[11 september 2018]
Tussendag in Vancouver
Na de trip met BirdingBreaks op Vancouver Island die officieel vanochtend afloopt, gaan we ‘s avonds – in een ander hotel – de nieuwe Engelse groep ontmoeten voor een trip door het Great Bear Rainforest. We hebben dus een dagje over in Vancouver, dat we op een bijzondere wijze weten in te vullen. Elders is al vermeld dat tijdens de walvistocht Riks superzoomcamera de geest had gegeven. Dat is natuurlijk erg jammer, omdat we ook de komende dagen nog veel moois hopen te gaan zien. Rik heeft op internet een adres in Vancouver gevonden waar ze digitale camera’s repareren en heeft via het mail-schermpje op de website gevraagd of zij kans zien de dinsdag dat wij in Vancouver zijn naar de camera te kijken. Omdat we geen antwoord hebben gekregen, belt Rik maandag – nog net voor sluitingstijd – naar de zaak. Die hebben de e-mail van hun eigen website nooit ontvangen, maar we mogen langskomen. Vancouver is een grote stad en de zaak zit aan de andere kant van de stad, maar Rik vindt uit hoe we er met de metro moeten komen.
De straat, West nr 5, vinden we probleemloos, maar dan nog het pand. We hebben als nummer 201-32 en zien de nummers van hoog naar laag aflopen. Elk blok begint met een ander honderdtal, dus een kind kan de was doen zou je denken. Mooi niet dus. Het blok waar 201 in hoort, wordt vanaf de grond opgebouwd en het enige pand dat er nog staat, is rijp voor de sloop en staat leeg. We lopen op grond van tegengestelde aanwijzingen heen en weer, maar 201, laat staan 201-32, bestaat niet. We vrezen dat het bedrijf verhuisd is en op de website nog het oude adres staat. We pakken de laptop erbij in de hoop dat die soelaas biedt, maar natuurlijk is er geen internet. Redding blijkt nabij. Een vriendelijke dame die het bedrijfspand waar wij voor zitten binnen wil gaan, vraagt of alles oké is met ons. Nou, eigenlijk niet dus. We mogen mee naar binnen en zij gaat voor ons op onderzoek uit. Eerst denkt ze dat we een verkeerd adres hebben en heel ergens anders moeten zijn, maar dan blijkt dat we toch dichtbij zijn. We moeten niet nummer 201 hebben en dan de 32 zoeken, maar 32 en dan de 201 zoeken. Nu hoeven we maar een klein stukje verder en inderdaad daar zit op de tweede etage (de 201) de reparatiezaak. Fijn dat er toch altijd overal zulke aardige mensen zijn die je helpen. Stipt om 10 uur komt de reparatieman en mogen we naar binnen. Hij kan zelf niets met de camera, de technicus gaat de camera – uiteraard alleen tegen betaling – open maken en bekijken wat er mis is en om 12 uur mogen we bellen om zijn bevindingen te horen.
Tot 12 uur lopen we een beetje rond in de buurt bij de waterkant en uiteraard zijn we bijtijds weer terug bij de winkel die we nu vlekkeloos kunnen vinden. Het antwoord van de technicus is dat de camera gemaakt kan worden, maar de reparatie is erg duur. In eerste instantie vindt Rik het te duur, maar ja, aan een kapotte camera heb je niets tijdens de reis en als blijkt dat de al betaalde kosten voor het onderzoek van het totaalbedrag afgaan, besluiten we toch tot een ‘ja’. Ze gaan hard aan de slag om de camera op tijd gereed te hebben, maar kunnen niets garanderen. Wij zitten een beetje op hete kolen, want we moeten op tijd terug om van hotel te verhuizen.
Tijdens het wachten, pakken we maar even de metro naar de binnenstad waar ze een leuke stoomklok met een gestoomfluit Big Ben melodietje hebben en een ontluisterend centrum. Je struikelt werkelijk over de zwervers, drugsgebruikers, daklozen en andere vrij hopeloze figuren die doorgaans flink op leeftijd zijn. Om half vier zijn we weer terug bij de reparatieman, waar onze camera nog steeds onder narcose bij de chirurgen ligt. We krijgen nu te horen dat de patiënt nog meer kwalen heeft: het schermpje functioneert ook niet meer en natuurlijk brengt dat extra kosten met zich mee. We hebben een heftige discussie in de winkel over de extra kosten – waarom hebben we dan eerst een onderzoek betaald om een prijsopgave te krijgen – maar kunnen natuurlijk ook niet veel kanten op. Uiteindelijk is om tegen vijven de camera klaar om de ziekenboeg te verlaten inclusief gerepareerd scherm (tegen extra betaling). Ze laten zien dat alles werkt en eerlijk is eerlijk, het is natuurlijk fantastisch dat ze alles opzij geschoven hebben om met meerdere mensen onze camera in zo’n korte tijd in orde te krijgen. Ze geven drie maanden garantie op de reparatie waar we als Nederlanders helemaal niets aan hebben. We nemen hartelijk afscheid en haasten ons terug naar het hotel.
Daar verkassen we met de airport shuttle naar ons nieuwe hotel. Het meisje achter de balie is volstrekt in paniek als we niet met de shuttle naar het vliegveld willen, maar de chauffeur vindt het geen enkel probleem om ons bij het nieuwe hotel dat onderweg naar de luchthaven ligt, af te zetten. Na het eten hebben we een korte ontmoeting met Matt, de gids van Nature Trek en drie groepsgenoten waarmee we morgen aan de nieuwe reis beginnen. Vanuit Vancouver vliegen we naar het noorden naar Bella Bella. Daar gaan we aan boord van de Island Roamer om acht dagen lang door het Great Bear Rainforest te varen. Vanaf de boot maken we met behulp van zodiacs een of twee keer per dag uitstapjes.
De skyline van Vancouver
China Gate, Vancouver