[31-5-2017]

Foto: kerkje van het klooster.

Vanaf Nikopolis gaan we naar het Preobrazhenski klooster. Het klooster ligt hoog op de westflank van de Yantra rivier met een spectaculair uitzicht over de vallei en onder een ontoegankelijke en steile rotswand. In de vallei cirkelen zwarte ooievaars rond die ergens op de rotsen nestelen. Je moet weten waar het klooster is, want het zit verstopt achter twee blauwe deuren met een verschoten Bulgaars naambordje.
Het kerkje van het klooster is van buiten prachtig beschilderd met engelen die aan een het rad van fortuin draaien, terwijl duivels onderaan bezig zijn om de afvalligen in de bek van een monster te duwen. Uit de bek van het monster steekt een lange rok met twee voetjes, de rest van de zondaar is al door de grote bek opgeslorpt. Ook van binnen is het kerkje mooi beschilderd. Daarvoor waren twee schilders nodig, wan de eerste bleek in 1834 in het verzet tegen de Ottomanen te zitten en is daarom geëxecuteerd. De rest van de gebouwen zijn ernstig in verval. In 1990 zijn twee enorme rotsen op het complex gevallen en daar konden de gebouwen niet echt tegen.

[31-5-2017, Arbanasi]

Foto: het toilet in het Konstantsliev huis.

Arbanasi in de buurt van Veliko Tarnovo is beroemd om zijn architectuur. Tijdens de 18e eeuw woonden er veel rijke handelaren die een soort burchthuizen bouwden met een grote binnenplaats. Wij bezoeken het Konstantsliev huis dat heel erg ruim is en mooie kamers heeft met houten of gestucte plafonds en ook weer veel houtsnijwerk.
De toiletten boven zijn simpel en bestonden uit een gat boven het erf waardoor alles op de grond viel. Dankbare varkens consumeerden alles dat naar beneden kwam.

[31-5-2017, Arbanasi]

De Geboorte van Christus kerk in Arbanasi vinden we dankzij een groep toeristen. We hebben geen plattegrond van de stad, er staan geen richtingsbordjes in de plaats en we weten alleen dat de kerk ten zuidwesten van het huis ligt. We lopen op goed geluk richting zuidwesten, totdat we een grote groep toeristen aan zien komen. Wij lopen ze tegemoet en ze blijken uit een houten poort in een muur te komen. En inderdaad daarachter ligt de kerk die je vanaf straat niet kan zien. Zo zie je maar, ook grote groepen toeristen hebben hun nut. Het kerkje is eigenlijk al dicht, maar we mogen toch nog naar binnen. En dat is maar goed ook, want ook dit kerkje dat van buiten niet bijzonder oogt, is van binnen helemaal beschilderd en werkelijk een parel.

[1-6-2017]

Foto: de liftschaft in de grot bij de Emen-kloof.

De Emen-kloof ligt niet ver van Veliko Tarnovo en ook daar gaan we heen. Bij de kloof is een grot en voor we de kloof ingaan, klimmen we de grot in. Al gauw stuiten we in de grot op een leeg, betonnen gebouw met graffiti, dat in de rots gebouwd is. Het lijkt niet helemaal af. We lopen verder in de stikdonkere grot en komen dan bij een enorme hoge liftschaft. De bodem is een beetje modderig en glibberig. Iets verderop stuiten we op twee grote kolonies vleermuizen die we zien dankzij Vladimirs flashlight, maar die we maar snel weer met rust laten om ze niet te verstoren.
Al met al voelt de grot bepaald unheimisch. De grot loopt drie km door, zo ver gaan wij lang niet. Het Bulgaarse leger gebruikte de grot om wapens via de lift naar een geheime opslagplaats boven de grot te vervoeren.

[1-6-2017]

Na het grotbezoek voelt het buiten nog frisser en groener dan normaal. De Emen-kloof zelf is adembenemend mooi. Na een klein stukje wandelen, klimmen we omhoog en dan lopen we over een mooi pad op ongeveer 50 m boven de rivier. Helaas is zo’n pad uitermate ongeschikt voor Rik met zijn hoogtevrees, dus die blijft bovenaan op een veilig plekje achter om bloemetjes en leuke insecten te fotograferen en ik ga met Vladimir de kloof in.

[1-6-2017]

Foto: roodbuikvuurpad in de buurt van de Bacho Kiro grot. De grot zelf is niet spectaculair: klein en glad. Vladimir ziet deze kikker (ondanks 'pad' in de naam toch een kikker) in een poeltje, daalt de helling af en vangt hem. Daarna snel weer losgelaten en goed de handen wassen want aanraken kan behoorlijke irritatie veroorzaken.

We bezoeken in de buurt van Veliko Tarnovo ook het Dryanovo klooster en de Bacho Kiro grot.
De laatste dagen zijn we daar niet meer alleen. Overal zijn busladingen vol met schoolkinderen. Ze zijn niet op schoolreisje zoals wij denken, want de scholen eindigen doorgaans op de feestdag voor het cyrillisch alfabet. In de schoolvakanties kunnen kinderen hier culturele uitstapjes maken (door de ouders betaald) en we zijn er getuige van dat ze dat in groten getale doen.