[8-5-1998]

Foto: onderweg naar Fethiye.

We rijden langs de grillige kust via Kas naar Fethiye. De Dragoman groep ligt in Ölüdenisz, 15 km verderop, aan het strand. Wij nemen voor drie nachten een kamer in een pension in Fethiye.

We willen morgen een uitstapje naar Xanthos maken, een ruïnestad met veel resten uit de 2e en de 3e eeuw, en zelfs nog oudere vondsten. De organisatie van het uitstapje is aardig. We proberen eerst een tourtje te boeken, waarbij we naast Xanthos nog wat andere interessante plaatsen aandoen. Dat lukt niet, reisbureaus genoeg, maar niemand gaat op zaterdag of zondag naar Xanthos. Eén verkoper heeft een briljant idee: we kunnen een auto huren en alles op onszelf doen. Eén klein probleem: we rijden zelf niet. Geeft niets, dan doet hij er een chauffeur bij. Heel leuk, maar voor één dag wel erg duur. Dan komen we bij Hassan. Hassan geeft ons informatie over openbaar vervoer naar Xanthos. Behalve dat laat hij ook een foto van zijn grote bus zien, en laat thee voor ons halen. Heel aardige man die ons echt wil helpen, en aan een buskaartje wel iets, maar niet veel verdient. Hij werkt dan ook hard. Hij vertelt dat hij 7 dagen in de week van 8 tot 7 op zijn kantoor zit. We spreken af dat we morgen naar Hassan komen voor Xanthos.

[9-5-1998]

Foto: amfitheater en een soort kiosk in Xanthos.

De eerste bus gaat om half 8 en we moeten een half uur eerder bij Hassan zijn, dat is wel erg vroeg, en dus pakken we de tweede bus van een uur later. Keurig op tijd zijn we bij Hassan. Hassan mag dan altijd om 8 uur beginnen, vandaag heeft hij zich kennelijk verslapen. Het kantoor is gesloten en geen Hassan te bekennen. Om 10 voor half 9 geven we op, en gaan we richting busstation om daar een bus te nemen.
Onderweg naar het busstation hebben we geluk. Er stopt een minibusje, dat bij navraag naar Xanthos gaat. Na twee bochten staan we op een parkeerplaats en alle passagiers (behalve wij) stappen uit. Onze chauffeur heeft wel wat over voor zijn medemens. Hij wil ons voor 5.000.000,= TL (ong. $ 20) per persoon naar Xanthos brengen. Dat geloven we graag, maar de gewone bus kost maar 1/10 van die prijs. Als Xanthos niet lukt, gooit de chauffeur het over een andere boeg. Voor 1.000.000 TL wil hij ons naar het busstation brengen. Die 1,5 à 2 km lopen we toch liever, en dus stappen we maar uit en gaan opnieuw op pad naar het busstation. We hebben geluk, de bus naar Xanthos komt over 10 minuten. De 10 minuten zijn in praktijk drie kwartier. Uiteindelijk rijden we 2 uur en een kwartier nadat we thuis vertrokken zijn Fethiye uit richting Xanthos.

[9-5-1998]

Foto: amfitheater Xanthos vanaf de bovenste rij.

Al vanaf ’s morgens vroeg is het slecht weer: onweer, forse regenbuien met stormstoten en niet echt warm. Ook in Xanthos krijgen we de nodige buien over ons heen. Het meest indrukwekkende gebouw in Xanthos is de Nereid tempel uit de 4e eeuw, een prachtig versierde tempel op een podium. Een Engelsman, Charles Fellows heeft hier veel werk gedaan, en alles wat hij mooi vond verscheept naar het British Museum. Voor ons is er alleen nog maar een foto van dit meesterwerk en een hoop ongeordende stenen. Een prachtige bewerkte marmeren tombe is ook door Fellows naar het museum gesjouwd. Wij moeten het doen met een replica van cement. Gelukkig heeft Fellows niet alles mee kunnen dragen: het amfitheater, paleis, een byzantijnse kerk en een klooster heeft hij laten staan. Verder staat er nog een pilaar met aan alle vier zijden inscripties in een nog niet geheel ontcijferde taal uit de 4e eeuw voor Christus. Een aantal graftombes moeten we missen, alweer Fellows en het museum. Het museum zou helemaal niet zo’n slecht idee geweest zijn op zo’n regendag, maar ja Londen is toch te ver.

[9-5-1998]

Foto: ruïne van slechts enkele brokstukken.

Gezien het weer hebben we niet veel zin om erge moeite te doen om nog naar andere plaatsen te komen. We kopen dus een kaartje terug naar Fethiye bij het plaatselijke loket. De kaartjesverkoper wil busjes en vrienden regelen die voor veel geld ons nog verder willen rondrijden, maar begrijpt uiteindelijk dat we echt terug gaan. Vlak voordat we de bus terug naar huis instappen wordt ons buskaartje weer ingenomen. De opbrengst wordt eerlijk verdeeld tussen de kaartjesverkoper en de chauffeur. Ons buskaartje zal nooit verantwoord worden in de boeken. Voor ons maakt dat niet uit, wij moesten toch betalen, we hebben droog binnen mogen wachten en thee gehad. De $ 2 per persoon zij ze gegund.
Zelfregel uitstapjes zijn altijd twee in één: de bezienswaardigheid maar ook alles er omheen. Echt leuk.

[10-5-1998]

Foto: gezicht op Fethiye aan de baai.

Vandaag wandelen we in de omgeving naar de spookstad Kaya Köyü. Dat ligt zo'n 7 kilometer van Fethiye. Eerst gaan we via een smalle snel klimmende verharde weg met continu haarspeldbochten. De laatste paar kilometer dalen we af naar een vruchtbaar dal.

[10-5-1998]

Foto: Kaya Köyü.

Kaya Köyü is een 'spookstad', verlaten in 1923 toen de Griekse christenen naar Griekenland moesten verdwijnen. De huizen zijn in 75 jaar veel verder in verval geraakt dan je zou verwachten. Eigenlijk is er weinig te zien: het zijn geen oude ruïnes, maar gewoon bouwvallen.

[10-5-1998]

Foto: kust bij Ölüdeniz.

We besluiten vanuit Kaya Köyü verder door te wandelen naar Ölüdeniz omdat dezelfde weg terug niet erg trekt. Van Kaya naar Ölüdeniz loopt geen rechtstreekse weg maar alleen een wandelpad van 5 kilometer . We hebben moeite om het begin van het pad te vinden. Mooie route, smalle paadjes met veel geklim over een heuveltop heen. Gedeelten door naaldbos. Mooie uitzichten over de baaien: blauwgroene zee, beboste hellingen tot aan het water. Vanuit Ölüdeniz met een dolmus terug naar Fethiye via Hisarönü.