Op 10 februari 1998 komen we terug in Kathmandu na de rondreis met Dragoman door India. Vanuit Kathmandu gaan we opnieuw op reis met Dragoman, en wel van Kathmandu overland naar Europa. Feitelijk bestaat deze reis uit twee Dragoman-trajecten:

• The Mogul Empire: Kathmandu-Islamabad
• Classic Asian Overland: Islamabad-Engeland

Wij verlaten dit laatste traject in Frankrijk; dit is handiger om even terug naar Nederland te gaan.

Omdat de Dragoman reis pas op 24 februari begint, regelen we zelf nog activiteiten in Nepal.

[12-2-1998]

Overdag zijn we druk in de weer met het regelen van de dingen die we in Nepal voor ons vertrek met de truck willen doen, en met ons visum voor Iran. Onze visumaanvraag in Nederland is afgewezen. J. heeft ons geschreven waarom en ik zal hem letterlijk citeren. “Het argument hiervoor is dat we (= J. + visumdienst) volgens hen, niet konden aantonen dat jullie met een reisorganisatie door Iran trekken. Want jullie zijn de enige Nederlanders die met Dragoman reizen en dat is ongewoon, dus zal het wel een individuele aangelegenheid zijn. En individueel reizen door Iran is uitgesloten”.

We gaan nu proberen in Delhi een Iran’s visum te krijgen. Dat duurt vijf dagen voor Nederlanders, en twee weken voor Britten. Voordat we een visum kunnen krijgen, moeten we eerst een aanbevelingsbrief van de Nederlandse ambassade hebben. Om de zaak soepel te laten verlopen, accepteert de Iraanse ambassade geen aanbevelingsbrief van de Nederlandse consul uit Kathmandu, maar alleen een van de ambassade in Delhi.
Gisteren gebeld met de Nederlandse ambassade in Delhi. Ja hoor, ze willen best een aanbevelingsbrief afgeven, maar dan moeten we hem wel zelf ‘even’ komen ophalen. Vandaag de consul in Kathmandu gebeld. Aardige en behulpzame mevrouw, maar moet domweg uitvoeren wat grote ambassadebroer in Delhi dicteert. Toch heeft zij na twee uur geregeld dat zij, nadat ze ons gezien heeft, een brief af mag geven, waarmee Dragoman gemachtigd is om onze aanbevelingsbrief bij de Nederlandse ambassade in Delhi op te halen. De ambassade is daar nu mee accoord gegaan.
Belangrijk voor ons is hoeveel mensen van de groep nog geen visum hebben. Hoe meer dat er zijn, hoe meer het een aangelegenheid van Dragoman wordt. In Engeland geven ze (we weten niet waarom) geen transit-visa voor Iran meer af, maar alleen de veel duurdere tourist visa ($ 150). Onze nieuwe chauffeur (Becky, vrouw) is net gearriveerd uit Engeland en heeft ook geen Iran’s visum. Chris die op de terugweg onze tourleader wordt, heeft wel een visum. Zijn (tweede) paspoort moet nog vanuit Engeland komen. Vooralsnog staat ons een hoop van het kastje naar de muur bureaucratie te wachten.
Verder blijft het natuurlijk spannend hoe het met Irak, de vredesmacht van de VN en de actie van Clinton (niet zijn seksuele avontuurtjes maar zijn Irak-acties) gaat.

Als op een kaart icoontjes voorkomen, kun je meestal daarop klikken om enig houvast te krijgen over die plek op de kaart.

Soms bevat die informatie dan ook een link naar de betreffende webpagina.