[15-8-2010]

Zondagavond slaan we redelijk dicht in de buurt van de spoorlijn naar Rusland kamp op. We zitten nu zowel dicht bij de Russische als bij de Chinese grens en Jacky vertelt een aardig verhaal over een grensconflict tussen Mongolië en China over een berg die ze allebei willen hebben.
In Mongolië wilde een boer een stukje van de berg houden dat zo groot zou zijn als een koeienhuid kon omspannen, de rest mochten de Chinezen houden, die daar natuurlijk onmiddellijk mee akkoord gingen. De slimme boer knipte de koeienhuid in heel smalle reepjes en naaide die aan elkaar zodat hij de hele omvang van de berg ermee kon omspannen. En zo is de berg nu van Mongolië en hadden de Chinezen het nakijken. Mongoliërs hebben het niet zo op Chinezen. Natuurlijk is het een grote bedreigende buur, maar China exploiteert ook veel van de mijnbouwbedrijven en verdient daar flink geld aan. Anderzijds exporteert Mongolië wel veel vlees, huiden en wol naar China. Mongolië is trouwens behoorlijk rijk aan grondstoffen: kolen, goud, molybdeen, wolfraam en meer, maar de meeste mijnbouwbedrijven zijn in buitenlandse handen.

[16-8-2010]

Foto: gentianen.

We rijden verder richting noordoosten naar Kukh Nuur, de oostelijkste punt van onze rondreis en in verhouding op een steenworp afstand van China.
Een van de eersten die we tegenkomen is het Nederlandse stel met de bestelbus. Zij zijn gisteren vast komen te zitten in een plas en hebben twee uur gegraven om de auto weer los te krijgen. Zij willen vandaag tot aan de Russische grens komen en die de dag daarna passeren. Onzekere factoren zijn de kwaliteit van de weg met voortdurend modderpoelen die niet gemakkelijk te nemen zijn met een gewone bus en de grensovergang zelf: niemand weet of die grens open is of niet.

[16-8-2010]

We komen al redelijk vroeg aan bij het Kukh Nuur (blauw meer), het laagst gelegen meer van Mongolië op 560 m. Het is een prachtig meer en het is ook echt blauw. Het wemelt er van de watervogels: eenden, ganzen, zwanen, steltlopers in alle soorten en maten, reigers, futen aalscholvers, enz. Er zijn er niet een paar, nee ze zwemmen, vliegen en fourageren met duizenden tegelijk. Het leuke is ook dat de hele middag die we aan het meer doorbrengen, het meer helemaal van ons alleen is. Er is helemaal niemand anders. Niet dat het daardoor stil is bij het meer. Alles kwaakt, snatert en roept door elkaar in een kakofonie van geluiden. We overwegen nog even om in het meer te wassen, we hebben al een aantal dagen achter elkaar wildgekampeerd en een opfrisbeurt kan geen kwaad. Die optie verwerpen we weer snel. De oever van het meer ligt bezaaid met hopen poep van alle ganzen en zwanen en door al die voedingsstoffen drijft langs de kust een dikke vieze groene drab op het water. Dan maar liever gewoon vies.