[29 juli 2011]

Foto: ons hotel in Longyearbyen. We slapen in het gebouw links.

Met de trein van 7.57 vertrekken we naar Schiphol. We vliegen in drie etappes naar Longyearbyen op Spitsbergen. We gaan eerst naar Stockholm. Om onbegrijpelijke redenen worden we voor de vlucht naar Oslo ondergebracht bij de ‘domestic flights’. In Oslo kunnen we de weg niet vinden en lijkt het alsof we de verkeerde uitgang hebben gekozen, maar uiteindelijk blijkt dat we een buitenlandse vlucht hebben, ook al blijven we nu binnen Noorwegen. In tegenstelling tot alle andere reizigers hoeven wij de bagage niet op te halen, die gaat rechtstreeks door naar Longyearbyen. Wel moeten we opnieuw uitkleden voor de security check. Daar gaat ons duur gekochte flesje bijgevuld met kraanwater.

De aankomst in Spitsbergen is spectaculair. Een hele tijd vliegen we boven de wolken, die net sneeuw lijken, maar echt wolken zijn. Als we door de wolken vliegen, zien we onder ons een landschap van onherbergzame zwarte rotsen, op veel plekken nog bedekt met sneeuw en gletsjers. Nergens is iets groens of iets vriendelijks te zien. Een leeg, ruig en weinig uitnodigend landschap. Het vliegveld van Longyearbyen is echt klein met maar één lopende band voor de bagage en niemand die ook maar iets van officiële papieren wil zien. Als bijna alle bagage al is opgehaald worden we toch een beetje ongerust, maar ongeveer als laatste arriveren gelukkig onze rugzakken.
Op het vliegveld staat iemand van Oceanwide die alle passagiers die morgen met de Antarctic Dream gaan naar de goede bus voor het hotel wijst.

Het is nog steeds ontzettend licht en de temperatuur valt best mee. Met de vestjes en de jasjes aan is het niet koud. Ook de rit van het vliegveld naar Longyearbyen laat een weinig uitnodigend landschap zien. Kaal, bergen, sneeuw en een zee met ijsschotsen, nauwelijks iets groens of iets zachts. Als we eenmaal op de kamer zijn is het half een maar nog steeds licht. Het voelt heel gek om met volop licht naar bed te gaan.

[30 juli 2011]

Foto: uitzicht op de stad en de haven vanaf de omgeving van ons hotel dat iets buiten de 'stad' ligt.

Vandaag stappen we op de Antarctic Dream om aan de tiendaagse rondreis om Spitsbergen te beginnen. Voordat we op de boot stappen, hebben we nog tijd genoeg om even in Longyearbyen rond te kijken. De bagage voor aan boord kunnen we gelabeld in de hal van het hotel klaarzetten.

[30 juli 2011]

De ontbijtzaal en onze kamer zijn in twee verschillende gebouwen en daardoor leren we al snel de eerste huisregel van heel Longyearbyen: schoenen uit. In het slaapgebouw moeten de schoenen uit als je binnenkomt, in de eetzaal moeten ze ook weer uit, net als in het museum, de kerk en de galerie. Alleen in de supermarkt mag je ze aanhouden, maar daar staat dan weer een bordje dat je geen geweer bij je mag hebben. Deze eerste dag op Spitsbergen moeten we erg lachen om dat bordje. Als we weer terug zijn van de rondreis snappen we het bordje beter. Iedereen op Spitsbergen heeft een geweer. Zodra je de hoofdstraat van het dorp uit bent, kan je immers een ijsbeer tegen het lijf lopen.

[30 juli 2011]

Dat van de schoenen zal het grootste deel van het jaar ook wel nodig zijn, maar nu is alles droog en voelt het erg overdreven. Ons hotel ligt een stukje buiten het dorp en we wandelen al foto's makend naar het dorp. Het dorp bestaat louter uit houten huizen. Alle huizen staan op palen die door een lattenwerk afgedekt worden. Het raamwerk van latten is iets meer dan een meter hoog en daarboven beginnen de houten planken. De huizen zien er vergelijkbaar uit met dezelfde kleine ramen en dezelfde bouw. Alleen de kleur van de buitenkant verschilt.

Verder vallen ook de vele sneeuwscooters op. De meeste staan netjes afgedekt omdat het zomer is. Wat ons verder opvalt, is dat bij de scholen, crèches en kinderspeelplaatsen waar we langs komen bordjes staan met een fotografeerverbod.

[30 juli 2011]

Spitsbergen heeft meer gevaarlijke dieren dan de ijsbeer. Bij de haven zien we een waarschuwingsbord voor de Noordse sterns (Arctic terns). In het broedseizoen vallen ze mensen aan door duikvluchten op je hoofd uit te voeren. De remedie is een stok (stil) boven je hoofd houden. Iets verderop staat hetzelfde bord met een mand vol stokken ernaast. De Noordse sternen die wij vandaag zien, zijn goedgemutst en vallen ons niet aan.

[30 juli 2011]

Tot onze verbazing zien we van vrij dichtbij twee rendieren. Ze lijken een stuk minder verbaasd om ons te zien dan omgekeerd.