[6-10-2005, Bwindi Impenetrable National Park]

Vandaag de dag van de gorillatracking, 10 voor 5 op, kwart over 5 ontbijt en 10 voor 6 op pad naar de Nkuringo groep. We zijn om even voor half 8 bij het kantoor, na een prachtige rit door de bergen, waarbij de nevel over de dalen hangt (eerste stuk is nog donker, later wordt het licht).
We beginnen vooral met wachten bij het kantoor of er nog twee mensen komen. Iedereen is nerveus, Rik ziet er tegen op met alle steile hellingen. Om kwart over 8 krijgen we een briefing met alle ‘challenges’: het weer (regen, regen, gladdigheid), het terrein (steil, klimmen, dalen, glijden), de fysieke inspanning (niet iedereen haalt het, ondanks de hulp van stok en dragers), de kans ze niet te vinden en wat te doen als de zachtaardige dieren toch gevaarlijk willen doen. Na het horen van alle ‘challenges’ krijg ook ik het gevoel dat ik ook niet kan gaan. Uiteraard gaan we wel.

We rijden eerst 4 km terug voordat we gaan lopen. ’s Morgens vroeg zijn al trackers op pad gegaan naar de plek waar de gorilla’s gisteren waren, en naar waar ze vannacht geslapen hebben. Zij volgen ze dan en informeren onze gids (Orbit?) daarover. Wij hebben naast de gids nog elk een drager (voor de rugzak, niet voor onszelf), een stok, en een bewapende militair vooraan en achteraan om te voorkomen dat we overvallen worden door wie dan ook. De porters zijn zoals altijd prima. Als één keer mijn voet een beetje uitglijdt voel ik meteen twee handen onder mijn armen die me optillen nog voordat ik heb kunnen vallen.

Na een poosje (35 min?) laten we de spullen op camera en kijker na achter, en klimmen we met alleen de gids nog verder naar beneden, richting trackers. Aangezien ik duidelijk de oudste dame in het gezelschap ben, krijg ik nu een hand van de gids. Na een klein uur zijn we er echt. Het eerste wat we zien zijn twee spelende jongen die onder een struik over elkaar heen rollebollen. Even later zien we de silverback (dominante man).

Net als bij de chimps zien we alles en meer: Beide silverbacks van de groep, een vrouwtje met een klein babietje aan de borst, een jonkie dat met blaadjes en takken zit te spelen en een groot blad op zijn hoofd legt, etende gorilla’s, werkelijk alles.
Het wordt nog even spannend als een silverback net anders (en recht op Rik af) loopt dan de gids verwacht. Hij (de gids) springt razendsnel voor Rik. De gorilla die geen kwaad in de zin had, verandert daarop van richting.

Als één van de trackers vooruit gaat om nog andere gorilla’s te zoeken, stuit hij op een gorilla die zich te pletter schrikt. We horen een luide gil (van de gorilla) en zien het bosje waar de tracker in moet zitten heftig heen en weer schudden. Wij staan verstijfd van schrik, maar de gids vliegt er op af. Het incident loopt goed af, en zowel gorilla als tracker blijven ongedeerd.

Wij volgen en zien nog meer gorilla’s. Twee kleintjes klimmen recht voor ons in de boom en spelen met elkaar. Af en toe zitten ze echt nieuwsgierig naar ons te kijken. Ze doen zo wild dat ze af en toe bijna uit de boom tuimelen, en één keer een paar meter vallen. Het uur is veel te snel voorbij, en dan moeten we onverbiddelijk weg. We klimmen terug naar de porters en de dragers, en dan krijgen we om kwart over 11 de opdracht ‘lunch’.
Als we al even zitten, begint het te regenen. We pakken redelijk snel in, en voor de rest van de terugweg doen we de jasjes aan, wat niet nodig (de regen zet niet door) en veel te warm is.

Terug bij het natuurcentrum betalen we de porters en krijgen ons ‘diploma’. Daarna rijden we terug. Het giet nu echt, en de weg die toch al slecht was, is nu bijna onbegaanbaar. Nathan zet de 4 WD steeds aan en uit, en glibberend, glijdend en slippend brengt hij ons over de bergwegen weer veilig thuis.

Een onvergetelijke dag, waarvan je bijna niet kan geloven dat alles wat gebeurt ook echt gebeurt.