijven. Ze hebben vaak blauwe hoofden en monden met grote tanden en wat me heel handig lijkt, veel armen. Eén god heeft armen in vier kleuren: geel, wit, rood en groen en dan van elk acht. Waarschijnlijk om die allemaal te coördineren heeft hij ook drie hoofden. Met zijn voeten vertrapt hij boze wezens, terwijl mooie vrouwen zijn benen en voeten (een stuk of zes) strelen.

[4-8-2010, Ulaan Baatar]

Foto: verkoopruimte voor de mantra's in Gandan klooster.

Inca vertelt ook nog dat al naar gelang je een geleerder monnik bent, je een hogere status krijgt. Volgens haar wonen er bijna geen monniken op het terrein van de tempel. De meesten hebben een familie en wonen in de buurt. Heel hoge priesters mogen niet trouwen, die zijn daar te heilig voor. Bij het complex is een monniken universiteit met als hoofdvak religie. Ze moeten de taal leren waarin de mantra's geschreven zijn en die uit hun hoofd leren. Verder studeren ze ook andere vakken, maar hoofdmoot is toch filosofie/theologie. Gewone mensen kunnen volstaan met de tempel bezoeken en aan de gebedsmolens draaien. Die hoeven de mantra's niet te kennen, ze moeten de zes belangrijkste tekens weten. Wil je wat extra aandacht van de Boeddhistische goden hebben, dan kan je de monniken vragen een mantra voor je te bidden. In een aparte ruimte kan je een mantra kopen. Daarbij wordt met uiterst moderne apparatuur gewerkt. Zodra je met het bonnetje komt, waarop staat voor welke mantra je betaald hebt, zet een monnik zich achter de computer, toetst de tekst van de mantra in en print die gelijk uit, zodat je die aan de biddende monniken kan geven. Nog even en dan hebben ze daar wel een mantra-modellenboek voor.

[4-8-2010, Ulaan Baatar]

's Middags gaan we eerst naar het grote plein met een enorm regeringsgebouw waar beelden staan van Dzjengis Khan, zijn zonen en zijn belangrijkste helpers op het paard. Verder staat op het plein Sukhbaatar, de nationale held van Mongolië, omdat hij in 1924 gezorgd heeft voor de onafhankelijkheid van Mongolië.

[4-8-2010, Ulaan Baatar]

Het laatste punt vandaag is het natuurhistorisch museum met een prachtige collectie heel slecht opgezette vogels, echt een oogverblindende dinosaurus expositie van dinosaurussen die allemaal in de Gobi gevonden zijn. Op de derde etage is het hele dierenrijk weergegeven, veelal in diorama’s. De diorama's zijn allemaal wat troosteloos, met slecht tot matig opgezette dieren in onnatuurlijke houdingen en met net een tikje overdreven entourage. Het allermooiste is wel de zeeafdeling met nagemaakte prulkoralen in de meest fantastische kleuren. Om eentje zwemmen nepvisjes die zo lelijk zijn, dat je ze zo bij een souvenirwinkel in Spanje neer kan zetten.