[30-10-2015]

De Cu Chi tunnels

Vanuit Saigon bezoeken we de Cu Chi tunnels, een gigantisch netwerk van ondergrondse tunnels, gemaakt door de Vietcong in de strijd tegen de Amerikanen. Nu is het ingericht als openluchtmuseum en trekt – terecht – veel bezoekers. Het complex bestond uit 250 km tunnels en liep ondergronds tot aan Saigon toe. De tunnels bevonden zich in de dichte jungle en waren goed verstopt. Ter demonstratie is er nog een verscholen luik dat toegang gaf tot de tunnels. Een bewaker demonstreert hoe je erin gaat en vervolgens het luik zo dicht doet dat het weer goed verstopt is. Zelfs als je gezien hebt waar het zit, zie je nog niet waar het is als het luik weer dicht is. De gaten zijn echt klein, daar pasten de grotere en dikkere Amerikanen niet in. Omdat ik ook niet zo groot ben, mag ik het ook proberen. Ik hoef het luik niet dicht te doen, wat ik wel prettig vind. Rik zou er net inpassen. Daarna zien we een val voor de Amerikanen. Het is een grote klep in de grond die hetzelfde werkt als een wip. Zodra je er aan een kant op gaat staan, zwiept die kant naar beneden en kom je op gemene pinnen terecht. Om de valkuilen en de tunnelingangen te vinden, maakte de Vietcong geheime merktekens, bijvoorbeeld door een boom te kappen of door twee jonge boompjes kruislings naar elkaar toe te buigen. Zodra de Amerikanen zo'n merkteken hadden ontdekt, veranderden de Vietcong soldaten de merktekens. Er is een hele demonstratie van de meest gruwelijke boobytraps, variërend van draaiende rollen met pinnen, een soort klapstoelmodel met pinnen en pinnen die naar binnen bogen, zodra je in de val kwam en de bodem raakte. De punten van de pinnen werden ook nog eens standaard ingesmeerd met slangengif of gif van planten. Ze zijn allemaal even gruwelijk. Deze vallen zijn bedacht toen de Amerikanen de eerste vallen met pinnen op de grond wisten te ondervangen door metalen zolen op hun schoenen te maken.

Je ziet op het hele complex een soort evolutie van de predator op zoek naar zijn prooi en omgekeerd. We zien een termietenheuvel met opzij en onderin een klein holletje van een dier. Dat is geen holletje, maar een ontluchtingskanaal van de tunnel. Toen de Amerikanen daar achter kwamen, namen ze speurhonden mee om de gaten te onderzoeken. Als tegenactie stopte de Vietcong wilde pepertjes achter de gaten, waardoor de honden geen mensen roken en vreselijk gingen niezen. Nadat de Amerikanen door hadden waarom de honden gingen niezen, bleek dat geen voldoende bescherming meer. De volgende stap van de Vietcong was om shampoo en zeep van omgekomen Amerikanen in kleren te wrijven en die achter het gat te stoppen. De honden roken nu de vertrouwde lucht van hun Amerikaanse vrienden en liepen de gaten voorbij. Zelfs bijen werden in de strijd gebruikt. In de jungle zijn bijen die uiterst giftig zijn. Een paar steken zijn al dodelijk. Als de Amerikanen de Vietcong soldaten op het spoor waren, schoten de Vietcong strijders een kogel door de bijenkorf en maakten dat ze wegkwamen. De woedende bijen stortten zich vervolgens op de Amerikanen en maakten het werk af.

In het museum zie je hoe uit niet ontplofte Amerikaanse bommen het kruit gehaald werd om het te gebruiken voor granaten, hoe van bomomhulsels de pijlpunten met weerhaakjes gemaakt werden en hoe van autobanden schoenen gemaakt werden. De schoenen waren erg vernuftig. Ze waren zo gemaakt dat je ze van twee kanten af kon dragen. Door ze achterstevoren te dragen, werden de Amerikanen op een dwaalspoor gebracht. Ze dachten dat je precies de andere kant opliep dan je deed. De Amerikaanse parachutes werden gebruikt voor regencapes. Bij een Amerikaanse tank laat Long zien hoe de Vietcong een granaat in de opening stopte waardoor iedereen die binnenin zat omkwam. Dat moest worden voorkomen door de Amerikaan met mitrailleur die bovenop zat. In de tank zie je de inslagen van de kogels die de man bovenop gemist hebben. Om een gevoel te krijgen van hoe de tunnels werkelijk voelden, kan je nog door twee stukken tunnel kruipen. Ze waren echt laag en het moet voor beide partijen een vreselijke tijd zijn geweest. We komen uit bij het hospitaaltje met maar één bed en zien de keuken en de eetkamer met twee uitgangen. De rook van de keuken mocht natuurlijk niet zichtbaar zijn, dus die kwam een heel eind verder pas naar buiten tussen een hoop bladeren. Het is zo gemaakt dat het nauwelijks opvalt. Het lijkt alsof er net een vuurtje uit is. Heel fascinerend om te zien, maar wat een hel moet dit geweest zijn.

Een slagerij onderweg naar de Cu Chi tunnels

Bomkrater

Gruwelijke val met pinnen op de bodem

Eén van de op de Amerikanen veroverde tanks

Val met de oksels als belangrijk doelwit

Op vouwstoel gebaseerde val

Nagebouwde werkplaats waar bommen werden gebruikt

De souvenirwinkel bij de Cu Chi tunnels heeft vooral souvenirs van hergebruikt materiaal

De smalle ondergrondse tunnel waar je als bezoeker door mag