[3-8-2011]

We zijn teruggekeerd vanuit het pakijs en inmiddels is het schip de Hinlopen Straat ingevaren en liggen we bij de vogelkliffen van Alkefjellet. Vanwege de harde wind en de grote brokken pakijs kunnen we niet met de Zodiacs op pad en bekijken we de kliffen vanaf het grote schip. Op de kliffen broeden 100.000-en paren dikbekzeekoeten. Zeekoeten zijn de pinguïns van het noorden. Ze staan net zo op de ijsschotsen als een pinguïn, alleen kunnen ze wel vliegen. We houden een veilige afstand tot de klifwand, omdat het nu de tijd is dat de jongen uitvliegen. Uitvliegen is niet helemaal het juiste woord. Oefenen is er niet bij, als je op een steile rotswand uit het ei komt. Als het tijd is om te gaan, roept vader vanaf zee naar de jongen op de rots. Die laten zich vervolgens naar beneden vallen en kunnen hooguit een beetje afremmen en balanceren met hun nog niet vaardige vleugels. De rest van de oefening vindt plaats vanaf zee.

[3-8-2011]

Foto: drieteenmeeuw

Verder zien we nog veel andere vogels: grote burgemeester, zwarte zeekoeten, Noorse stormvogels en heel veel drieteenmeeuwen.

Lezing over walrussen

Als we uitgekeken zijn bij de klif houdt Valeska een lezing over walrussen. Walrussen kunnen zo’n 1500 kg wegen (veel zwaarder dan de ijsbeer die de 500kg haalt) en ze eten alleen mollusken. Met hun fijne, gevoelige snorharen sporen ze de schelpdieren op en met hun zuigmond, zuigen ze de schelp leeg. Schelpresten vind je nauwelijks in hun maag of hun ontlasting. De slagtanden gebruiken ze alleen om te vechten en hun territorium te verdedigen. IJsberen laten het doorgaans ook wel uit hun hoofd om een walrus aan te vallen. Ze hebben een heel dikke, stugge huid, waar zelfs een ijsbeer moeilijk vat op krijgt. Voordat de ijsbeer goed grip heeft , heeft hij al een flinke haal van de slagtanden te pakken.