[13-5-1998]

Foto: Pergamon.

We bekijken nog meer oude steden in Turkije. De volgende op de route is Pergamon. Ook Pergamon heeft een beroemde bibliotheek gehad, waarvan nu alleen nog wat onduidelijke hopen steen over zijn. Eumenes II heeft de bibliotheek voornamelijk opgebouwd. Dat deed hij o.a. door boeken van andere bibliotheken te lenen en ze niet meer terug te geven. De Egyptische koningen, die bang waren dat de bibliotheek groter zou worden dan die van hun (tot dan toe de grootste) in Alexandrië, verboden de uitvoer van papyrus. In die tijd werden alle boeken op papyrusrollen geschreven. Eumenes was niet voor één gat te vangen. Hij loofde een beloning uit voor de uitvinder van een vervanging van papyrus. Een oude gewoonte, schrijven op speciaal geprepareerde dierenhuiden kwam toen weer in zwang. De naam van die geprepareerde huiden is sinds die tijd verbonden aan de naam Pergamon en bij ons bekend als ‘perkament’. Je steekt nog eens wat op tijdens zo’n reis.

De bedoeling was om vandaag ook nog Troje te bezoeken en in Gallipoli te kamperen, maar dat halen we niet. We komen tot net vóór Troje: Selçuk-Izmir-Bergama (met Pergamon)-Ezine-Troje.

[13-5-1998]

Foto: resten van Rode Basiliek

We hebben bij de lunchstop in Bergama (het plaatsje bij de ruïnes van Pergamon) te weinig tijd om het Asklepion te bezoeken. We zien de Rode Basiliek alleen van buiten, maar omdat er alleen nog maar muurresten en twee brede torens over zijn, lijkt dat niet heel erg.

[14-5-1998]

Troje kunnen we natuurlijk niet overslaan. De naam Troje is zo bekend vanwege Homerus en het paard van Troje, dat moet je zien. Lange tijd heeft men aangenomen dat Troje een niet echt bestaande plaats was, maar in 1871 is een Duitse amateurarcheoloog gaan graven en heeft Troje gevonden. De Duitser Heinrich Schliemann is wel altijd een omstreden figuur geweest. Arm geboren, maar rijk geworden tijdens de goldrush in Canada (één verhaal) of in de theehandel in Rusland (ander verhaal). Toen hij genoeg verdiend had, heeft hij zijn zaak (welke dan ook) verkocht, en zich als amateurarcheoloog gestort op het terugvinden van Troje. Zijn belangrijkste vondst was een soort schatkist met de juwelencollectie van het Trojaanse hof. De juwelen heeft hij meegenomen naar Berlijn, waar ze in de oorlog verdwenen zijn. Een paar jaar geleden zijn de juwelen teruggevonden in Rusland en sindsdien bestaat er ernstige twijfel of Schliemann ze wel echt in Troje gevonden heeft. Hij wordt ervan verdacht her en der in Azië gevonden juwelen samengevoegd te hebben tot ‘de schat van Troje’.
Van Troje zelf is weinig over. Het is dat er overal bordjes bijstaan met uitleg en tekeningen van wat het geweest is. Zouden we zelf bordjes neer moeten zetten, dan zou de tekst bij elke bezienswaardigheid luiden: ‘Hoop omgevallen stenen’. Verder is er een enorm groot houten paard, waar je via een trap in kan klimmen. Het paard is duidelijk vele generaties jonger dan zijn vroege voorouder die door de Trojanen binnengehaald is.

Veel informatie op de Engelse Wikipedia.

[14-5-1998]

Foto: Kilitbahir Kasteel aan de Dardanellen.

Na Troje rijden we het Aziatisch gedeelte van Turkije uit en via de ferry over de Dardanellen het Europese deel in.

[14-5-1998]

In Gallipoli heeft in 1915 de ANZAC (Australia New Zealand Army Corps) slag geleverd met de Turken onder aanvoering van Atatürk. Er zijn veel begraafplaatsen met gedenktekens en voor onze Australische en Nieuw-Zeelandse medereizigers is het een heel bijzondere plek. Ze gaan zelfs de zee in met de hoop nog iets te vinden. Na 83 jaar en continu bezoek van veteranen, familie en toeristen is alles natuurlijk al lang verdwenen. Het gebied is landschappelijk mooi, vooral nu het in het voorjaar boordevol bloemen staat.