[31-7 en 1-8-1997]

Foto: er zijn duidelijke niveauverschillen in de stad.

Vanuit Fort Dauphin vliegen we terug naar Antananarivo (kortweg Tana, de hoofdstad). Tana vinden we geen aangename stad. Op zich is de stad heel mooi gelegen (over 12 heuvels verdeeld). De criminaliteit in Tana is erg hoog en ’s avonds kan je (als blanke toerist) absoluut niet alleen over straat. Overdag word je belaagd door mensen die souvenirs proberen te slijten en staan er voortdurend bedelende kindertjes naast je. Van al die smekende oogjes ga je je heel akelig voelen. Je kan ook weinig doen, geld geven is verkeerd (veel kinderen worden geëxploiteerd, en op die manier houd je het systeem in stand). Niets doen geeft ook geen aangenaam gevoel. Madagascar is niet rijk, maar in de rest van het land hebben de meeste mensen naar ons idee nog wel eten en een hutje. Hier in Tana voel je de armoede om je heen. ’s Avonds ligt de straat vol met mensen die slapen in een plastic zak of een kartonnen doos.

Dierentuin

In Tana bezoeken we de dierentuin, Le Parc Botanique et Zoologique de Tsimbazaza, die is wel erg leuk. Dankzij internationale natuurbeschermingsprojecten en andere steunprojecten is de dierentuin echt in opbouw. Ze hebben zich gespecialiseerd in de fauna van Madagascar, en de dieren zien er goed uit, krijgen het juiste voer en zijn over het algemeen goed gehuisvest. Met hulp vanuit het buitenland worden voor ernstig bedreigde dieren fokprogramma’s opgezet om ze voor uitsterven te behoeden.
De dierentuin heeft ook het meest bijzondere dier van Madagascar (en misschien wel het meest bijzondere dier van de wereld): de aye-aye. Een hele bijzonder lemuur, die ’s nachts leeft, oren als schoteltjes en heel grote ogen heeft. De aye-aye is uitermate zeldzaam. Kennelijk heeft het diertje als enige individu op Madagascar een drukke agenda. Je kan hem alleen bezichtigen als je van tevoren een afspraak hebt gemaakt, en zelfs dan moet je fors betalen om hem te bewonderen. We zullen het dus met de opgezette aye-aye in het museum bij de dierentuin moeten doen.

Na de dierentuin gaan we naar het kunst- en archeologiemuseum. Volgens de Lonely Planet is dat vanaf half 3 ’s middags tot 5 uur open, maar op het museum hangt een bordje: Geopend van 9.00 - 17.00 uur. De deur staat open, maar binnen zien we niets of niemand. Na een poosje komen we een vriendelijke meneer tegen. Hij vertelt dat het museum gesloten is, want er is geen expositie. Over 15 dagen gaat het museum weer open. Een museumjaarkaart verdien je vast niet terug op Madagascar!

[1 en 2-8-1997]

Na een hele dag in Tana vertrekken we kort voor middernacht met het vliegtuig naar Parijs, om daar weer een paar uur te wachten op de verbinding naar Schiphol.

We blijven nu ruim een maand in Nederland omdat het verblijf in Madagascar niet zo lang kon zijn als we eerder hadden gepland. Voor ons volgende, korte onderdeel, naar Centraal Azië vertrekken we op 6 september. Daarna denken we aan een Azië-expeditie te beginnen.
Bij thuiskomst blijkt er gisteren een brief van Ashraf gekomen te zijn waarin die Azië-expeditie wordt geannuleerd vanwege onvoldoende belangstelling. Als alternatief wordt een China-expeditie aangeboden plus een 'gratis India-Nepal-landarrangement' van een week of vier. Een lang verblijf in China stond niet zo hoog op onze shortlist voor de wereldreis en bovendien stroken de vertrekdata niet met de al geregelde trip naar Centraal Azië.
Het is dus een geluk bij een ongeluk dat we nu iets langer in Nederland zijn om alternatieven te gaan regelen voor de geannuleerde Azië-expeditie.