[3-8-2011]

Foto: de arctic desert. Een gebied dat voor minder dan 10% door vegetatie wordt bedekt.

Direct na de lunch wordt opnieuw een ijsbeer gesignaleerd. Deze zwemt in zee en is moeilijk te zien. We zien hem pas als hij aan land loopt en daar kunnen we hem lange tijd langs de kust volgen. Aangezien de beer te dicht bij onze geplande landingsplaats loopt, moeten we uitwijken naar een andere landingsplaats. Er wordt weer een surveillanceboot gestuurd en als de kust veilig is, mogen we aan land. We zijn nu in de Arctic desert. Een erg droog gedeelte in het arctisch gebied, waar vrijwel niets groeit en waar ongeveer de uiterste grens is waar nog leven mogelijk is.

[3-8-2011]

We landen vlakbij een baai waarin een stuk of zes walrussen aan het zwemmen en spelen zijn. Ze wekken volstrekt niet de indruk dat ze een hard leven hebben. Ze zijn ontzettend nieuwsgierig en om de haverklap zie je ergens in de baai weer de koppen opduiken, vaak gevolgd door een duikeling en twee achterflappen. Ze zijn zo vermakelijk om naar te kijken. Vandaag zien we ook nog veel kleinere diertjes die nog het meeste weghebben van gevleugelde kikkervisjes. Het zijn snail butterflies, dat zijn gevleugelde zeeslakjes. Als je ze eenmaal ontdekt hebt, zie je er steeds meer.

[3-8-2011]

Foto: gids John met rugzak en geweer op het ijs dat onderdeel uitmaakt van de grote ijskap van Nordaustland.

John is een uitermate boeiende verteller. Hij is dan ook eigenlijk schrijver van reisliteratuur en gaat af en toe mee als gids op expedities als die naar Spitsbergen. We hebben een aantal boeken van hem gelezen en kunnen die van harte aanbevelen.

In het jaar van onze reis naar Spitsbergen won hij de '2011 Wales Book of the Year award'. Op de website van literaturewales staat meer informatie over hem, plus links naar meer informatie.

[3-8-2011]

Foto: zuiltjessteenbreek (Saxifraga oppositifolia).

Ondanks de arctic desert zien we nog heel wat bloemetjes. We lopen terug over het ijs dat hoort bij de ijskap van Nordaustland; na Antarctica en Groenland de derde ijskap in grootte ter wereld. Nergens op Spitsbergen mag je ook maar een kiezelsteen meenemen. Ook nu zijn we in een streng bewaakt natuurreservaat en mogen we geen steentjes met fossielen meenemen of verplaatsen. Een beetje overdreven voelt het wel. Een paar steentje missen ze hier echt niet, bovendien als je van een steile steenhelling naar beneden roetsjt, lukt het ook niet helemaal om stenen niet te verplaatsen.