[29-10-2015]
Eerste indrukken van Saigon
Ook de derde ochtend in Dalat moeten we vroeg op om naar Ho Chi Minh stad/Saigon te vliegen. We zitten keurig om 6.20 klaar, maar niemand komt ons ophalen. Telefoneren met het lokale reisbureau lukt niet, dus we besluiten om 6.45 een taxi te nemen om op tijd het vliegtuig te halen. Als we net op weg zijn, merkt Rik dat we weer terugrijden naar het hotel. De taxichauffeur zegt daarop 'hotel hello', waaruit we opmaken dat het hotel de chauffeur gebeld heeft. We veronderstellen dat onze auto er nu wel is. Dat is niet zo. Ik ben in de lobby mijn horloge verloren en na ons vertrek hebben ze dat gevonden en onmiddellijk de taxichauffeur gebeld. Hoe attent kunnen mensen zijn! Bij het horloge is wat achtergrondinformatie op zijn plaats. Het pennetje van mijn horlogebandje heeft de neiging om af en toe los te schieten. Dat is al diverse keren vastgezet en ik heb zelfs een nieuw pinnetje gehaald, maar het probleem blijft. Vanmorgen is opnieuw het pinnetje losgeschoten zonder dat ik dat gemerkt heb. Inmiddels is mijn horloge degelijk gerepareerd. Met twee stukjes flosdraad hebben we het pinnetje gezekerd. Schiet het nu los dan blijft het horloge aan de stukjes flosdraad hangen.
In Saigon worden we opgewacht door Long die de komende dagen onze gids blijft. Long vraagt meteen of we problemen hebben gehad met het ophalen in Dalat. Als we dat bevestigen, krijgen we ter plekke de taxikosten vergoed. 's Avonds in het hotel belt de lokale agent om haar verontschuldigingen aan te bieden. Rik geeft aan dat we nog net op tijd waren en dat de kosten inmiddels al vergoed zijn, dus dat er helemaal geen probleem meer is, maar toch biedt de agent ons ter compensatie een lunch aan tijdens de excursie van de volgende dag. Service kent hier geen grenzen.
Officieel heet de stad sinds 1975 Ho Chi Minh stad, ter meerdere eer en glorie van de grote communistische leider. Maar de inwoners houden het liever bij Saigon, de vertrouwde naam die de stad al van oudsher had. Het is in alles een moderne wereldstad met grote, dure winkels en veel grote en hoge gebouwen. De piepkleine winkeltjes zijn uit het centrum verdwenen net als veel (maar zeker niet alle) kleine straatrestaurantjes met de lage stoeltjes. Het verkeer, ook hier bestaande uit duizenden brommertjes en minder auto's, raast in grote drukke stromen voorbij. Op zaterdagochtend is de kantoorstad rustig en is er van een ochtendspits geen sprake. In Hanoi merkte je geen verschil tussen het weekend en een doordeweekse dag.
Met ons rondje stad komen we als eerste het People’s Committee House tegen, een suikerzoet gebouw dat door de regering in gebruik is en daarmee niet toegankelijk is voor publiek. We stoppen ook bij hotel Rex van waaruit de Amerikaanse regering vroeger te optimistische berichten de wereld in stuurde. Het postkantoor, met een hoog boogplafond en fraaie telefooncellen die nu voor de helft omgebouwd zijn tot ATM’s, is werkelijk prachtig. De in de reisgids beschreven schrijver zit aan de grote tafel. We schatten dat hij tussen zijn 60 en 70 jarig ambtsjubileum in moet zitten. Inmiddels gebruikt hij een sterke loep bij zijn werk.
De indrukwekkende rood bakstenen kathedraal kunnen we alleen van buiten bekijken.
In Saigon wodt volop nieuwbouw gepleegd
Mobiel restaurantje
Het People's Committee House met daarvoor een groot beeld van Ho Chi Minh
De rode kathedraal (Notre Dame basiliek) van Saigon
Straatverkoper die zijn hoofd heel stil en recht moet kunnen houden
De hal van het postkantoor
Deze rode telefooncellen op het postkantoor zijn nog steeds in gebruik
Schildering van een landkaart in het postkantoor
De schrijver op het postkantoor. In vroeger dagen onmisbaar, omdat veel mensen niet konden lezen en schrijven. Inmiddels werkt de schrijver met een loep.
Verkoopster met juk van moderne materialen
Het voormalige presidentiële paleis in Saigon. We bezoeken het later op de dag, want er geldt daar een lange lunchpauze.