[1 augustus 2019]

Eerste verkenning rond Nimbokrang

Denk niet dat we na de lunch de slaap in gaan halen. Na een korte pauze gaan we voor onze eerste vogeltocht. We schakelen snel over van de vliegtuigmodus naar de wandelmodus. De zware en overbodige spullen gaan uit en muggenspul en andere noodzakelijke attributen als water en zonnepetje gaan in het dagrugzakje en dan zijn we gereed voor onze eerst jungletocht. Naast Mehd gaat ook William mee, de lokale gids. We krijgen gelijk onze eerste jungledoop. We trekken laarzen aan, nemen voor de zekerheid de wandelstokken mee en lopen door de temperatuur en de hoge luchtvochtigheid binnen de kortste keren met doorweekte overhemden. Naast lekker ademende rubberlaarzen hebben we ook overhemden met lange mouwen aan, niet alleen om het de malariamuggen iets lastiger te maken, maar ook vanwege alle gemene takken en lianen met stekels. Maar we krijgen waar we voor gekomen zijn en zien vandaag al gelijk onze eerste paradijsvogel verscholen tussen de blaadjes. Om tegen zessen zijn we weer terug en schuiven we snel aan voor het eten. Daarna pakken we een snelle douche en is het hoog tijd om eindelijk weer eens in een bed te gaan liggen.

Neurothemis stigmatizans?

Junglepad bij Nimbokrang

[2 augustus 2019]

Erg vroeg op voor Magnificent Riflebird

Na een lange vliegreis in drie etappes, die doorloopt in een eerste vogeldag zijn we blij als we om kwart over zeven ‘s avonds in bed liggen. Van uitslapen komt weinig, want we gaan op zoek naar onze eerste exclusieve vogel en die verwacht ons heel vroeg. Omdat we ook nog een flink stuk moeten rijden, moeten we om vier uur vertrekken en staat om half vier het ontbijt voor ons klaar. Als we voor ons gevoel net in bed liggen gaat om drie uur de wekker, want bij zo’n belangrijk bezoek wil je niet te laat komen.

Met twee auto’s rijden we een heel stuk en vervolgens gaan we met hoofdlampjes en zaklantaarns opnieuw op pad in de jungle. Na zo’n 40 minuten lopen, houden we halt bij een hide. We blijven daar met de helft van de groep, de rest gaat naar een hide iets verderop, zodat iedereen goed zicht heeft. Een hide is een schuilhut van waaruit jij wel de vogels kan zien, maar de vogel jou niet. Als je dan heel stil bent, heeft hij niet door dat jij stiekem zit te kijken. Deze hide is geen hut, maar een wand van gevlochten palmbladeren waarin hier en daar kijkgaten zijn gemaakt. Iets na vijven staan we klaar bij de hide, het is dan nog donker en er valt niets te zien, maar dat is ook de bedoeling. De vogel die vanmorgen op het programma staat, de prachtgeweervogel (magnificent riflebird) – ook een soort paradijsvogel – is uitermate schuw en houdt niet van bezoek. Wij moeten er dus al zijn voordat hij wakker is en daarom staan we er al in het donker. We hebben uitzicht op een dikke horizontale tak die helemaal vrij zicht heeft en Mehd legt uit dat we daar naar moeten kijken, want daar treedt geweervogel altijd op. Om kwart voor zes laat geweervogel met een luide roep horen dat hij bijna klaar is voor de voorstelling en na een tijdje wachten, vliegt hij precies naar de aangewezen tak. Het is een enorme, overwegend donkere vogel met een iridiserend blauwe borst en een grote snavel. We krijgen de complete voorstelling te zien, met schudden en poetsen van de veren, wat heen en weer geloop het spreiden van de vleugels en af en toe een luide roep waarbij zijn grote bek wagenwijd opengaat. Aan het eind van het uitgebreide programma vliegt hij weg. We zijn meer dan tevreden. Even later komt hij nog eventjes terug. Kennelijk had hij toch applaus verwacht van zijn publiek. Als dat nog steeds uitblijft, vliegt hij weg om aan de dagelijkse dingen te beginnen.

Magnificent Riflebird (Prachtgeweervogel) om 5.52 uur

De schuilwand voor de Magnificent Riflebird

[2 augustus 2019]

Tropische regen

Na de Magnificent Riflebird lopen we de rest van de ochtend verder door het bos op zoek naar andere leuke dingen. Maar het regenwoud doet zijn naam eer aan. Op zeker moment kondigen de gidsen aan dat we ons klaar moeten maken voor de regen, dus de rugzakjes gaan in de regenhoes, wij in de poncho’s en onder de paraplu en een poos houden we het onder het dichte bladerdek nog aardig droog, maar uiteindelijk stoppen we omdat het echt veel te hard regent. Dom genoeg zijn wij begonnen met de dunne Action-flodderponcho’s die leuk zijn als je in de regen op de bus wacht, maar in het regenwoud volstrekt nutteloos zijn. De mijne scheurt omdat de wandelstokken die op het dagrugzakje gebonden zitten er dwars doorheen gaan, die van Rik scheurt achter een of andere tak. Volgende keer doen we gelijk de ‘echte’ poncho’s die we op IJsland ingewijd hebben aan. Met paraplu en flodderponcho doorstaan we de bui en aangezien de regen uren aan kan houden, besluiten we door de regen terug te lopen. Vogels hoor en zie je dan toch niet meer. We pakken de wandelstokken erbij, want het is al ongelofelijk blubberig in het bos en met die regen erbij wordt dat niet beter. Tegen de tijd dat we weer beneden bij de weg zijn is het aardig droog, maar gezien het feit dat het al behoorlijk laat is, besluiten we terug te gaan naar het hotel voor een vroege lunch. Na één dag regenwoud zijn de kleren zo ongelofelijk modderig geworden en alles is doordrenkt van het zweet door de vochtige hitte. We zien er niet uit, maar schone kleren halen niets uit.

We hebben tussen lunch en vertrek even pauze, maar helaas blijft er weinig tijd over voor dagboek en reisverslag. Na het douchen in Jakarta hoor ik opeens ‘Nee hè, dat kan toch niet waar zijn’. Rik die in Sri Lanka in de eerste week twee gescheurde broeken heeft moeten afdanken, constateert nu opnieuw een grote scheur ter hoogte van de linkerknie. Aangezien de rest van de broek het niet direct lijkt te begeven, repareer ik de eerste middagpauze de scheur.

Rufous-bellied Kookaburra

Orchidee

Orchidee

Jungle bij Nimbokrang

Nog niet geïdentificeerde vlinder

Nog niet geïdentificeerde vlinder

[2 augustus 2019]

Middag van een erg lange dag

‘s Middags gaan we opnieuw op pad, maar nu lopen we over een onverharde weg met wat uitzicht. We zien niet alleen vogels, maar ook zulke mooie vlinders, insecten en bloemen. Overal zit wel iets. Tegen schemering zijn we terug bij de auto’s waar we even pauzeren om te wachten tot het donker genoeg is om op zoek te gaan naar nachtvogels. De nachtzwaluw zien we goed, maar de rest van de vogels laten zich meer horen dan zien. Sommige mensen zien nog wat oplichtende oogjes van een nachtactieve ijsvogel, maar die missen wij. Pas om acht uur ‘s avonds zijn we thuis en na het eten om kwart voor negen is het opnieuw ruim tijd voor het bed.

Op deze reis doen wij iets wat we nooit eerder gedaan hebben: tijdens het diner gaan we op de rem staan. Een dag (van ontbijt tot diner) van half vier ‘s morgens tot kwart voor negen ‘s avonds, terwijl we morgen weer om vier uur vertrekken, vinden we iets te gortig. Het moet wel leuk blijven. Gelukkig wordt dat meteen goed opgepakt. Morgenmiddag kan iedereen kiezen of hij ‘s avonds nog nachtvogels wil zoeken of het dan wel mooi vindt. We kunnen ons niet herinneren dat we ooit het reistempo naar beneden bij hebben willen stellen, maar dagen van meer dan 17 uur zijn zelfs ons te lang.

We hebben tussen lunch en vertrek even pauze, maar helaas blijft er weinig tijd over voor dagboek en reisverslag. Na het douchen in Jakarta hoor ik opeens ‘Nee hè, dat kan toch niet waar zijn’. Rik die in Sri Lanka in de eerste week twee gescheurde broeken heeft moeten afdanken, constateert nu opnieuw een grote scheur ter hoogte van de linkerknie. Aangezien de rest van de broek het niet direct lijkt te begeven, repareer ik de eerste middagpauze de scheur.

Neurothemis decora

Hypochrysops pythias

Gehavende libel

Boktorren

Gele snuitkever

Kleurige sprinkhanen

Klein kevertje

Reduviidae spec. (roofwants)

Nog niet geïdentificeerde vlinder

[3 augustus 2019]

Twelve-wired Bird of Paradise

De tweede dag in Nimbokrang staan we opnieuw om drie uur op, er wacht ons een nieuw bijzonder bezoek. Dit keer gaan we op bezoek bij de twaalfdradige paradijshop (twelve-wired bird-of-paradise). Die is iets minder schuw dan de vogel van gisteren, maar we moeten nu iets verder rijden en daarom moeten we weer om vier uur vertrekken. Na een stukje lopen komen we op een kleine plek waar we halt houden. Hoog in de bomen steekt een dode tak uit en daar wordt twaalfdraad verwacht als het licht is. We hoeven niet lang te wachten en dan arriveert het prachtige mannetje op de tak en hopt naar het uiteinde. Hij zit goed in het zicht, maar is in de ochtendschemering nog moeilijk te zien, maar wordt naarmate de tijd verstrijkt steeds mooier. Het is een krankzinnige vogel met gele borst en rug en zwarte hals, kop en vleugels. De naam twaalfdraad dankt hij aan het feit dat hij onderaan zijn lijf twaalf ontzettend lange dunne draden heeft uitsteken. Het is baltstijd dus hij haalt alles uit de kast om indruk op de vrouwen (en ons) te maken. Het lijkt dat hij zijn vleugels onder zijn rugveren kan stoppen zodat er meer geel verschijnt en hij zet zijn zwarte borstkraag op om te laten zien hoe mooi die is. Ook draait hij in een soort schroef zijn tak af en hangt daarmee volledig ondersteboven. Pas na een hele tijd vliegt hij weg en dan komt het vrouwtje. Ze is ook mooi, maar veel minder spectaculair. Ze inspecteert de tak van onder tot boven en vliegt dan weg. Manlief komt daarna weer terug om opnieuw zijn kunsten te vertonen en dan is de show over.

[3 augustus 2019]

Victoria kroonduif

Na de spectaculaire Twelve-wired Bird of paradise zoeken we nog andere vogels, maar niet te lang, want een andere gids, Dauntze, wacht op ons. Waarom hebben we nog een extra gids nodig? Dauntze is specialist in het vinden van de Victoria kroonduif (Goura Victoria). Na een stukje rijden, staat Dauntze ons naast zijn scooter op te wachten en neemt ons mee het dichte bos in. Na een flinke wandeling gebaart hij dat we muisstil moeten zijn en sluipen we verder. Weer even later parkeert hij ons bij een omgevallen boom. Hij gaat alleen verder om de kroonduif voor ons te zoeken. Wij kijken ondertussen bij de boom rond naar andere vogeltjes, insecten en bloemen. M., de gids, ziet als enige opeens een kasuaris, waar we met z’n allen achteraan gaan. Een volstrekt zinloze missie, want een kasuaris kan verschrikkelijk hard rennen en wij worstelen ons door de blubber over boomstammen, terwijl iedereen wel ergens in zijn kleren een winkelhaak oploopt door de scherpe met weerhaken bezette stekels van de veelvuldig aanwezige palmbomen. De kasuaris zien we nooit meer terug. Datzelfde geldt trouwens ook voor Dauntze. We wachten een half uur, een uur en als we na anderhalf uur noch Dauntze noch de kroonduif zien, geven we op en lopen terug naar de weg waar we nog wat rondkijken.

Als we tegen lunchtijd besluiten huiswaarts te keren, is er nog steeds geen spoor van Dauntze. Onze auto rijdt als tweede weg en opeens vanuit het niets springt Dauntze voor de auto. Hij heeft de kroonduif gevonden en we moeten meekomen. Met twee andere groepsleden en Mehd, sluipen we – voorzover de ondergrond en de opdringerige, hakende, vegetatie dat toelaat – achter Dauntze aan. Na een poosje vegetatieworstelen staan we stil en wijst Dauntze naar een boom in de verte waar heel hoog een kroonduif zit. Na veel uitleg ziet H. hem, daarna doet P. verwoede pogingen, maar dan geeft de kroonduif op en horen we hem met veel vleugelgeklap wegvliegen. Als we laat terugkomen voor de lunch en vertellen wat we gezien hebben, klapt een reisgenoot die in de eerder vertrokken auto zat haast uit zijn vel. Een gemiste kroonduif is voldoende reden om hem diep bedroefd te maken.

‘s Middags gaan we met Dauntze opnieuw naar het bos en nu vindt hij de kroonduif redelijk snel en werkt de kroonduif zo goed mee dat iedereen hem ziet en hij prachtig in de scoop (grote telescoop) staat. Vandaag zijn we om etenstijd terug en eten we snel, want voor wie wil is er nog een nachtvogelzoektocht. Wij slaan over, morgen moeten we weer vroeg op, het is mooi geweest zo. Overigens heb ik ook deze dag geen tijd om iets aan dagboek en rondzendbrief te doen, want vandaag heb ik een fikse winkelhaal in mijn broek opgelopen, dus er wacht opnieuw verstelwerk in de middagpauze.

Victoria kroonduif

[3 augustus 2019]

Veel te zien rond Nimbokrang

Behalve de Twelve-wired Bird of Paradise en de Victoria kroonduif zien we tussendoor ook nog allerlei andere intrigerende dieren, vooral ook spinnen en insecten. Hier een kleine selectie van vandaag.

Smooth-scaled New Guinea death adder (Gladde doodsadder)

Enorme spin

Structuur van een blad

Eurycantha calcarata (New Guinea Spiny Stick Insect)

Lynxspin?

Zweefvlieg (Asarkina sp.)

Zwart-witte snuitkever

[4 augustus 2019]

Vogels werken vandaag niet mee

De derde en laatste volle dag in Nimbokrang begint ongeveer net zo vroeg als de andere dagen. We gaan speciaal op zoek naar een bijzondere ijsvogel, een blauwe juweelbabbelaar (blue jewel-babbler) en dwergpapegaaitjes. Ze weigeren alle drie om mee te werken en we horen ze wel, maar zien, ho maar. En dat terwijl die vogelaars toch echt alles doen om het de juweelbabbelaar naar de zin te maken. We moeten diverse keren bewegingloos in de berm zitten en muisstil zijn, want juweelbabbelaar is schuw. Het is bepaald grappig om al die grote kerels doodstil als kinderen voor de poppenkast te zien zitten. Het verschil met de poppenkast is dat er geen voorstelling volgt. Na uren zoeken in een lastig te belopen jungle, geven we op en gaan we op zoek naar de dwergpapegaai die zich ook niet wil vertonen.

Dat we weinig vogels zien vanochtend, wil niet zeggen dat het geen leuke ochtend is. Als je goed om je heen kijkt, zie je telkens weer andere interessante dingen.

Hier geen houvast zoeken!

Een van de weinige vogels vanochtend

Bloem in de jungle

Naaldvormige stekels

Grote nachtvlinder in de jungle

Orchidee

Wants (Nymph Musgraveia sulciventris?) op orchidee

[4 augustus 2019]

Samen wandelen (tot het regent)

Tijdens de lunch besluiten de vogelaars opnieuw de juweelbabbelaar te gaan zoeken. Wij besluiten niet mee het bos in te gaan, maar een klein stukje het pad op te lopen, omdat er ontzettend veel leuk klein grut aan vlinders en insecten te vinden is. We willen eigenlijk nog doorlopen naar een open terreintje iets verderop, maar aangezien de dreigende lucht weinig goeds voorspelt, wachten we even af. Een verstandig besluit, want niet veel later gaat boven de schuif open en barst de regen los. Gelukkig is de auto vlakbij en kunnen we terug naar huis. Juweelbabbelaar heeft ook vanmiddag geweigerd om zich te laten zien aan de vogelaars die diep in het bos de volle laag regen hebben gehad.

Dit lijkt wel een herfstplaatje

Bijzondere paddestoelen

Nog niet geïdentificeerde wants

Sprinkhaan met lange antennes

Sprinkhaan met lange antennes

Protorthemis coronata?

Bidsprinkhaan