[15-12-2009]

Na het City Palace en een uitstekende late lunch gaan we door naar een textielfabriek. Het verhaal kennen we zo langzamerhand wel. Eerst krijgen we een leuke demonstratie textielverven en tapijt knopen, daarna worden we de winkel in geduwd. Na stapels tapijten die voor ons uitgerold worden en die we niet willen zien, duwen ze ons de textielafdeling op. De inleiding van de verkoper ontgaat me, waarop de man besluit dat wij ‘little english’ begrijpen. Ook als ik niets koop, mag ik op de foto met een sari om. Is dat niet leuk? Ik dacht van niet. Achterin hebben ze modellenboeken. Of ik maar even iets aan wil wijzen en een stofje uit wil zoeken. Vanavond komen ze dan mijn jurk bij het hotel afleveren. Een maatpak voor meneer kan natuurlijk ook. Je krijgt de neiging om ‘pleur op’ te zeggen, maar gelukkig zijn we daar te beleefd voor.

Thuis gaan we nog even water kopen. We zijn net de hoek om als UP voor ons staat. Waar willen we naar toe, dan brengt hij ons wel even. Heel aardig maar de winkel is maar een klein stukje verderop. Doet er niet toe, hij is onze chauffeur en dus verantwoordelijk voor ons. Weten we wel hoe gevaarlijk het is wat we doen. Hoe we ook praten, UP staat er op dat hij ons rijdt. Hij is zo lief en aardig, dat we maar gewoon instappen en de 400 meter naar de winkel rijden. UP blijft voor de winkel wachten en rijdt ons dan weer terug naar het hotel. We moeten plechtig beloven dat we nooit meer zomaar samen, zonder hem, op pad gaan. Hij zorgt wel voor ons. Hartroerend zulke oprechte bezorgdheid, vooral omdat hij gezegd heeft dat Rik op zijn opa lijkt.