[8 september 2018]

Naar Winter Harbour vanuit Port McNeill

Vanuit Port McNeill rijden we voor een uitstapje naar Winter Harbour weer helemaal naar de westkust, maar dan op de noordpunt van het eiland. We moeten daarvoor 80 km over een onverharde weg (en dezelfde weg weer terug) die door een mooi bosgebied loopt dat grotendeels eigendom van een houtfirma is. We zien wel dicht begroeide kapvlaktes, maar ook mooi bos dat volgens de bordjes langs de kant van de weg variërend tussen 1969 en 1951 aangeplant is. Een zwarte beer die langs de kant van de weg zit, laat zich even zien, maar besluit dan in de dichte ondergroei spoorloos te verdwijnen. Hadden we de eerste week steeds mooi weer, gisteren met de walvistocht regende het al af en toe en vandaag onderweg regent het flink.

Als we rond 11 uur in Winter Harbour aan de westkust aankomen giet het ook behoorlijk. Niettemin gaan we op zoek naar de grote attractie daar: de zeeotter. Na een poosje speuren vindt R. er eentje ver op zee. Later komt hij wat dichterbij en kunnen we hem door de telescoop goed zien. Gezien het slechte weer besluiten we in het piepkleine Winter Harbour een kopje koffie te gaan halen bij de plaatselijke supermarkt.

Onderweg naar Winter Harbour

De gravelweg naar Winter Harbour

Uitzicht over Winter Harbour vanaf het terras van de supermarkt

Bosgebiedje bij Winter Harbour

[8 september 2018]

Zeeotters bij Winter Harbour

Als we rond 11 uur in Winter Harbour aan de westkust aankomen giet het behoorlijk. Niettemin gaan we op zoek naar de grote attractie daar: de zeeotter. Na een poosje speuren vindt R. er eentje ver op zee. Later komt hij wat dichterbij en kunnen we hem door de telescoop goed zien. Gezien het slechte weer besluiten we in het piepkleine Winter Harbour een kopje koffie te gaan halen bij de plaatselijke supermarkt.
De supermarkt is in handen van de dochter van een man die vooral met iedereen praatjes aanknoopt en overkomt als de onbezoldigd vertegenwoordiger van het dorp. Hij vertelt aan L. dat er iemand is die boottochtjes organiseert naar een inham waar je zeeotters en zwarte beren kan spotten en dat hij die wel voor ons kan regelen. Dat klinkt wel leuk dus de dorpsopzichter komt terug met de man met de boot. Het blijkt dat de beren alleen komen als het laag water is, maar we kunnen wel – met drie man tegelijk – mee een stukje de haven uit naar de zeeotters en dat doen we.

Vanuit de boot kunnen we de zeeotters echt van dichtbij zien. Ze zijn zo leuk. Het zijn echt groepsdieren en we zien een groep van 20 – 30 bij elkaar, een enkeling zwemt in zijn eentje wat verder van de groep af. Ze zwemmen vooral op hun rug met hun kopje boven water en meestal liggen hun voorpootjes op hun borst tenzij ze wat met hun handjes eten. Hun flipachtige voetjes steken half boven water en af en toe peddelen ze daar een beetje mee om te blijven drijven. Ze zijn ontzettend wendbaar, buitelen om hun as om even later weer lekker op hun rug te dobberen. Geregeld duiken ze met een soepele duik onder water om na een poosje boven te komen met een krabbetje, een zeester of zeeëgel die ze daarna liggend op hun rug uit hun handjes oppeuzelen. We zien ze ook helemaal gewikkeld in de lange slierten zeewier en het lijkt dat ze ook aan stukjes knagen. Wat ze er als marterachtige roofdieren precies mee doen, kunnen we niet achterhalen. Misschien vinden ze het wel gewoon leuk om mee te spelen.

Boot voor het bekijken van de zeeotters bij Winter Harbour

Zeeotter bij Winter Harbour

Zeeotter bij Winter Harbour

Zeeotter bij Winter Harbour

Zeeotters bij Winter Harbour

Zeeotter bij Winter Harbour