Als op een kaart icoontjes voorkomen, kun je meestal daarop klikken om enig houvast te krijgen over die plek op de kaart.

Soms bevat die informatie dan ook een link naar de betreffende webpagina.

[20-11-1996, Ouahigouya]

Foto: oliebollenkraampje op markt Ouahigouya

Gisteren zijn we de grens met Burkina Faso gepasseerd wat relatief snel ging. We waren er op zo'n tijdstip dat ze ons nog wel wilden helpen, maar toch al aan naar huis gaan dachten. We waren met ruim een half uur klaar. Aangezien we er waren op het tijdstip dat de vlag van Burkina Faso gestreken werd, kwamen ze ons vertellen dat we allemaal uit de truck moesten om eer aan de vlag te betonen.
Voordat iedereen schoenen aanhad, over de spullen en rugzakken naar buiten geklauterd was duurde even, wat bij de politie de twijfel opwekte of wij hun vlag wel eerden. Met uiterst serieuze gezichten stonden we dus allemaal naar onze schoenen te staren op 1 meter van de vlag, heel erg ons best doend om niet in de lach te schieten. Nadat we allemaal opgesteld stonden blies de baas hard op zijn fluitje, waarop de ondergeschikte handig de vlag liet zakken en hem deskundig opvouwde. Ter afsluiting blies de baas nogmaals hard op zijn fluitje, waarna wij terug mochten naar de truck.
Gelijk daarna mochten we door, goed gedrag wordt hier beloond.
Dezelfde baas van het fluitje zwaait ons uitzinnig met twee armen zwaaiend en hard 'au revoir, au revoir, au revoir' roepend uit. Het blijft een continent van tegenstellingen!

[20-11-1996, Ouahigouya]

In Burkina Faso lijken meer mensen in niet-traditionele kleding te lopen. Op de markten loopt men wel steeds in fraaie kledij, vooral de vrouwen. Je ziet ook nauwelijks mannelijke markthandelaren, trouwens.

Onze eerste indruk is dat Burkina Faso rijker is (alhoewel het ook een arm land is) dan Mali. Op de markt van Ouahigouya zien we voor het eerst weer veel groente: kool, aubergines, tomaten, okra, bieslook, een soort andijvie.
De kleren die te koop aangeboden worden zijn heel, gevarieerder en er is meer. Ook blijkt er een supermarkt te zijn met duidelijk buitenlandse producten (closetpapier, sterke drank, koekjes, puntjes kaas). Dat hebben we in Mali niet gezien, behalve één in Bamako, maar die was minder.

[20-11-1996, Ouahigouya]

In deze Pharmacopee worden traditionele geneeskrachtige middelen verkocht.

[20-11-1996, Ouahigouya]

Vergeleken met Mali is hier ineens veel meer te koop. De stalletjes met stenen tafels zijn goed bevoorraad en het geheel maakt een ordelijke indruk.

[20-11-1996, naar Ouagadougou]

Ook de woningen zijn in Burkina Faso anders dan in Mali. De eenheden zijn kleiner en de schuurtjes (?) zijn rond en hebben een puntdak.

[20-11-1996, naar Ouagadougou]

Het ziet er ook niet echt uit als een snelweg, maar deze weg is wel vlak gemaakt!
Je ziet ook en af toe een bulldozer langs de weg staan voor wegverbeteringen.

[20-11-1996, richting Ouagadougou]

Het ziet er hier eenvoudig, maar ordelijk, uit.

[20-11-1996, richting Ouagadougou]

Aan de weg is nog niet te zien dat we hier de hoofdstad, Ouagadougou, naderen.

[20-11-1996, Ouagadougou]

Ouagadougou zelf is niet heel spectaculair, maar alles wat er zo maar gebeurt en wat je toevallig tegenkomt maakt het leuk. Met de taxi van de camping naar de stad bijvoorbeeld. Onderweg stopt de taxi (de afstand is 7 à 8 kilometer) om te tanken en tankt dan 1,45 liter. Bovendien vraagt J. (Mercedes-monteur) of ik de tik in de auto hoor; die wordt veroorzaakt doordat de motor los ligt. Probeer zo'n taxi maar eens in Amsterdam te vinden.

De taxi brengt ons naar het museum, dat gehuisvest blijkt te zijn in het restaurant van een lyceum. De toegang blijkt 1000 CFA te zijn, terwijl onze reisgids 500 CFA aangeeft. Als we daar over beginnen heffen de museumbaas en zijn maatje hun handen ten hemel: Ah ja, maar dat was voor de devaluatie, eigenlijk zou het wel 3000 CFA moeten zijn.

Onze 1000 CFA is niet teveel betaald, we krijgen gedrieën (J. en wij) een prachtige rondleiding. De gids is een geboren verteller met veel gevoel voor drama en theater. Vooral bij de gris-gris (magische geneeskunst) is hij op zijn best. Eerst beeldt hij met veel gebaren en gekreun de patiënt met buik- of rugklachten uit, daarna de gris-gris magiër die met een geheimzinnig 1, 2, 3, 4, en gebaren de kwaal geneest. Als hij uitlegt dat de armbanden die vrouwen dragen heel zwaar zijn, strompelt hij bezwijkend onder het gewicht van de denkbeeldige armband rond en schrijft om te voorkomen dat wij het verkeerd verstaan 3,5 kg met zijn vingers in het stof van de vitrine. Ook mogen we alle authentieke muziekinstrumenten van hem uitproberen.

Aan het slot maakt de gids een handgeschreven nota voor het museumbezoek. Later bekijkt een andere gids de nota en constateert dat de handtekening ontbreekt. Hij kan dat verhelpen, maar dan is een 'bic' nodig en die heeft hij niet. Die veinzen we ook niet te hebben. Ik wijs op een potlood dat op een tafeltje ligt; uiteindelijk moet het dan maar daarmee.
Tenslotte vraagt ook deze volwassen man om een 'cadeau': drie sigaretten blijken een goed cadeau te zijn.

[22-11-1996, Ouagadougou]

Vanmorgen zijn we in alle vroegte (zes uur vertrokken van de camping) naar de ceremonie van de Moro-Naba geweest.

De Moro-Naba is de keizer van de Mossi (hadden het voor de Franse koloniale tijd voor het zeggen) en nog steeds een invloedrijke traditionele gezaghebber. De ceremonie vindt iedere vrijdag om zeven uur 's morgens plaats. Alle ministers en adviseurs van de Moro-Naba (=MN) komen naar het plein bij het paleis en begroeten elkaar volgens een strikte rangorde. De allerhoogsten geven elkaar een hand, iets lageren nemen eerst hun hoed af, nog iets lageren hebben geen hoed, weer anderen moeten eerst hun schoenen uitdoen en op afstand groeten, iedereen heeft een vaste plaats om te zitten.
Als iedereen zit, beginnen de troms te roffelen en klinkt een geweerschot. Dan verschijnt MN himself. In twee groepen komen de allerhoogsten een stukje dichterbij en groeten MN volgens een bepaald ritueel. Daarna mogen een paar hele belangrijke personen op spreekafstand komen. Als ook die weer terug op hun plaats zijn, wordt het paard dat al die tijd mooi opgetuigd op MN heeft staan wachten afgezadeld en weggeleid en MN verdwijnt naar binnen.
MN heeft zijn rode gewaad dat hij eerst aanhad verwisseld voor een witte. Luisterend naar zijn adviseurs heeft hij besloten niet ten oorlog te trekken, omdat zijn vrouw of zijn zoon (daarover verschillen de reisgidsen van mening, zal vast zijn vrouw wel geweest zijn) partij tegen hem koos. Op advies van zijn raadgevers besluit de MN te kiezen voor zijn volk en geen oorlog te beginnen. De ceremonie op vrijdag is een eerbetoon van de MN aan zijn volk en omgekeerd.
Gezien de omvang van de MN (volgens de reisgids voor een deel te wijten aan de inname van grote hoeveelheden milletbier) denk ik dat het paard wel erg blij is als MN zijn witte jurk aan gaat trekken en hij naar stal mag!
Heel leuk om mee te maken!

De politie controleerde hier of we geen foto-apparatuur bij de hand hadden (verrekijker mocht wel).
Overigens hebben we in Ouaga helemaal geen foto's gemaakt vanwege waarschuwingen vooraf dat veel objecten verboden zouden zijn en dat de politie hier streng op was.

Ik word trouwens minder lastig gevallen dan anderen. Waarschijnlijk ligt dat ook aan de onbedoelde outfit: groen T-shirt, groene Fjallräven broek, khaki hoge wandelschoenen, die een zekere uitstraling geeft. Zo werd ik hier o.a. aangesproken als 'mon capitaine' en 'mon colonel'.

[22-11-1996, Ouagadougou]

De laatste avond in Ouaga (voluit Ouagadougou) hebben we heel Afrikaans gegeten.
Op het hoofdverkeerskruispunt (een soort knooppunt Oude Rijn voor dit land) is een terras met stoelen en tafels. Het is er behoorlijk druk en tussen terras en weg staan grote tafels met houtskool-vuren met vis en vlees (we denken kip) erop. Ook is er op de stoep zo'n soort kast met glazen raam met gegrilde kip er in. Eerst komt een mevrouw (een echte dame) langs, geeft ons een hand en neemt de drankjes op. Voor het eten moeten we niet bij haar zijn. Rik mag zelf zijn kip uitzoeken en even later krijgen we de kip in stukken gehakt op één bord terug, samen met een emmertje water. We eten gedrieën (J. is ook mee) de kip van het ene bordje terwijl we uitzicht hebben op de weg en (niet te vergeten) het vliegveld, dat aan de andere kant van de snelweg ligt. Er komt ook tijdens het eten heel laag een landend vliegtuig over. Bij de rotonde staat ook een luchtafweer-geschut. De reden hiervan is ons onbekend; het wordt in ieder geval vandaag niet gebruikt.
De kip smaakt voortreffelijk, eigenlijk net zo goed als thuis.
Na de kip nemen J. en Rik nog samen een middelmaat vis. De vis kies je eerst uit, dan wordt hij voor je gegrild en daarna krijg je hem keurig geserveerd op een schaaltje met een emmertje water opgediend. Toe eten we bananen, daar komt een jongetje mee langs. We kunnen er alleen vijf kopen, drie snapt hij niet.

Totaal hebben nu met drankjes erbij voor ruim fl 4,00 p.p. gegeten, daar kan je nog eens voor uitgaan.