Als op een kaart icoontjes voorkomen, kun je meestal daarop klikken om enig houvast te krijgen over die plek op de kaart.

Soms bevat die informatie dan ook een link naar de betreffende webpagina.

[21-4-1997]

Foto: Tete corridor.

Vandaag gaan we in één lnge rijdag via de Tete-corridor van Malawi naar Zimbabwe (de Tete-corridor is de doorsteek door Mozambique). Route: Mwanza-Tete-Changara-Harare.

[21 t/m 23-4-1997]

Foto: onderweg naar Harare op 21 april.

In Harare blijven we twee dagen. Harare is eigenlijk een soort Londen. Alles, maar dan ook alles is er te koop. Er zijn sjieke kleding- en meubelzaken en warenhuizen. Eén van de meest frappante dingen uit het warenhuis: een doos kleurpotloden met op de deksel 'de kabouter' van Rien Poortvliet! We willen de eerste dag in de stad (echt Engels) ontbijten. We moeten eerst Zim(babwe) dollars halen en naar het postkantoor, maar om twaalf uur zitten we aan het echte Engelse ontbijt op een terras op de derde etage van het eerdere warenhuis en afgezien van de kleur van de mensen is het verschil met Londen niet te zien (alleen is het hier een stuk goedkoper). Gezien de tijd vinden we wel dat we het ontbijt af kunnen sluiten met een toetje: een grote, vers gebakken, warme wafel met ijs. Misschien niet de traditionele Afrikaanse keuken, maar wel erg lekker!

Mbare-markt

De tweede dag gaan we naar de Mbare-markt. De souvenir-markt stelt niet veel voor, er zijn al te veel goedbetalende toeristen geweest. De rest van de markt is echt Afrika, met een heel uitgebreide afdeling met traditionele geneeskrachtige artikelen, veren, poeders in allerlei kleuren in glazen potjes, heel kleine bundeltjes met takjes en kogelronde glanzende bollen, die van mest gemaakt lijken te zijn. Zo uitgebreid hebben we het zelden gezien en al komen we er niet uit waar alles goed voor is we kijken ons ogen uit. Ook onder de stalletjes gebeurt van alles. Een man is bezig om uit een oud stuk dun plastic netjes afgemeten stukken te knippen. De onder- en zijkant smelt hij vervolgens dicht en zo maakt hij nieuwe plastic zakjes. Hier leer je pas wat hergebruik is!

Wat stabieler?

Zimbabwe is voorzover wij het kunnen overzien een van de betere (economisch) landen van Afrika. Het land heeft een goed klimaat voor landbouw, de nodige grondstoffen en het lijkt er op dat dit land economisch wat stabieler is (minder grote corruptie??). Natuurlijk zijn ook hier arme mensen; even buiten Harare zien we weer de hutjes van leem, hout en stro, natuurlijk materiaal dat overal voorhanden is en dus goedkoop is. Als je hier als buitenstaander binnenkomt, maakt het land ondanks dat een welvarender indruk.
De veiligheid houdt hier kennelijk niet over. Vorig jaar zijn 's nachts uit de truck geld en fototoestellen gestolen, terwijl daar twee mensen slapend de wacht hielden. Veel waarschuwingen voor zakkenrollers en dieven. Bij een pin automaat zien we twee bewakers met houten knuppels.

[24-4-1997]

Foto: vergezicht op Mutare in dal.

Van Harare rijden we in één dag via Mutare naar Chimanimani. Tot Mutare is het redelijk vlak met af en toe weer grillige rotspartijtjes. Daarna gaan we echt de bergen in: watervalletjes, groen, grillige rotsblokken, wat terrassen met fraai gelegen hutjes. Het is hier redelijk dun bevolkt

[25-4-1997]

Chimanimani-park is vooral een landschappelijk heel mooi park met schitterende grillige rotsformaties. Het park is alleen te voet toegankelijk, dus we gaan wandelen. Chimanimani-park heeft twee nadelen. Ten eerste zijn de meeste paden erg steil en moet je soms langs steile hellingen, ten tweede ontbreekt elke vorm van bewegwijzering. De kaart van het park is leuk als souvenir, maar heeft niets weg van een goede wandelkaart. In de reisgids wordt dan ook gewaarschuwd dat je niet moet verdwalen. X. (onze nieuwe chauffeur vanaf Naïrobi) heeft al een keer onvrijwillig in het park overnacht en ook één van zijn groepen is een keer zoekgeraakt.

[25-4-1997]

Onze combinatie van Riks hoogtevrees en mijn absolute gebrek aan richtinggevoel is geen succesformule voor Chimanimani-park. Van te voren overleggen we met een gids over de beste route en als we gaan, blijkt er een gids met een groep (voor een vierdaagse trekking) hetzelfde pad op te gaan. Deze gids zal ons de heenweg een stuk wijzen, terug moeten we het dan samen vinden. Voor de lezers zou het natuurlijk heel leuk zijn als ik nu een spannend avontuur had. Over hoe we hopeloos verdwaald, langs hele smalle bergrichels naast afgrijselijke afgronden zijn geklauterd en uitgeput, hongerig en dorstig nog net voor het vallen van de nacht de uitgang hebben teruggevonden.

Helaas, wij zijn geen avonturiers. De gids die mij verteld heeft dat hij een kater heeft, loopt kennelijk op alcohol, het tempo ligt voor ons behoorlijk hoog. De man slaat op volstrekt willekeurige plaatsen zijpaadjes in, die nauwelijks te zien zijn. Na een tijdje zeggen we tegen de gids dat we teruggaan, we zijn bang dat we anders de weg niet terugvinden. De gids snapt er niets van, de weg is gemakkelijk zegt hij, maar ook met zo'n aanwijzing kom je niet thuis.
De weg terug vinden we vlekkeloos (we zien ook nog een skelet van een cobra onderweg) en we zijn al om één uur 's middags bij de uitgang van het park. We besluiten om de zestien kilometer naar Chimanimani terug te lopen. Misschien niet avontuurlijk, maar zeker ook een aangename tocht en een vrij grote kans om de weg te vinden.