[16 en 17-3-1998]

De tweede dag in Jaisalmer gaan we de woestijn in. We gaan een hele dag op pad voor een kamelensafari, overnachten in de woestijn, en komen dan de volgende dag weer terug. Overigens klinkt woestijnsafari alsof we een echte overlevingstocht gaan doen, maar van een echte gevaarlijke, risicovolle expeditie is geen sprake. De kamelen worden tot voor de deur van het hotel waar we kamperen gebracht. Elke kameel heeft zijn eigen kamelenman (soms twee kamelen op één begeleider) die de hele weg meegaat. De lunch en het diner wordt voor ons klaargemaakt, en ‘s avonds komt de truck met de bagage naar de overnachtingsplek. Tussen de middag komt zelfs een jeepje langs om frisdrank te brengen.
Ook de baas van de organisatie komt met het jeepje mee. Hij is zo dronken als een tor, en volledig niet aanspreekbaar. Volgens de kamelenmannen gebeurt dat vrijwel dagelijks en een jongetje van 10 legt aan Rik uit: “He (wijzend op de man) whisky drink, much drink”. Door twee man wordt hij afgevoerd en in de jeep naar huis gezet.

[16-3-1998]

Foto: het dreigt boven de woestijn.

De tocht zelf is meer dan geweldig. De kameel zit veel gemakkelijker dan we verwacht hebben, en het is eigenlijk niet goed te beschrijven hoe het voelt om op zo’n kameel te zitten met overal zo ver als je kan kijken woestijn om je heen. Echt een geweldige belevenis. We rijden eerst ‘s morgens ongeveer 2,5 uur en stoppen even voor 12 uur voor de lunch (bereid door de kamelenmannen) en een heel lange pauze. Pas om kwart over drie staan de kamelen weer opgezadeld klaar. Reden voor zo’n lange pauze is het vermijden van rijden tijdens de heetste uren. Tegen de hitte had ik wel opgezien, woestijnen zijn zelfs in maart heel erg heet, en heel erg hittebestendig ben ik niet. Maar we hebben erg veel geluk. Het is bewolkt en het waait, perfect weer dus. ‘s Middags wordt de bewolking steeds dreigender, en even later horen we in de verte onweer. We zijn net een kwartiertje op onze overnachtingsplek als de onweersbui met stortbui losbarst. Waarom zeggen ze dat woestijnen droog zijn? Dit is al de derde keer dat we stortbuien en onweer hebben in de woestijn als dat volstrekt niet hoort.

‘s Avonds (het is dan weer droog) hebben we na het eten muziek en dans. Het is bepaald een apart gevoel en een hele speciale ervaring: de muziek met naast het podium een kameel, verder overal om je heen woestijn , en de lucht in de verte verlicht door de bliksem die nu ver van ons vandaan is. We voelen ons bevoorrecht.

[17-3-1998]

De volgende dag rijden we in 2,5 uur terug naar Jaisalmer per kameel. En even pochen: Rik heeft de hele rit uitgereden, zonder enige voorgaande rijdierervaring. De eerste middag heeft hij een ernstige handicap: de kameel heeft gevoelige flanken, dus hij mag zijn voeten niet in de leren riemen laten steunen. Daarnaast zwikt de kameel steeds door zijn rechtervoorpoot, wat het zitten niet aangenamer maakt. De stakker (=kameel) blijkt gewoon kreupel. De volgende dag gaan maar negen mensen terug per kameel, zodat Rik op een goede kameel mee terug kan. Dat juist Rik’s kameel problemen heeft was te verwachten. Bij het uitdelen van de kamelen nam iemand Rik speciaal mee naar deze kameel met de verklaring: “Oude man, oude kameel”. De “oude” man heeft toch mooi heel wat van de jonkies die de tweede dag een ‘te pijnlijke rug’ of aanverwanten hadden eruit gereden!