[16-7-1997]

Foto: een winkeltje in Antsirabe. Op het bord wordt vermeld dat er import sigaretten zijn aangevoerd.

We overnachten in Antsirabe, waar de receptionist van het hotel alle ‘losse’ mensen in een tweepersoonskamer en alle stellen in kamers met losse bedden indeelt. Na wat onderling geschuif komt dat allemaal goed, en met enige moeite lukt het ook nog om één handdoek per persoon in plaats van één per twee personen te krijgen. Alles lukt als je maar geduld hebt.

[16-7-1997]

Foto: Lac Andraikiba.

Vlakbij Antsirabe bezoeken we twee kratermeren die erg mooi, heel diep en heel blauw zijn. Ze verkopen er ook geslepen halfedelstenen war bijna iedereen wel iets van koopt. Eigenlijk beleef je aan de prijsonderhandelingen net zo veel plezier als aan de uiteindelijke aanschaf.

[16-7-1997]

Foto: kinderen bij Lac Andraikiba. Ze blijven de hele wandeling langs het meer meelopen. De rieten hoeden zijn voor de verkoop.

Onze gids is 17 jaar en woont in het Merina (zo heet de stam) dorpje vlakbij. De huizen zijn heel on-Afrikaans. Ze zijn gemaakt van rode gebakken steen, en meestal afgewerkt met een soort rode stuclaag van leem. Ze bestaan uit twee etages de onderste voor de opslag, de bovenste bestaat uit één grote kamer waar iedereen leeft en slaapt.
‘Iedereen’ is gemiddeld een familie bestaande uit rond de 20 personen. Het aantal kinderen is hier schrikbarend hoog: tussen 7 en 15 kinderen is vrij normaal. Vrouwen hebben vaak ook al een aantal kinderen voordat ze trouwen, dat is geen enkel bezwaar. Zo weet de man tenminste zeker dat hij een vruchtbare vrouw trouwt, en de kinderen worden volledig als de zijne beschouwd.